Εσείς οι νέοι τα ‘χετ’ όλα ίσωμα. Αμ δεν είν’ αυτό σωστό. Πρέπ’ κι εσείς με τη σειρά σας να βαστάτε τα έθιμα, αλλιώς θα χαθούν όλα.  Άκου να μη θυμάτ’ η μάνα σ’ το ψυχοσάββατο! Είν’ πράματα αυτά; Οι ψ’χούλες μια τέτοια μέρα περιμένε… Εγώ τότε που ζύμωνα, κάθε φορά έφτιαχνα και μια λειτουργιά για τσ’ πεθαμένους, να φάν’ κι αυτοί να φχαριστηθούν μια στάλα. Έγραφα και τα ονόματα με τη σειρά, μη τυχόν κι ξεχάσω κανέναν και το ‘χω βάρος, έβαζα κι έναν σταυρό απάν’-απάν’ στο χαρτί για να ξεχωρίσ’ ο παπάς το υπέρ αναπαύσεως κι να μη μπερδευτεί. Εμ πώς; Όλα θέλ’νε προσοχή. Τώρα που ‘ναι ακόμα πιο εύκολα όλα δεν πρέπ’ να λησμονάτε τσ’ ανθρώπους σας που φύγαν. Δεν είν’ τίποτα μάν’ μ’ να πάρ’ς ένα τηλέφωνο το φούρνο κι να παραγγείλ’ς ένα πρόσφορο, αρκεί να το θυμ’θείς. Να έχ’ς το νου σου κι εκεί, στον άλλο κόσμο… Ακόμα και τα κόλλ’βα για τα μνημόσυνα μ’ ένα τηλέφωνο μπορείς να τα παραγγείλ’ς τώρα κι στα φέρνε όλα έτοιμα. Αχ πού καταντήσαμ’… Πού ‘ναι μωρέ κείνα τα χρόνια τα όμορφα τα δ’κά μας που μαζευόμαστ’ όλες από βραδύς και μοσχοφτιάχναμ’ τα στάρια για τσ’ δίσκους στα μνημόσυνα; Εκεί να ‘βλεπες σειρά που είχαμ’ όλες!

Κι εγώ απ’ τη γιαγιά μ’ τη Λαμπρινή τα ‘μαθα όλα τούτα π’ σε διατάζω. Εμείς τότε, ούτε που βλέπαμ’ τσ’ μανάδες μας όλ’ τη μέρα. Τρέχαν στα χωράφια οι καψερές για ένα κομμάτ’ ψωμί. Είμαστ’ και πολλοί νοματαίοι, τι το πέρασες; Σαν τώρα που δε κάν’ παιδιά ο κόσμος; Κι μέναμ’ κι όλ’ μαζί. Τρεις κι τέσσερις φαμίλιες μαζί. Ο ένας απάν’ στουν άλλον. Ξέραμ’ δωμάτια τότε όπως εσείς τώρα, που ‘χετ’ ό,τ’ λαχταράει η ψ’χή σας; Στρωματσάδα μας έστρων’ η γιαγιά μ’ η φουκαριάρα και πέφταμ’ όλα μαζί τα μ’κρά καταγής. Άσε πόσα καρβέλια ζ’μώναν η μάνα μ’ κι η θειά μ’… Μια η μια νύφ’ μια η άλλ’ απ’ τα χαράματα. Γιομίζαν οι πανακωτές κείνα τα χρόνια. Ξέρ’ς ποια είν’ η πανακωτή ε; Κείν’ εκεί που ‘χει η μάνα σ’ κρεμασμέν’ έξω στη ψησταριά για ομορφιά. Μμμμ, κάθοντ’ τώρα οι ν’κοκυρές καμία να ζυμώσ’ για να φουρνίσ’; Τώρα όλα έτοιμα τα θέλετ’. Ίσωμα όλα… Ζ’μώναν’ π’ λες κι δεκαπέντε καρβέλια για να μας χορτάσ’νε εμάς τα μ’κρά. Σάματ’ είχαν’ και τίποτα άλλο να μας ξεγελάσ’νε τη πείνα; Μετά  φεύγαν οι νύφες για τα χωράφια κι τα φούρνιζ’ η γιαγιά μ’ στο φρούρνο τσ’ αυλής. Μοσχοβόλαγ’ η γειτουνιά! Αχ όμορφα χρόνια. Θιός σ’χωρές τσ’ ψυχούλες τσ’…

