Καλό μήνα και από την Κύπρο, φίλοι αναγνώστες (και συνεργάτες) της Λόγω Γραφής!

Αγαπητοί αναγνώστες, η στήλη για τον μήνα Απρίλιο παρουσιάζει την ποιήτρια Σωτηρούλα Τζιαμπουρή που διακρίνεται για τη λυρικότητα και τον ερωτισμό στη γραφή της.

Κουρνιασμένη κι απόψε σε κάτι χρόνια γυμνά…

Στη ζωή που έκαψε ένα βράδυ.

Στη σιωπή που σερνόταν μπροστά στη φωτιά,

συναρμολογώντας τον έρωτα της ύπαρξής της .

Στοιβάζοντας τις σιωπές της σε στίχους μιας θλιμμένης χαράς.

Πόσο άραγε να την τρομάζει αυτό το ξεχασμένο αύριο;

Δάκρυα κυλούσαν… στις σιωπές του έρωτα…

Σιωπές που τις κέντησε στη σιωπή που βασίλευε στα χείλη της,  στις λέξεις που έπλεκαν ανάσες που κυλούσαν στη κλωστή της ηδονής.

Απόψε παζάρευε με την ελπίδα,  στον ήχο του χρόνου αφήνοντας τη ζωή της σ’ εκείνο το βράδυ.

Ξεθωριασμένη ελπίδα… σε μια σκουριασμένη παρένθεση, εγκλωβισμένη στην ανυπαρξία.

Πόση ακόμα προσμονή μπορούσε να κλείσει σ’ αυτή τη σιωπή της νύχτας;

Απόψε… θα γράψω μόνο για σένα αγαπημένε

Για δύο μάτια αστέρια τυλιγμένα στη σιωπή.

Γι’ αυτά τα όνειρα σου… που είχες τυλιγμένα σαν τσιγαρόχαρτο, φυλαγμένα κάτω από το μαξιλάρι της νύχτας.

Γι’ αυτά που σου χαμογελούσαν…

μα εσύ φοβόσουν να τ’ αγγίξεις.

Για δες… μια άνοιξη έρχεται για σένα…

Ένα φεγγάρι… δύο μάτια της βροχής…

Αγκάλιασε τα πριν πεθάνουν…

Δακρύζουν απόψε… για μια νύχτα που μέθυσε στου έρωτα την αγκαλιά

Μα θα πονέσω απόψε…

Ένα φιλί ηδονής, έρωτα,

μουδιασμένο, σκορπισμένο

σαν διαβάτης της νύχτας,

θα τρέμει, θα κραυγάζει

μ΄ ένα βαρύ παλτό στα χείλη

θα ψάχνει να πιεί έρωτα!

Τα χέρια άνοιξε απόψε η μοναξιά, ξυπόλητη,

πάνω σε αναστεναγμούς ένα ζεϊμπέκικο για να χορέψει.

Χορεύει απόψε  στις συναυλίες της ζωής με κουρελιασμένα ρούχα.

Κάτω από τους δείκτες του ρολογιού που δείχνουν ώρα μηδέν.

Σέρνεται απόψε σε λερωμένα σεντόνια.

Στάζει το αίμα της πριν κρεμαστεί στους ήχους του θανάτου.

Το ψωμί της ζωής.

Κάθε μέρα εδώ και χρόνια,

έκλαιγε… εκεί, στο ίδιο τραπέζι

Στο τραπέζι της ζωής που μέχρι τώρα

κανείς δεν μπορούσε να μαζέψει τα ψίχουλά της.

Μιας ζωής σε δύο μάτια στριμωγμένη.

Μιας ζωής που έδινε παράσταση… Όχι πρόβα.

Μιας ζωής που την ζύμωνε κάθε μέρα με τα δάκρυά της και έφτιαχνε το ψωμί που της πήρανε… Το ψωμί της ζωής.

Μιας ζωής ρωγμή μες τα στήθια.

Μιας ζωής σε μια κάμαρα άδεια.

Μιας ζωής μ’ ένα παράθυρο κλειστό, με τις βελούδινες κουρτίνες της σκηνής της, που έπαιξαν τον πρωταρχικό ρόλο.

Μιας ζωής σ’ ένα τασάκι σβησμένη…

Άνοιγε τα χέρια κάθε βράδυ και χόρευε το δικό της χορό. Το ζεϊμπέκικο της Ζωής!

Επιβράδυνε τα βήματά της απόψε.

Έβαλε τρεις τελίτσες… και επέλεξε να αιωρείται στο όνειρο…

Η Σωτηρούλα Χατζηκωνσταντή Τζιαμπουρή γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κύπρο. Διαμένει στο Παραλίμνι με τον σύζυγό της και τα τρία της παιδιά. Είναι ιδιοκτήτρια καταστήματος Βιολογικών Προϊόντων.

Η ποίηση υπήρχε από τα παιδικά της χρόνια στη ζωή της. Της άρεσε να γράφει στιχάκια στα τετράδια και στα βιβλία της. Για την ίδια, η ποίηση είναι τρόπος έκφρασης, είναι ανάγκη, μα συνάμα λύτρωση της ψυχής.

Ποιήματά της φιλοξενούνται σε διάφορα σάιτ, ομάδες και μπλογκς στο διαδίκτυο.

Αφιέρωμα για τα ποιήματά της και την ίδια έγινε στην εφημερίδα Ευρυτανικά Νέα από τον Θεοφάνη Λ. Παναγιωτόπουλο.

Πολλά από τα ποιήματά της  έχουν απαγγελθεί σε ραδιοφωνικές εκπομπές στην Ελλάδα. Το 2021 συμμετείχε στην ποιητική συλλογή «Ποίηση. Ένας δρόμος προς το όνειρο. Ελλάδα-Κύπρος».

Η πρώτη της ποιητική συλλογή «Ανασασμοί αγάπης» σε συνεργασία με την Άντρη Περικλέους Ονουφρίου είναι υπό έκδοση.