Με λένε Γιώργο και μου αρέσουν τα ταξίδια. Εδώ και πολύ καιρό ήθελα να πραγματοποιήσω μια εκδρομή στο Πήλιο και στο Βόλο, αλλά όλο έβρισκα μια δικαιολογία όπως ότι έχω πολλή δουλειά ή δεν έχω παρέα. Όμως, αυτή τη φορά ανακάλυψα μια εξαιρετική προσφορά για ομάδα και για ένα συγκεκριμένο σαββατοκύριακο. Συνεπώς, θα πήγαινα ξανά το ταξίδι που ονειρευόμουνα εδώ και καιρό με χαμηλό κόστος, με παρέα και για μικρό χρονικό διάστημα, αφού δεν είχα πολύ διαθέσιμο χρόνο. Τέλεια!

Η πολυπόθητη Παρασκευή είχε φτάσει και είχα ετοιμάσει τα μπαγκάζια μου. Περίμενα να περάσει λίγο η ώρα, βλέποντας λίγη τηλεόραση στον καναπέ, για να μην περιμένω μόνος μου στο σημείο αφετηρίας του πούλμαν.

Αφού πήρα συγκοινωνίες και έφτασα στο σημείο αναχώρησης, έκατσα στο κάθισμά μου μέσα στο πούλμαν και περίμενα εναγωνίως να φτάσω στον αγαπημένο μου προορισμό. Το ταξίδι μου φάνηκε σύντομο καθώς διψούσα για τα τοπία του Πηλίου. Οι μαγευτικοί καταρράκτες με το νερό που κάνει τον χαρακτηριστικό «λευκό» θόρυβο και τον ολοπράσινο περίγυρο πάντα με αφήνουν άναυδο. Σα φτάσαμε και τακτοποιηθήκαμε, άφησα τις βαλίτσες και κατέβηκα στην καφετέρια του ξενοδοχείου. Το ξενοδοχείο ήταν ένα εκσυγχρονισμένο παλιό αρχοντικό. Είχαν κάνει πολλή καλή δουλειά τόσο στην ανακαίνιση, αφού διατήρησαν το κλασσικό ύφος του αρχοντικού, όσο και στον εκσυγχρονισμό σαν είχαν βάλει και σύγχρονα στοιχεία, καθώς υπήρχε και ασύρματο δίκτυο διαθέσιμο για τους επισκέπτες.

Κάθισα στην καφετέρια του αρχοντικού και παρήγγειλα το αγαπημένο μου ρόφημα: μια κρύα σοκολάτα με μια γουλιά γάλακτος! Λίγο λιγότερο από μια ρουφηξιά γάλακτος, το κάνει μη ανιχνεύσιμο το γάλα, ενώ παραπάνω δοσολογία, το κάνει υπερβολικό. Μετά από λίγη ώρα, ήρθε ένας κύριος και πήρε μια θέση στο διπλανό τραπέζι. Έβγαλε ένα βιβλίο για να διαβάσει και προς μεγάλη μου έκπληξη ήταν του αγαπημένου μου συγγραφέα: του Ακίλε Καμπανίλε, του Ιταλού Κωμικογράφου! Αμέσως, τον ρώτησα:

-Διαβάζετε Ακίλε; Αυτό είναι μια ευχάριστη και πολλή περίεργη σύμπτωση!

-Καλησπέρα σας Αγαπητέ! Και γιατί περίεργη παρακαλώ;

-Μα γιατί σε όποιον και να έχω αναφέρει το όνομα του αγαπημένου μου συγγραφέα, κανένας δεν τον ξέρει!

-Καταρχήν, σας ευχαριστώ! Λέει με μειδίαμα ο άγνωστος κύριος και ύστερα συνεχίζει:

-Χαίρομαι που είμαι ο αγαπημένος συγγραφέας κάποιου! Όμως, μπορώ να σας πληροφορήσω ότι στην Ιταλία, όπου γεννήθηκα είμαι κατά πολύ περισσότερο γνωστός!

-Μα είναι αδύνατον να είστε ο Ακίλε Καμπανίλε! Ξεστόμισα με απηυδισμένο ύφος και ύστερα πρόσθεσα:

-Ο συγκεκριμένος συγγραφέας γεννήθηκε όντως στην Ιταλία, αλλά το 1900! Θα έπρεπε να ήσασταν 118 χρονών, αλλά εσείς είστε ατίθασο νιάτο! Δεν πρέπει να είσαστε πάνω από 40 χρονών!

-Ναι, έχετε τα δίκια σας. Όντως γεννήθηκα το 1900, αλλά πέρα από τη συγγραφική μου ιδιότητα, είχα και μια άλλη: εκείνη του ερευνητή!

-Να τολμήσω, να ρωτήσω τι ερευνούσατε;

-Μα και βέβαια αγαπητέ μου! Το ελιξίριο της νεότητας! Και όπως βλέπετε, το πέτυχα!

