Όταν κοιτώντας στον καθρέπτη το είδωλό μου

Θα προσπαθώ ν’ αναγνωρίσω τα νιάτα μου πίσω από τις ρυτίδες,

Τότε να ‘ρθείς και να μου πεις

Πως μ’ αγαπούσες από χρόνια.

Τότε, να ‘ρθείς να σε κεράσω βύσσινο

Γλυκό του κουταλιού και νερό κρύο.

Κι έπειτα να σε βοηθήσω να φορέσεις το παλτό σου,

Αυτό το μάλλινο το γκρι με το ψαροκόκαλο,

Και την τραγιάσκα, που τώρα την σιχαίνεσαι.

Να ντυθώ κι εγώ την μωβ την μοναξιά μου

Και το καλό μου το χαμόγελο με τα θλιμμένα μάτια,

Να σε πιάσω αγκαζέ χωρίς τα γάντια μου

Και να βαδίσουμε.

Θα ‘ναι η ώρα του Εσπερινού, ανήμερα Χριστούγεννα.

Τότε θα ‘ναι. Και για κει θα βαδίσουμε πια.