Λένε ότι το σπίτι  μας είναι όπου ζει η οικογένειά μας. Όταν όμως οι δικοί σου βρίσκονται σκορπισμένοι σε τρεις ηπείρους, γιορτές όπως τα Χριστούγεννα και το Νέο Έτος βουρκώνουν μέσα σε μια μελαγχολική γκριμάτσα, που ούτε τα πολύχρωμα φωτάκια, ούτε τα στολίδια του πλαστικού δέντρου μπορούν να απαλύνουν.

Ήμασταν δεν ήμασταν δυο μήνες με μετάθεση του άντρα μου στην πρωτεύουσα του Εκουαδόρ, το Κίτο. Ακόμη δεν είχαμε βρει κατοικία και τα δυο άψυχα δωμάτια του ξενοδοχείου δυσκολεύονταν να δώσουν κάποια θαλπωρή σε μας και τα δυο μικρά παιδιά μας. Πλησίαζαν όμως οι γιορτές και, όταν όλη η πόλη χουχούλιαζε από τις έξι το απόγευμα για να ξαναξυπνήσει στις έξι το πρωί (Ισημερινός γαρ), οι φωτεινοί στολισμοί μου ξεφώνιζαν ότι κάτι έπρεπε να αλλάξει τη βαρυθυμία μου.

Ο άντρας μου γύριζε αργά από το καινούργιο γραφείο, τα παιδιά ευτυχώς ακολουθούσαν αμέριμνα τα μαθήματα στο νηπιαγωγείο και, αφού έστειλα αρκετές δακρύβρεχτες κάρτες σε συγγενείς και φίλους, περνούσα τις ημέρες μου προσπαθώντας να πιάσω γνωριμία με το καινούργιο περιβάλλον. Οι μυρωδιές από τα ζαχαροπλαστεία της Σιέρρας, της ορεινής μας περιοχής δηλαδή, μου χάριζαν μυρωδιές από άγνωστα γλυκίσματα της εποχής και εγώ δάκρυζα γιατί ήθελα μελομακάρονα, κουραμπιέδες και εκείνα τα Σμυρναίικα κουλουράκια που μόνο η μητέρα μου ήξερε να πετυχαίνει τόσο καλά.

Προπαραμονή και τα μικρά μου τραγουδούσαν στην σχολική γιορτούλα. Ευτυχώς τα Ισπανικά όλοι τα μιλούσαμε καλά αφού είχαμε ζήσει πριν στην Καραϊβική. Οι μαθητές εδώ, εκτός από τα γνωστά Χριστουγεννιάτικα τραγούδια, τιμούσαν και τα έθιμα των Ινδιάνων Κέτσουα και όταν άκουσα τον ύμνο στην Πάτσα Μάμα, στη Μάνα Γη δηλαδή, θυμήθηκα μια μακρινή πατρίδα, μια άλλη πρωτεύουσα, μια γειτονίτσα και ένα τσούρμο ανθρώπων που αγαπούσα. «Ως και τα ψάρια πίνουν για να γιορτάσουν τη Μάνα Γη», έλεγε το τραγούδι και ένα φιλικό χέρι δίπλα μου μού έδωσε ένα χαρτομάντηλο να σκουπίσω τα δάκρυά μου. «Μην κλαις, κι εγώ ξένη είμαι εδώ, αλλά θα δεις, αυτή η χώρα είναι γαλαντόμα και φιλόξενη».

Είσαι πια μακριά  Παλόμα μου, αγαπημένη φιλενάδα μου. Πλέον μόνο με τους ιστούς του διαδικτύου μπορούμε να δένουμε τις καρδιές μας, για μένα όμως η γνωριμία μας ήταν η πρόσκληση εκείνου του τόπου να τον αγαπήσω. Δυο άγνωστες ενώθηκαν κάτω από τα πλαστικά γκι και γιόρτασαν την άλλη μέρα στο όμορφο σπίτι σου μαζί με τους συζύγους και τα παιδιά τους μια υπέροχη παραμονή, με γουρουνόπουλο και Ισπανικές λιχουδιές. Δυο άγνωστες άφησαν για λίγο την μελωδία των κυμάτων της αθάνατης Μεσογείου και συντονίστηκαν στα θριαμβευτικά κρωξίματα του κόνδορα. Η Σιέρρα Μορένα και ο Υμηττός μεταλλάχτηκαν στα ηφαίστεια Γουάγουα Πιτσίντσα και Κοτοπάξι και τα κάλαντα του Νότου έγιναν τα Βιγιανσίκος, ύμνοι που για δυο ολόκληρες εβδομάδες τραγουδούν σε κάθε γωνιά οι Εκουατοριάνοι.