Η ομορφιά της ξεπερνούσε το μέσο όρο και προβαλλόταν κατ΄ επίφαση δίπλα σε  διάφορα άλλα ταλέντα.

Έδινε μεγάλη σημασία στην εμφάνισή της και αυτό της έφερνε άγχος και ένταση.

Επίσης, καθώς την ενδιέφερε να υπερέχει, στήριζε την κορμοστασιά  της  σε ψηλοτάκουνα, θηλυπρεπή παπούτσια.

Κατά την μετάπτωση του -ε- σε -ο- φορούσε το δοκιμασμένο στην κάμερα χαμόγελο και ρύθμιζε τη στάση της  ώστε να γίνεται υπέροχη.

Δεν είχε φίλες γιατί θεωρούσε υποδεέστερη την οικειότητα και τις συναισθηματικές εξαρτήσεις.

Εν γένει η παρουσία της δεν έδινε καμία τρυφερότητα  στις  άλλες που βρίσκονταν γύρω της.

Χειρονομούσε με κοφτές κινήσεις από τον αγκώνα και κάτω. Φτερούγιζαν τα χέρια της κατά την ομιλία  και οι παρευρισκόμενες παραμέριζαν για να βρει τον χώρο σε περίπτωση που θα πετάξει.

Οι ντουλάπες της ήταν γεμάτες από ρούχα, πανωφόρια, αξεσουάρ και τα ράφια από παπούτσια, πέδιλα και σαγιονάρες -κατά την εποχή- μαζί με τσάντες αναλόγου χρώματος και περιστάσεως. Στα συρτάρια της ξεχείλιζαν κοσμήματα faux,  αξίας, πολύτιμα κειμήλια, ταιριασμένα με το εκάστοτε outfit.

Ο τόπος, ο χρόνος και η διάρκεια σ΄ αυτές τις περιπτώσεις  δεν έχει νόημα.

«Τα μεγαλεία να φοβάσαι, ω ψυχή».

Η καρδιά της, σφιγμένη και κλειστή, πίκραινε συχνά τους ανθρώπους που ζητούσαν αλτρουισμό, φιλικότητα και  αβροφροσύνη.

Υπολόγιζε πως περίβλεπτος ούσα θα κέρδιζε την αποδοχή όλων ώστε να καταστεί περιώνυμος.

Δεν είναι σίγουρο ότι η χάρη  είναι γένους θηλυκού. Βάρβαρη και απότομη στις συναναστροφές της δεν άφηνε περιθώρια καλής  συνύπαρξης.

Έπαιρνε καθημερινά σχολαστικά το μπάνιο της με παιχνιδιάρικη διάθεση, απολάμβανε τις ανέσεις του σπιτιού της, έχοντας από πριν παρατάξει σε κρεμάστρες τους συνδυασμούς ρούχων που θα αποφάσιζε.

Το καυτό νερό καθάριζε τις τοξίνες και την διευκόλυνε στην απολέπιση, την περιποίηση της φτέρνας, το πεντικιούρ.

Αναδυόμενη από το νερό είχε στα μάτια της την εικόνα της Αφροδίτης, εννοώντας πως της έμοιαζε αρκετά…

Τα πλακάκια του χωλ αστραφτερά καθρέφτιζαν την όψη της και η ίδια αναγνώριζε τη δική της αξία. Καλλίσφυρος  και ευπλόκαμος  νυχοπατούσε σκερτσόζικα μέχρι τον καθρέφτη για επιβεβαίωση.

«Μη λείψεις να σταθείς».

Μια ανάερη φάλτσα πατημασιά την ξάπλωσε στο πεντακάθαρο υγρό πάτωμα.

Με το ολόφρεσκο μπουρνούζι της  πάσχιζε να συρθεί μέχρι την έξοδο και να ζητήσει βοήθεια. Ο πόνος  λιγότερος  γιατί το χτύπημα ακόμα νωπό. Τουλάχιστον ένα κάταγμα και άλλα σημεία προς έλεγχο.

Το μάγουλό της ακουμπούσε την κρύα και σκληρή επιφάνεια. Σαν την ψυχή της. Δίπλα της η γλάστρα εσωτερικού χώρου. Δώρο στη γιορτή της.

Μια κομψή κίνηση αγάπης γαληνεύει τον άνθρωπο, τον δυναμώνει, τον βοηθά όταν πέφτει να ξανασηκωθεί.

Η ίδια φώναζε, έσερνε τα μέλη της σπασμωδικά και κουνούσε τα χέρια της. Ζητούσε βοήθεια χειρονομώντας με  κοφτές κινήσεις  από τους αγκώνες και κάτω.