Τι Ρωμαίος και Ιουλιέτα, τι Οθέλος και Δυσδαιμόνα, τι Κιχώτης και  Δουλτσινέα μάς λέτε βρε παιδιά! Ο Πέτρος και η Βέρα είχαν έναν έρωτα που ήταν πολύ ανώτερος. Αυτός ο άφυλος μικρός Θεός διχοτομημένος, για να φτιάξει το τέλειο ζευγάρι, το καύχημα των απανταχού της γης ερωτευμένων, το στολίδι τής νιότης και η ζήλεια ανδρών και γυναικών που ποτέ δεν θα ευτυχούσαν να συναντήσουν στην ζήση τους ένα ταίρι όπως αυτό του Πέτρου και το αντίστροφο.

Απίστευτης μεγαλοπρέπειας γάμος από έρωτα λοιπόν, για να καταλήξει μετά από δεκαπέντε χρόνια σε ένα τρανταχτό και επώδυνο διαζύγιο μίσους. Και όταν λέμε μίσους, εννοούμε μίσους στην ακραία του έννοια.

Αντηλλάγησαν τα πρώτα μπινελήκια και γαλλικά και χώρισαν από τραπέζης και κλίνης, βάζοντας και τις πρώτες υπογραφές στα επίσημα έγγραφα που έβαλε μπροστά τους ο δικηγόρος…

Όπως δε συμβαίνει στις πλείστες όσες περιπτώσεις, το ένα σκέλος τού ζεύγους πονάει περισσότερο και αυτό είναι το θηλυκό.

Μα παρακαλούμε τον όποιον γνωρίζει κάτι περισσότερο από εμάς: ‘’πού στην ευχή πηγαίνει η ΑΓΑΠΗ όταν εγκαταλείπει τους ευνοημένους της, τους διαλεκτούς της, εν ούς ηυδόκησεν; Δεσμοί πολύ ισχυρότεροι από αυτούς τους εξ αίματος, διαλύονται και γίνονται αυτοί τους οποίους ο Θεός συνέζευξε όχι απλά δυο ξένοι, αλλά δύο μισητοί εχθροί. Η Αγάπη, μακρινή ανάμνηση όχι τρυφερή, μα αν μπορούσαν να την διέγραφαν από την μνήμη ως μη γενόμενη, θα ησύχαζε και η ταλαιπωρημένη και φουρτουνιασμένη τους καρδιά…

Η Βέρα λοιπόν, δεν πέρασε τον χωρισμό της έτσι, αβρόχοις ποσί. Μια αρκετά σοβαρή κατάθλιψη την κατακεραύνωσε και ήταν δεν ήταν στο κατακαλόκαιρο της ζωής της, ούτε καλά-καλά σαράντα χρόνων. Εκεί που ρουφούσε από τα λατρεμένα χείλη  του καλού της λόγια αγάπης, κατάπινε τώρα μαζί με τα αντικαταθλιπτικά της χάπια λόγια απαξιωτικά, κακίας και αδιαφορίας, μην υπολογίζοντας ο αγαπητός κύριος, ότι η γυναίκα αυτή, δεν ήταν μια οποιαδήποτε γκόμενα που την άφησε χάριν μιας άλλης πουτάνας, αλλά ήταν η μάνα των παιδιών του τα οποία βέβαια ουδόλως ρώτησαν το πώς αισθάνθηκαν γι’ αυτό το μίσος το διάχυτο στην ατμόσφαιρα.

Ο Πέτρος τώρα είχε άλλου είδους έγνοιες. Στα τόσα χρόνια του γάμου τους είχε μάθει να θεωρεί την τεράστια περιουσία της γυναίκας του και σαν δικαιωματικά δικιά του. Αλλά για στάσου ρε φίλε, εμ φταίχτης εμ και αρπακτικό ον; Ζήτησε εκείνη τίποτα από τα δικά σου υπάρχοντα φανερά και  κρυφά σου, που ποτέ δεν έδινες και λογαριασμό βέβαια. Εδώ κολλά η σοφία η λαϊκή ‘’τα δικά σου δικά σου και τα δικά μου δικά σου επίσης’’.

Έσπαγε λοιπόν το κεφάλι του να βρει εκείνη την φόρμουλα που θα του επέτρεπε να προσποριστεί μεγάλο μέρος της περιουσίας αυτής. Μα όσο και αν το παίδευε το πράγμα, τρόπο δεν εύρισκε που να ‘χει βέβαια νομιμότητα. Οπότε, το καλό το  παλικάρι ξέρει και άλλο μονοπάτι. Θα την έβγαζε από τη μέση  και θα νέμονταν πια τα ελέη του Αβραάμ και του Ισαάκ ΜΟΝΟΣ του. Τόσο απλά και ανενδοίαστα δολοφονικά, ο πάλαι ποτέ Ρωμαίος.

