Τις Κυριακές τη μάνα σου να αγαπάς

Που μες στη σχόλη μόνη της μένει, πολύ μόνη.

Φωνάζουν στην αλάνα τα παιδιά

Και κείνη πίσω από ένα τζάμι

Εσένα περιμένει να γυρίσεις.

Τις Κυριακές τη μάνα σου να αγαπάς

Για το φαϊ που δεν είναι δεδομένο,

Για το πλυντήριο και την κατάφορτη απλώστρα.

Για τα δυο ρούχα που σιδέρωσε, δικά σου,

Μη μείνουν και τα θες, και Κυριακή ας είναι.

Τις Κυριακές τη μάνα σου να αγαπάς

Για το αχάραγο πρωιό στην εκκλησιά

Τη χάρη να λάβεις του Θεού,

Τη μεταλαβιά και το αντίδερο

Και για την πίστη σου.

Τις Κυριακές τη μάνα σου να αγαπάς

Γιατί δεν είσαι αγνώστου μητρός τέκνο –

Πώς θα γινότανε;

Γιατί είσαι σάρκα από τη σάρκα της,

Αίμα από το αίμα της, εσύ.

Τις Κυριακές τη μάνα σου να αγαπάς

Για ό,τι στερήθηκε,

Για ό,τι απαρνήθηκε,

Για ό,τι άντεξε,

Παιδί μου.