“Τα υπογείως ανεωχθέντα” ονομάζεται η νέα Ανθολογία ελληνικών ποιημάτων, η οποία συμπεριλαμβάνει δείγματα νεοελληνικής ποίησης, 57 εκ των οποίων σε πρώτη δημοσίευση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΡΩΜΗ και είναι ο Τέταρτος Τόμος των καθημερινών επιλογών του «Χαρτοκόπτη», όπως έχει ονομάσει ο αγαπημένος φίλος ποιητής Γιώργος Χ. Θεοχάρης τη διάδρασή του με τους διαδικτυακούς του «φίλους» στο Facebook, που αγαπούν την ποίηση ως γραφιάδες οι ίδιοι αλλά και ως αναγνώστες. Καθημερινά ο ανθολόγος αναρτά κι από ένα ποίημα που άγγιξε τις ευαίσθητες λογοτεχνικές του κεραίες, φέρνοντας στο φως παλιά αλλά και νέα ποιήματα, ενώ ολοκληρώνει αυτή του την αξιέπαινη δράση με την έκδοση της σοδιάς του στο τέλος κάθε έτους.

Οι προηγούμενοι τρεις τόμοι είναι (με σειρά έκδοσης) οι: «Ξένων αιμάτων τρύγος», «Χνάρια στο φιλιατρό των φίλων», «Κορφολογώντας εποχών την προίκα» από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη.

Στη σελίδα 89 ο ανθολόγος συμπεριλαμβάνει και ένα δικό μου -σε πρώτη δημοσίευση- ποίημα, που φέρει τον τίτλο “Καθρέφτες απουσίας, μάτια…”.

Είναι ιδιαίτερη η χαρά μου να συμμετέχω και στον Δ’ Τόμο αυτών των Ανθολογίων.

Θερμές ευχαριστίες!

Από το οπισθόφυλλο της Ανθολογίας: Η παρούσα Ανθολογία είναι αποτέλεσμα της διαδικτυακής επαφής και «φιλίας» κάποιων ανθρώπων που, στην ηλεκτρονική εποχή, επιμένουν να υπερασπίζονται την ποιητική δημιουργία και να μεταφέρουν ποιήματα από το τυπωμένο χαρτί στην άυλη αυλή των θαυμάτων στο διαδίκτυο. Πρόκειται για Ανθολογία Ποιημάτων και όχι ποιητών. Αναντιρρήτως δεν ανταποκρίνεται καθόλου στη λογική της γραμματολογίας. Θα λέγαμε με παρρησία ότι δεν είναι καν ανθολογία, αλλά μία τεράστια ανθοδέσμη φτιαγμένη από εκατοντάδες ξεχωριστά άνθη που μάζεψε με ευαισθησία ο ανθολόγος για να στολίζει καθημερινά το βλέμμα του και το βλέμμα των διαδικτυακών του «φίλων». Δεν χωρίζεται σε θεματικές ενότητες, ούτε σε γενιές. Η έκδοση αφιερώνεται σε όλους τους δημιουργούς που τα ποιήματά τους την συγκροτούν και στους αναγνώστες της ποίησης. Γιατί, θα λέγαμε, παραφράζοντας ένα στίχο του Τάσου Λειβαδίτη, η ποίηση είναι σαν μια εξομολόγηση, νωρίς το πρωί, σε πρόσωπα που δεν ξέρουμε αν μας ακούνε – κι εμείς συνεχίζουμε να μιλάμε, γιατί δεν έχουμε άλλον τρόπο να αναπνέουμε…