Του Χριστού…   

Εκεί που λάμπει ένα αστέρι,

στης νύχτας το θολό ιστό,

άπλωσε το σεπτό σου  χέρι

ν’ αγγίξεις το μικρό Χριστό.

Εκεί που σβήνει το φεγγάρι,

ένα παιδί αιμορραγεί,

Χριστέ μου, κάνε μου τη χάρη,

να γιάνεις τούτη την πληγή.

Ένας τυφλός στο άδειο σκοτάδι,

θα ψάλλει πάλι ωσαννά,

να νιώσει τ’ ουρανού το χάδι

τη γη να θυμηθεί ξανά.

Κι αυτή η κόρη που κεντάει,

μπροστά στο αδύναμο κερί,

τη μοναξιά ξαναρωτάει

πότε θ’ αλλάξουν οι καιροί.

Μα οι καημοί βρήκαν λιμάνι

στην έρημη τη γειτονιά

κι η Παναγιά βγαίνει σεργιάνι

ν’ απλώσει φως στη σκοτεινιά.

Να ιδούν τα μάτια μιάν αλήθεια,

ν’ ανάψει ο νους να στοχαστεί

κι η θλίψη που τρυπά τα στήθια,

από τη Γη ν’ αφανιστεί…

Χριστουγεννιάτικο

Όταν θα ‘ρθει του Χριστού η γιορτή

στοχάσου λιγάκι κι εμένα,

που ζω στης ζωής την πικρή ξενιτιά

σ’ αυλές και σε σπίτια καμένα…

Οι λέξεις ανοίγουν στα στήθια πληγές

εκεί που σφυρίζουν τα τρένα,

μα ‘κει που οι νύχτες γιομίζουν σκιές

μια δέηση κάνε για μένα.

Τ’ αστέρι να δείξει το δρόμο ξανά

να βρω ουρανούς να βαδίσω,

να ψάλλω σεμνά στο παχνί ωσαννά

γι’ αγάπη κι εγώ να μιλήσω.

Όταν θα ‘ρθει του Χριστού η γιορτή

στης άγιας της φάτνης την  άκρη,

τον πόνο θα κάνω γλυκιά προσευχή,

να στάξουν τα μάτια μας δάκρυ…

[Γιώργος Δ. Μπίμης, ποιητής, συγγραφέας, Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, Μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών.]