Παρακολουθώντας την ταινία “Κάρολ” του Τομ Χέινς, τον προηγούμενο χειμώνα, μεθυσμένη από τη μαγεία της και κυρίως από το απόλυτο στυλ και την ερμηνεία της Κέιτ Μπλάνσετ, αναρωτιόμουν πόσο καλύτερη μπορούσε να είναι η Μπρι Λάρσον στο “Δωμάτιο” για να της αποσπάσει το Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου. Η ταινία παίχτηκε στα Τρίκαλα αλλά δεν την πήρα είδηση. Παίχτηκε μόνο μια εβδομάδα, μετά την απονομή των Όσκαρ, ίσως από τις λίγες που δεν έτυχαν δεύτερης εβδομάδας προβολής, στην αίθουσα που προβλήθηκε.

Την είδα στο dvd πριν λίγες μέρες, εδώ στο χωριό που… σπρώχνω το καλοκαίρι με δροσιά.

Ταλαντεύτηκα λίγο για το ποιά ερμηνεία με κέρδισε περισσότερο. Και οι δυο ταινίες βασίστηκαν σε μυθιστορήματα. Η “Κάρολ” στο μυθιστόρημα της Πατρίτσια Χάισμιθ, γραμμένο στις αρχές του ΄50, “The Price of Salt”. To “Δωμάτιο” στο μυθιστόρημα της Έμα Ντόναχιου, που γράφτηκε μόλις το 2010.

Η ζυγαριά έγειρε προς την Μπλάνσετ μιας και βοηθούσε σ’ αυτό όλο το πακέτο. Ερμηνεία, σκηνοθεσία, φωτογραφία, ενδυματολογία. Η ταινία ήταν μια εικαστικότατη τοιχογραφία μιας εποχής. Ίσως αναφερθώ μια άλλη φορά αναλυτικά σ’ αυτή.

Αλλά και η ταινία του Άμπραμσον και η επεξεργασία του σεναρίου από την ίδια τη συγγραφέα ήταν ένα κινηματογραφικό επίτευγμα. Είχε δύναμη, είχε σασπένς, είχε σπουδαίες ερμηνείες και ένα θέμα αρκούντως παράλογο και δραματικό.

Η ηρωίδα απάγεται, με δόλωμα ένα σκυλί, στα δεκαεπτά της από έναν παράφρονα. Την φυλακίζει σε μια παράγκα δέκα τετραγωνικών, τη βιάζει και την κρατά φυλακισμένη πέντε ολόκληρα χρόνια. Γεννά εκεί ένα παιδί και το μεγαλώνει στη φυλακή της, μέχρι τα πέντε του χρόνια. Η κάμερα στο μισό της ταινίας ακολουθεί σαν μονοπλάνο τη ζωή των δύο σ’ αυτά τα δέκα τετραγωνικά.

Γι’ αυτό το παιδί αυτός είναι ο κόσμος του και η μητέρα του χτίζει έτσι τον χαρακτήρα του που ο μικρός θεωρεί απολύτως φυσιολογικό τον τρόπο που ζει.

Κάθε πρωί, που του γίνεται αντιληπτό από ένα φεγγίτη, καλημερίζει τα αντικείμενα που το περιβάλλουν. Καλημέρα ντουλάπα, καλημέρα νεροχύτη, καλημέρα φυτό, καλημέρα μαμά, λέει καθημερινά. Η ντουλάπα είναι η κρυψώνα του, όταν ο απαγωγέας και πατέρας του, επισκέπτεται το δωμάτιο κυρίως για ερωτική συνεύρεση με το θύμα του. Τους τροφοδοτεί με τα απολύτως απαραίτητα για την επιβίωσή τους. Παιχνίδια από κέλυφος αβγών, είναι τα παιχνίδια του. Αυτά βεβαίως θεωρεί πως είναι τα παιχνίδια όλων των παιδιών.

Η μητέρα για να προστατεύσει την ψυχική του ισορροπία δεν αντιδρά, δεν φωνάζει, δεν διαμαρτύρεται. Φυλακίζει τις αντιστάσεις της, κρατά καλά κρυμμένα τα προσωπικά της αδιέξοδα, τον τυραννικό αποκλεισμό της από την έξω ζωή.

Την ημέρα των πέμπτων γενεθλίων του μικρού, καθώς ετοιμάζουν το εορταστικό κέικ, αποφασίζει πως πρέπει το δωμάτιο να πάψει να είναι ο κόσμος τους.

