«Σύννεφο δίχως βροχή»

Μια αχνή ακτίνα ήλιου η παρουσία σου

Σε μια  ζωή συννεφιασμένη και μουντή.

Ένα καντηλόφωτο που το κράτησα

Σε χούφτες σφιχτές τρέμοντας μη και μου φύγει.

Μα μπορείς το φως να φυλακίσεις

Τη ζωή, το ρυθμό, το άρωμά της;

Δεν θα ξεφεύγει πάντα από τα αδιόρατα κενά

Σφιγμένων δακτύλων;

Κι έτσι χάθηκες αφήνοντας αχνά ίχνη

Ότι κάποτε υπήρξες.

Σαν σύννεφο που όμως δεν έφερε βροχή

μα την κράτησε μέσα του να σιγοβράζει,

Περιμένοντας, ίσως, τη στιγμή

Που τα αστραποβρόντια του

Θα βρουν διέξοδο

Μα, κυρίως, λόγο ύπαρξης.

Να ‘ναι αυτό λες;…

«Φευγάτο σύννεφο»

Λίγο ακόμη και τ’ όνειρο,

Αυτό που ζούσα ανέλπιστα,

Να βγει αληθινό.

Μα ήτανε σαν όνειρο,

Σαθρό, φευγάτο σύννεφο

Σ’ έναν πλατύ ουρανό.

Πήρε χιλιάδες σχήματα

Το είδα να φεύγει προς νοτιά

Το είδα να γίνεται σκιά…

Κι έμεινα μόνη. Τέλειωσε.

Πίκρα στις τόσες θύμησες,

Καρφάκι στην καρδιά.