-Το πετύχατε, όπως το πετυχαίνουν στις διαφημίσεις στην τηλεόραση με τα διάφορα προϊόντα που υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια ή το πετύχατε πραγματικά;

-Το κατόρθωσα ειλικρινά! Και μπορώ να σας το αποδείξω!

-Με ποιο τρόπο;

-Μα φυσικά με τον πιο πρακτικό τρόπο: να σας προμηθεύσω το υπέροχο αυτό ελιξίριο! Επειδή, έχετε διαβάσει και τα βιβλία μου, θα το κάνω σε προνομιακή τιμή! Τι λέτε; Μια δοκιμή θα σας πείσει!

-Θα προτιμούσα έναν διαφορετικό τρόπο για να μου αποδείξετε πως είστε πράγματι ο Ακίλε Καμπανίλε: να μου αφηγηθείτε αποσπάσματα από τα αστεία του χιουμορίστα συγγραφέα!

-Αυτό είναι ευκολάκι!

-Δεν τελείωσα! Και να αιτιολογήσετε το πώς το σκεφτήκατε!

-Μάλιστα. Συνεπώς, είστε από αυτούς τους ενοχλητικούς τύπους που στις βιβλιοπαρουσιάσεις ρωτάτε τον συγγραφέα: πώς το εμπνευστήκατε το βιβλίο σας;

-Το βρίσκετε δύσκολο;

-Όχι. Απεναντίας. Αποτελεί τυπική διαδικασία για εμένα και δεν θα χρονοτριβήσω άλλο. Θα αρχίσω με ένα από τα αγαπημένα μου αστεία που έχω κατασκευάσει: Σε ένα από τα καράβια του πλοίαρχου Χουιτίτερλι, είχε επιβιβαστεί ένα νεαρο ζευγάρι κι ένας ηλικιωμένος άντρας και φυσικά το πλήρωμα του πλοίου και οι υπόλοιποι επιβάτες. Όμως, όταν το πλοίο άρχισε να βυθίζεται, όπως συνήθως κάνουν τα πλοία του Χουιτίτερλι, έμειναν μέσα οι τρεις πρωτοαναφερθέντες επιβάτες πλην του πλοιάρχου. Μόνο που ο ηλικιωμένος κύριος είχε μεταμφιεστεί σε ηλικιωμένη κυρία, ελπίζοντας μάταια ότι έτσι θα τον βάλουν πρώτο σε κάποια σωστική λέμβο. Το ζευγάρι και η τύπου «ηλικιωμένη κυρία» τελικώς επιβιώνουνε επειδή το καράβι μετέφερε τεράστιο φορτίο με μπαλόνια που περιείχαν ήλιο. Συνεπώς, το καράβι ίπτατο και γι’ αυτό δεν βούλιαξε. Αντιθέτως, κατέληξε σε ένα παραμυθένιο βασίλειο, αλλά όχι στο λιμάνι, αλλά στον ουρανό σαν αερόστατο.

-Πολύ ωραία. Και πως το εμπνευστήκατε;

-Θα σας πω. Κάποιες φορές η πραγματικότητα υπερβαίνει τη φαντασία. Θέλει απλώς μια μικρή διασκευή. Είχα ένα φίλο, ο οποίος είχε ένα ξύλινο σπίτι και όταν ήταν νέος, είχε μια μικρή κόρη. Για να την κάνει χαρούμενη στα γενέθλιά της είχε στολίσει όλο το σπίτι με μπαλόνια ηλίου. Τα είχε δέσει γερά στη στέγη του σπιτιού. Σε κάποια φάση της γιορτής και προς έκπληξη όλων, η στέγη ξεκόλλησε από το υπόλοιπο κτήριο και άρχισε να πετάει σαν αερόστατο! Ευτυχώς, δεν ήταν κανείς μέσα, καθώς βρισκόμασταν όλοι στον αυλή. Επιπλέον, ο φίλος μου ήταν πολιτικός μηχανικός και όλα τα σπίτια που είχε κτίσει, κάποια στιγμή καταρρέανε. Με την αρωγή της φαντασίας, διασκεύασα τον πολιτικό μηχανικό σε καπετάνιο και την ανικανότητας ορθής κατασκευής σε καταστροφολογική συνήθεια πρόκλησης ναυαγίου. Φυσικά είναι του ήλιου φαεινότερο ότι το ιπτάμενο πλοίο είναι προϊόν της εμπειρίας μου που είχα με την σκεπή που πετούσε.

Ήμουν σκεπτικός. Μετά από μια μικρή σιωπή που συνόδευε την επεξήγηση της έμπνευσης του υποτιθέμενου Ακίλε Καμπανίλε, αποκρίθηκα:

-Χμ, μπορεί να είναι κι έτσι. Για πείτε ένα άλλο παράδειγμα.

