…Την κοίταζε σιωπηλά φλύαρος, με έκσταση ίσως και τα μάτια τα μπλε της ωκεανοί απύθμενοι αλλά γαλήνιοι, ανταπόδιδαν τη βουβή φλυαρία.

Εκείνος βυθίστηκε στο απέραντο μπλε της και ευχήθηκε σιωπηλά πάντα, να μην αναδυθεί ποτέ από εκείνες τις μαγικές θάλασσες.

Φίλησε την αυθάδικα γυρισμένη προς τα πάνω μυτούλα και τα μαγουλάκια με τις γοητευτικές φακίδες και μετά απόθεσε άλλο ένα φιλί στο μυστήριο εκείνο λακκάκι που ο Επουράνιος Γλύπτης είχε σμιλεύσει στο γραμμένο της πηγούνι.

Το φιλί του στα χείλη της, πύλες ενός παραδείσου χωρίς ξελογιάστρες μηλιές και πονηρούς όφεις, έκανε τον χρόνο να σταματήσει με μιας. Ήταν σαν η ζωή τους να άρχιζε μόλις τη στιγμή εκείνη. Μόνοι οι δυο τους, ανάμεσα σε μια θάλασσα αδιάφορων ανθρώπων, ναυαγοί επιζήσαντες σαν από θαύμα, μιας βιβλικής τρικυμίας.

Την σήκωσε τρυφερά και σχεδόν τελετουργικά στην αγκαλιά του και πήγαν στο δωμάτιο τους.

Ο έρωτας που της έκανε ήταν η επιτομή της τρυφερότητας της Αγάπης μα και του νεανικού πάθους και ηδονής. Μια ιεροτελεστία. Ένα γλυκό μεθύσι και άδειασμα του ποτηριού ίσαμε τον πάτο, ξανά και ξανά…

Εξουθενωμένοι και ανείπωτα ευτυχισμένοι κατέληξαν σε μια σφικτή αγκαλιά σαν από φόβο θαρρείς μη και η μαγεία χαθεί.

Δεν μιλούσε κανείς, τέτοιαν ώρα τι να πεις!

Μα να που σαν με σινιάλο μαέστρου αόρατου, ακούστηκαν τα πρώτα μέτρα μιας σαγηνευτικής Συμφωνίας κρυμμένης μέσα στην ωραιότερη λέξη που έχει γραφτεί στα παγκόσμια λεξικά: «Σ’ΑΓΑΠΩ», είπαν και οι δυο συγχρόνως και βυθίστηκαν σε έναν μακάριο ύπνο για να συνεχίσουν το όνειρο και από ‘κει….