Πάλι με τα ζιζάνια τα έβαλα. Άλλη λέξη πρέπει να βρω, έτσι  για μια μικρή αλλαγή. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι τελευταία όλα μου φταίνε. Η αλήθεια είναι πως εδώ και  δυο χρόνια άρχισα να ασχολούμαι  πιο πολύ με την  απτή  πραγματικότητα. Βλέπω  τηλεόραση. Μιλάω για την καθημερινότητα. Παρατηρώ και σκέπτομαι την αποτελεσματικότητα των προσπαθειών μου για πρακτικά  θέματα της ζωής και απογοητεύομαι. Δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα  παρά μόνο με ό,τι έχει σχέση αποκλειστικά  με μας προσωπικά. Τα  ζιζάνια  είναι οι σκέψεις μου και οι προτροπές  για να φέρω σε πέρας  και να δώσω λύσεις,  όμως πόσο αδύναμη είμαι… αφού τελικά   μόνο ρίξεις είναι εφικτό να γίνουν.

Γύρω μας ένας άγνωστος κόσμος. Γύρω μας ένας υποτιθέμενος γνωστός κόσμος. Γύρω μας  ένας κόσμος σε προσπάθεια  μη κατάρρευσης  κι εγώ που βρίσκομαι;  Τι πιστεύω; Τι  κατορθώνω; Όλα μοιάζουν να αιωρούνται, να βαδίζουν σε τυχαίες εξελίξεις, που όμως δεν είναι τόσο τυχαίες. Σκηνοθετώντας τον μικρόκοσμό μας,  νοιώθουμε κάπως οικεία, κάπως πιο ζεστά, όμως  τα ερωτήματα μένουν  και με γεμίζουν με   ένα τεράστιο κενό  που μόνο με την τέχνη μπορώ  -πάντα μπορούσα-να  βρω ένα  σκοπό, ένα στόχο, όμως ξέρω πως αυτό είναι λίγο,  πως κάθε άνθρωπος κάτι άλλο γυρεύει, πιο συλλογικό.  Η φαντασία τρέχει σε εικόνες  δικές μου ή  των άλλων. Στα όνειρά μου ξεγυμνώνεται ο κόσμος μας. Ή ήρωας  ή τίποτα; Ή μάρτυρας ή όχλος; Και  το ταπεινό  λουλούδι; Ή η ησυχία τής ψυχής τις νύχτες;

Ποτέ πια οι χάρες των λουλουδιών και των ζώων και των παιδιών  ξανά στα δάκτυλά μου. Καθώς  αποτυπώματα αφήνω σθεναρά  σε ό,τι αγγίζω και δεν μου φτάνει αυτό,  μια σκέψη θετική με επισκέπτεται και με μειλίχια φωνή μου  επαναλαμβάνει  σε τόνο πειστικό και  φιλικό: «Βρήκα τι λέξη θέλεις αντί για τη λέξη  ζιζάνιο. Μήπως σου κάνει το ήρα ή ο κύπαιρος, έτσι  για μια μικρή αλλαγή; Έχουν και ωραία χρώματα».

Ναι, μια μικρή  αλλαγή αυτό χρειαζόμουν, μια τόσο δα  μικρή αλλαγή.

Αθήνα, Ιανουάριος  2020  

[Copyright ©  Μαρία  Σκουλαρίκου-Πανούτσου]