Κάτσε να σ’ τελειώσω κι για τα κόλλ’βα που ‘χα αρχίσ’ να σ’ λέω πρωτύτερα… Καθαρίζαμ’ π’ λες το στάρ’ κι ύστερα το βράζαμ’. Μετά προσθέταμ’ ρόδια καθαρ’σμένα, μύγδαλα βρασμένα κι ξεφλουδισμένα, ύστερα βάζαμ’ φρέσκο μαιντανό ψιλοκομμένο να μοσχοβολάει, λίγου ζάχαρ’ κι τ’ ανακατεύαμ’ όλα μαζί καλά. Από πάν’ ρίχναμ’ τη ζάχαρ’ άχν’ κι την ομορφοστρώναμ’ με λαδόκολλα. Στου τέλους βάζαμ’ κι έναν σταυρό μ’ αυτά τα ζαχαρωτά π’ βάζ’νε κι σήμερα. Έτρουγες στάρ’ τότε κι φχαριστιόσ’να! Τρέχαμ’ στην εκκλησιά σαν ήμαστ’ μ’κρά ποιο να πρωτοπάρ’. Θ’μάμαι σαν τώρα δα, μας μάλουν’ η γιαγιά μ’ να μη φάμ’ πουλύ κι μας κόψ’ η κ’λιά μας.

Παραμονή τσ’ Αποκριάς πηγαίναμ’ στη Παναγιά να παστρέψουμ’ τα μνημεία. Εκεί να δεις πάστρα! Αστράφταν όλα! Βασιλικά, χρυσάνθεμα, βιουλέτες, γαρούφαλα, μ’ ό,τ’ είχε η καθεμιά στου κήπου τ’ς στόλ’ζε τον τάφο τ’ ανθρωπιού τσ’. Η καλή νοικοκυρά φαινόταν τότε, πρώτα απ’ την αυλή τ’ σπιτιού τσ’ κι ύστερα απ’ τον τάφο στο νεκροταφείο. Καμιά δεν τα ‘χε παρατ’μένα…

Γι’ αυτό σ’ λέου, θέλου άμα πεθάνου, να θ’μάσαι… Δυο είν’ τα μεγάλα ψυχοσάββατα, παραμονή τσ’ Αποκριάς το ένα, σαν κι τώρα κι τ’ άλλου τσ’ Πεντηκοστής, μετά το Πάσχα.

Κι άμα γιορτάζ’ ένας απ’ την οικογένεια να λες στη μάνα σ’ να φτιάχν’ άρτο και να γράφ’ όλα τα ονόματα τ’ ζωντανών να τα διαβάσ’ ο παπάς, υπέρ υγείας…  Κοίτα μη μπερδευτείς κι βάλ’ς κάνα σταυρό από πάν’. Σταυρό βάζουμ’ στ’ πεθαμέν’…

Τα ‘γραψες τώρα όλα; Για διάβαστα να βεβαιωθούμ’ πως δε λησμονήσαμ’ κανέναν. Τη θειά μ’ τη Χάιδω π’ σου ‘πα την έβαλες; Δεν έχ’ κανέναν η καψαλιάρα να τσ’ φτιάξ’ ένα πρόσφορο. Βάλτην άμα την ξέχασες…  Άστου μωρέ αυτόν τουν διάβολου κάτ’. Τι παλεύ’ς τόση ώρα με τα κουμπιά; Με το τηλέφωνο όλ’ τη μέρα στα χέρια κι με τα μηνύματα… Θα μας γυρίσ’ ο Θεός μ’ αυτά τα διαβόλια! Τα κατάλαβες όλα αυτά π’ σου ‘πα για στον αέρα μίλαγα η χριστιανή τόσην ώρα;