Σαν σε παραμύθι καθοδηγεί τον μικρό για το σχέδιο απόδρασης. Σαν σε παραμύθι για να μην τρομάξει. Ακολουθεί τις οδηγίες της κατά γράμμα. Προσποιείται τον άρρωστο με υψηλό και ακατέβατο πυρετό που χρήζει νοσοκομείου. Ο απαγωγέας πείθεται να τον μεταφέρει τυλιγμένο σε ένα χαλί στην καρότσα του ημιφορτηγού του. Παραμένει ακίνητος, σαν αναίσθητος. Στα πρώτα κόκκινα φανάρια, σε μηδέν χρόνο, ξετυλίγεται και πηδάει στο δρόμο. Γίνεται αμέσως αντιληπτός και ο απαγωγέας το βάζει στα πόδια. Η αστυνομία, από τις περιγραφές του, εντοπίζει την καλύβα, το δωμάτιο και απελευθερώνει τη μητέρα.

Θα μπορούσε η ταινία να τέλειωνε εδώ. Αλλά μέχρι εδώ είναι μόνο το πρώτο μέρος της. Και είναι όλη με μικρά πλάνα. Το σκηνοθετικό επίτευγμα είναι πως τα πλάνα ανοίγουν σιγά-σιγά, μέσα από τα μάτια του μικρού Τζέικ. Στην αρχή βλέπει τα πάντα σε μια ακτίνα δέκα  τετραγωνικών. Όπως τα έβλεπε μέχρι τα πέντε του. Με μεγάλη μαεστρία ο Άμπραμσον ανοίγει τα πλάνα του σιγά-σιγά, όπως ανοίγουν τα έκπληκτα μάτια του μικρού του πρωταγωνιστή.

Η προσαρμογή του στα νέα δεδομένα πολύ δύσκολη. Και όσο χρειάζεται γι’ αυτή την προσαρμογή, η μητέρα του αντέχει. Αν και έχουν αλλάξει τα δεδομένα και στη δική της ζωή. Βρίσκει τους γονείς της χωρισμένους, στο πατρικό της μένει πια ο νέος σύζυγος της δικής της μητέρας, ενώ ο πατέρας της αντιμετωπίζει εχθρικά τον μικρό Τζέικ, σαν καρπό της τυραννικής αιχμαλωσίας της κόρης του.

Η ηρωίδα αφού θωρακίσει το γιό της στα νέα δεδομένα, καταρρέει. Νοσηλεύεται για αρκετό διάστημα σε ψυχιατρικό ίδρυμα. Αλλά όσο κι αν της λείπει, ο Τζέικ έχει προσαρμοστεί στη νέα του ζωή και είναι ασφαλής στα χέρια της γιαγιάς του και του συντρόφου της.

Κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν αυτά τα πέντε χρόνια θα σβήσουν ποτέ από τη μνήμη των δύο ηρώων. Ο μικρός ζητά να επισκεφτεί κάποια στιγμή το “δωμάτιο”. Τον συνοδεύει η μητέρα του. “Αντίο ντουλάπα, αντίο νεροχύτη, αντίο φυτό”, σιγοψιθυρίζει αγγίζοντας ένα-ένα τα αντικείμενα…

Σπουδαίες οι ερμηνείες του μικρού Τζέικομπ Τρέπλει και της Μπρι Λάρσον. Σπουδαία η μεταφορά αλλά και η σκηνοθεσία του Άμπραμσον και η αποτύπωση του κλειστοφοβικού δωματίου με άλλες προσλαμβάνουσες για το μικρό παιδί και άλλες για εμάς τους θεατές.

Για την ιστορία, επειδή το story κάτι μου θύμιζε, έψαξα λίγο και βρήκα πως η Ντόναχιου εμπνεύστηκε το μυθιστόρημα από την αληθινή ιστορία της Ελίζαμπεθ Φριτζλ από την Αυστρία. Η Φριτζλ κρατήθηκε φυλακισμένη σε ένα μπουντρούμι, από τον πατέρα της, για εικοσιτέσσερα χρόνια. Απέκτησε πολλά παιδιά, καρπούς αιμομιξίας, που πολλά από αυτά μεγάλωσαν μαζί της στη φυλακή της.

Πολύ βαρύ το θέμα της σημερινής ταινίας αλλά και λόγος για έντονους προβληματισμούς.