Η Βέρα από τη μεριά της ναι μεν έβλεπε την καταδίκη τής αγάπης στα ψυχρά του μάτια, αλλά ίσως και βαθιά μέσα της να ήλπιζε και σε κάποιο θαύμα. Σε καμία πάντως περίπτωση δεν διανοήθηκε καν να φανταστεί τα δολοφονικά σχέδια του συζύγου της. Και όμως, δεν  θα έπρεπε να είναι πια κάπως υποψιασμένη, μετά από τα αλλεπάλληλα ατυχήματα που της συνέβαιναν τον τελευταίο καιρό; Πότε μια δήθεν τροφική δηλητηρίαση, μόνη αυτή μετά από όσα ίδια έτρωγαν όλοι στο σπίτι, πότε ένα σαθρό σκαλοπάτι  στην σκάλα της δικής της βιβλιοθήκης που χρησιμοποιούσε μόνον αυτή, πότε επικίνδυνα ληγμένα αντικαταθλιπτικά χάπια που όλως τυχαία βρέθηκαν μαζί με τα κανονικά της. Αχ βρε Βέρα, τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια κορίτσι μας; Τελευταία απόπειρα, το φθαρμένο καλώδιο του ολοκαίνουργιου ηλεκτρικού σίδερου!

Καλά, μη δίνεις εσύ σημασία, μα όταν σου συμβεί το μοιραίο, θα είναι αργάααα. Ξύπνα μωρέ βλίτο. Αν θέλεις ζήσε με την καντιοζάχαρη των ωραίων αναμνήσεων σου, όμως ατένιζε και το σήμερα με μάτια ανοικτά, αμάν πια η ευπιστία των ερωτευμένων, αμάν… Και είμαστε μες την απορία για το πώς ο διάβολος που είναι στενός φίλος τέτοιων καθαρμάτων δεν έβαλε την ουρίτσα ή το κερατάκι του, να πετύχει καμιά από αυτές τις    ενέργειες. Ίσως γιατί είχε και αυτός μαζί με τον Πέτρο, πιο μεγαλεπήβολα σχέδια!

Ο πάλαι ποτέ τρυφερός ερωτευμένος που είχε μεταλλαχθεί  σε δυνάμει φονιά, ήταν μηχανουργός, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, στο επάγγελμα. Μπορούσε να κάνει βίδες ένα αυτοκίνητο πολυτελείας και να το ξαναστήσει, με την ίδια ευκολία που η Βέρα έκανε έναν μουσακά, ίσως και πιο εύκολα ακόμα. ‘’Πείραξε’’ λοιπόν με επιδεξιότητα τα φρένα του SMART της και αδύνατον να γίνει αντιληπτή η δολιοφθορά έτσι και συνέβαινε το ποθητό ατύχημα. Ακόμη και αν εντοπιζόταν βλάβη στα φρένα θα την απέδιδαν στο ατύχημα που θα συνέβαινε, γιατί η σύζυγός του ‘’απώλεσε τας φρένας της εξ αιτίας των αντικαταθλιπτικών που έπαιρνε και που αποδεδειγμένα προκαλούσαν παραισθήσεις και έτσι έχασε τον έλεγχο.’’

Όλα μελετημένα στην εντέλεια. Και τη φορά αυτή ήταν τυχερός ο μπαγάσας. Η Βέρα καθώς  οδηγούσε αμέριμνα πηγαίνοντας τον 10χρονο γιο της στο Σχολείο του, έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου, έπεσε σε μια κολώνα, πήρε δυο τρεις μεγαλοπρεπείς τούμπες και έμεινε το SMART παλιοσίδερα, μια άθλια μάζα, στην άκρη  του δρόμου.

Σαν από θαύμα το παιδί βγήκε τελείως αλώβητο από το ερείπιο, ούτε μία μελανιά στο κορμάκι του, για τα τραύματα που θα φέρει στην ψυχή του μια ζωή μόνο ο Θεός ξέρει  τι θα γίνει, αν και είναι μικρό και πιθανόν να ξεχάσει κάποια μέρα. Η μάνα του με βαρύτατες εγκεφαλικές κακώσεις, διασωληνωμένη, δίνει μάχη  στην ΜΕΘ για τη ζωή της. Οι γιατροί φοβούνται ότι και να επιζήσει θα της αφήσει κάποιο κουσούρι, τι ακριβώς δεν ξέρουν.

Σε ένα ατύχημα που θα απαντήσεις στη ζωή σου, λογιέσαι τυχερός στην ατυχία σου, αν την μοιραία στιγμή βρεθεί κάποιος γιατρός κάπου εκεί, να σού δώσει τις πρώτες βοήθειες μέχρι να σε πάνε στο νοσοκομείο. Και άκου τώρα. Εκείνη την τρομερή στιγμή του ατυχήματος, ένα άλλο αυτοκίνητο ερχόταν και ήταν με τους επιβάτες του αυτόπτες μάρτυρες.  Και ήταν όλοι… γιατροί που πήγαιναν σε ένα ιατρικό συνέδριο!!! Αν επιζήσει τελικά, θα είναι γιατί η τύχη μετάνιωσε και έστειλε δίπλα της ουρανόπεμπτη βοήθεια. Τέτοια σύμπτωση πια;

Απαρηγόρητος ο τεθλιμμένος σύζυγος μέσα από τα κροκοδείλια δάκρυά του, την έψεγε τρυφερά, που δεν άκουσε   τις παραινέσεις  του να μην οδηγεί με το πρόβλημα τής κατάθλιψης που την ταλαιπωρούσε, πόσω μάλλον να μη βάζει τα παιδιά στο αυτοκίνητο σαν έπιανε τιμόνι. Κοντολογίς, εντέχνως την κατηγορούσε σαν υπεύθυνη του ατυχήματος. ‘’Δεν έφταιγε το αυτοκίνητο, δεν έφταιγαν τα φρένα που δεν έπιασαν, έφταιγαν οι δικές της απολεσθείσες φρένες’’. Και όλα αυτά την ώρα που η κοπέλα έδινε την πιο σκληρή και αβέβαιης έκβασης μάχη, για τη ζωή της. Μιλάμε για τέτοιο θράσος, τέτοια παλιανθρωπιά, σάπιου χαρακτήρα. Να ήταν έτσι πάντα και δεν είχε αφήσει να φανεί το κάθαρμα που έκρυβε μέσα του, ή η φιλαργυρία του τον μετάλλαξε σε τέτοιο ζώο και συγγνώμη ζητάμε από τα ζώα!

Η Βέρα, υπήρξε ένα φεγγάρι φίλη με την κόρη της Πέρσας, που ένιωθε τώρα συγκλονισμένη από τα θλιβερά νέα που τα άκουσε στην τηλεόραση. Και λέμε ‘’θλιβερά,’’ γιατί οι γιατροί έλεγαν, ότι και να ζήσει τελικά το κορίτσι, όλο και κάποιο κουσούρι θα της άφηνε ο βαρύτατος τραυματισμός και αυτό έκανε την κατάσταση ακόμη πιο δύσκολη, πιο απελπιστική.

Και το διαζύγιο δεν είχε προλάβει να βγει, πράγμα που σημαίνει ότι ο εν λόγω κύριος θα ήταν ή ο κληρονόμος ή ο διαχειριστής της μεγάλης περιουσίας της συζύγου  του… Και έρχεσαι να πεις: ‘’μα βρε παιδί μου, οι συνωμότες του Σύμπαντος εμμέσως πλην σαφώς, συνεργάζονται με καθάρματα και δολοφόνους; Γιατί;’’

Τι να την κάνει ας πούμε η μάνα της Βέρας την τιμωρία του όποιου ενόχου, αν εκείνη χάσει το μοναχοπαίδι της; Και αν ένοχος είναι ο γαμπρός της, τι θα γίνουν τα εγγόνια της με πατέρα  στη φυλακή και μητέρα στο χώμα, ή ζωντανή μα με μια κουτσουρεμένη ζωή; Αυτά τα τραγικά και δύσκολα οι Συνωμότες τα σκέφτηκαν;

Αυτά σκεπτόταν η Πέρσα, καθώς συγχρόνως, προσπαθούσε να παρηγορήσει την κόρη  της, παρακινούμενη και  από το ντετεκτιβικό της μικρόβιο, που την έκανε να βλέπει παντού απίθανους ενόχους. Πράγματι, κάτι δεν της πήγαινε καλά και αυτό η ‘’μύτη’’ της το οσμίστηκε. Είπε να το ψάξει λίγο το πράγμα, γιατί σαν γυναίκα ευαίσθητη  πειράχτηκε να πούμε με τον Πέτρο που τόσο γρήγορα και αβασάνιστα έριχνε ευθύνες στην Βέρα, την ώρα  που οι εμπειρογνώμονες δεν είχαν  αποφανθεί με κάποια έκθεσή τους για το πώς και το γιατί. To είπε στην κόρη της κι εκείνη την ικέτευσε να  το ψάξει. Μόνο που το ψάξιμο να γίνει εν κρυπτώ. Το όφειλαν στα παιδιά τους. Το θέμα ήταν λεπτότατο στην τραγικότητά του.

Η Πέρσα σήμανε συναγερμό στην dream team της και έπιασε δουλειά. Πήρε τον φίλο της πρώην αρχηγό  της αστυνομίας και νυν εν αποστρατεία ερευνητή ιδιωτικό και του ζήτησε να επισκεφτούν μαζί (οποία τιμή!) τους εμπειρογνώμονες και να ακούσουν δια ζώσης σε  τι συμπεράσματα είχαν καταλήξει.

Απεφάνθησαν: ‘’ΟΥΔΕΝ ΜΕΜΠΤΟΝ’’.

Μα ο πρώην αρχηγός με την παρότρυνση της Πέρσας παρεκάλεσε να επανεξεταστεί το σύστημα του τιμονιού και τα φρένα.

‘’ΤΙ μας λέει τώρα και τούτη’’; έδειξαν τα ξινισμένα τους μούτρα, μα αυτοί δεν είχαν δει στη ζωή τους τα όσα απίθανα είχε δει  η γριά αυτή… μα και τι να κάνουν ; Να αρνηθούν στο πρώην αφεντικό τους; Τού έκαναν λοιπόν τη χάρη και…. «Θεέ μου τ’ είν’ τούτο εδώ ορέ σύντροφοι δικοί και ξένοι;»

«Το ποιο;»

«Ρε σεις τα φρένα είναι λιμαρισμένα. ΓΙΑΤΙ;»

«Τι λες ρε συ Γιάνγκο; Πού το βλέπεις αυτό που λες δια γυμνού οφθαλμού; Να φέρω το μικροσκόπιο του εργαστηρίου;»

«Απλά να βάλεις τα γυαλιά σου μάστορα γιατί όντως θέλει ‘’ντυμένους’’ οφθαλμούς».

«Δίκιο έχει Αρχηγέ μου. Α, για μια στιγμή… κάποιο βαθύ λάκκο έχει η φάβα εδώ πέρα. Επανεξετάζουμε το ερείπιο και ενημερώνουμε. Ευτυχώς που δεν είχαμε ετοιμάσει την έκθεση. Αρχηγέ μάς έσωσες Την διαθεσιμότητα θα την είχαμε στο τσεπάκι μας. Και ευτυχώς επίσης να λέμε, που κρατάμε τα αντικείμενα που αποτελούν το αίτιο του ατυχήματος και δεν τα πετάμε εύκολα».

Επείγουσα επανεξέταση και πόρισμα τελικό:

‘’Πειραγμένα φρένα από γνώστη του αντικειμένου που ονομάζεται αυτοκίνητο’’.

«Και ποιος καλύτερος γνώστης από  τον Μηχανουργό, σύζυγο τής φίλης τής κόρης μου φίλε μου;» ρωτάει θριαμβευτικά η Ελληνίδα miss Marple.

«Αχ βρε Πέρσα μου, δεν είναι αυτή ‘’μύτη’’ η δικιά σου κυρά μου!»

Και σου τον έστησε τον τύπο ο Ανακριτής στη θέση του πέναλντι και τον άρχισε με τέτοιο καταιγισμό σουταρισμάτων που δεν προλάβαινε ο αχρείος να μαζέψει τη μπάλα!

«Θα μας τα πεις ΟΛΑ σαν καλό παιδί ή θα κάνεις το σκληρό καρύδι σε μια ανάκριση που κάνει κακό στο δέρμα;»…

Και τώρα ας μας πει κάποιος. Είναι τύχη αυτή που είχαν δυο μικρά παιδιά γεννημένα από την  πιο όμορφη Αγάπη; Ο πατέρας στη φυλακή και η μάνα να χαροπαλεύει ακόμη, χτυπημένη από το ίδιο  του το χέρι;

Και φτάνει κάποιος να πει:

‘’Βρε λες και η Μοίρα να ζηλεύει την Αγάπη που ευλογεί κάποια ζευγάρια και τα καταστρέφει, ή είναι απλές συμπτώσεις και ανθρώπινες αδυναμίες;’’