-Στη συνέχεια αυτής της ιστορίας και πιο συγκεκριμένα στο παραμυθένιο βασίλειο, όπου έφτασαν οι τρεις προαναφερθέντες ήρωες, γνωρίσανε τον βασιλιά. Εκείνη την περίοδο, ο τελευταίος βασανιζότανε από μια σπάνια ασθένεια: όταν κουνιότανε, οι αρθρώσεις του παρήγαγαν μια μελωδία! Το ακόμη πιο παράξενο φαινόμενο ήταν ο τρόπος που μεταδιδότανε αυτή η ασυνήθιστη νόσος: με το φιλί! Περιττό να πως πως τελικώς νόσησε όλο το βασίλειο, καθώς η βασίλισσα φίλησε ένα βασιλικό φρουρό, εκείνος τη γυναίκα του, η γυναίκα του κάποιον άλλο και πάει λέγοντας…

-Πολύ σωστά θυμάστε! Και πώς το εμπνευστήκατε;

-Το 1930 ως γνωστόν, Πρωθυπουργός της Ιταλίας ήταν ο Μπενίτο Μουσολίνι, ο οποίος είχε νυμφευθεί την Ρακέλε Γκουίντι από το 1910. Το 1930 κυκλοφόρησαν φήμες από στόμα σε στόμα πως το τρίτο παιδί του Μουσολίνι ήταν από άλλο πατέρα. Κανείς δεν τολμούσε να το γράψει σε εφημερίδα. Έτσι, σκέφτηκα την φήμη από στόμα σε στόμα να την κάνω φιλί, η οποία υπονοεί την απιστία. Επιπλέον, επειδή ο Μουσολίνι άκουγε πολύ ραδιόφωνο, σκέφτηκα την ύπαρξη μελωδίας σχεδόν συνεχώς. Και πώς θα το πετύχαινα αυτό; Με την ταυτόχρονη σύνδεση της κίνησης με την μουσική!

-Οφείλω να ομολογήσω πως θυμάστε καλά τα αστεία του αγαπημένου μου συγγραφέα και οι εξηγήσεις που δίνετε ακούγονται ρεαλιστικές. Ωστόσο, δεν μπορώ να πιστέψω πως έχετε ανακαλύψει στα αλήθεια το ελιξίριο της νεότητας…

-Μια δοκιμή θα σας πείσει!

-Όχι, καλύτερα, όχι. Θα είναι πανάκριβο και δεν γνωρίζω τη σύστασή του κιόλας…

-Το πρώτο δείγμα είναι δωρεάν, αλλά επιτρέψτε μου τη σύστασή του να την κρατήσω μυστική. Δεν θέλουμε ανταγωνισμό, έτσι δεν είναι;

-Μην επιμένετε…

-Μα είστε ξεροκέφαλος! Θα σας το δώσω να το πιείτε είτε το θέλετε, είτε, όχι! Είπε ο εφευρέτης του ελιξιρίου και την αμέσως επόμενη στιγμή με πιάνει και με πετά κάτω στο πάτωμα. Σκύβει από πάνω μου και βγάζει ένα μικρό γυάλινο μπουκαλάκι, το οποίο φαντάζομαι είναι το ελιξίριο της νεότητας και μου το βάζει στο στόμα για να το πιω με το ζόρι. Εγώ προσπαθώ να αντισταθώ, αλλά είναι πιο δυνατός. Καταφέρνω να μιλήσω:

-Οχι, Ακίλε, όχι, Ακίλε! Στη συνέχεια νιώθω μικρές σταγόνες να εισβάλουνε στο στόμα μου.

Μετά από λίγο ακούω τον εαυτό μου να λέει:

-Όχι, σκύλε, όχι σκύλε!

Τελικώς είχα αποκοιμηθεί και με ξύπνησε το κατοικίδιό μου, ο Ερμής. Ήμουν ακόμη ξαπλωμένος στον καναπέ κι έβλεπα τηλεόραση και το σκυλάκι μου είχε έρθει την ώρα που ονειρευόμουνα και με έγλειφε στο στόμα. Γι’ αυτό ένοιωθα τις σταγόνες να μπαίνουν μέσα στο στόμα μου! Ήταν τόσο ρεαλιστικό! Νόμιζα ότι πραγματικά ήμουν στο Βόλο κι είχα απέναντί μου κάποιον που παριστούσε τον αγαπημένο μου συγγραφέα! Είδα το ρολόι και είχε έρθει η ώρα για αναχώρηση. Μακάρι στο ταξίδι να γνωρίσω ένα αναγνώστη του Ακίλε Καμπανίλε. Βέβαια, η λογοτεχνία δεν είναι το μοναδικό χόμπι που μπορεί να με συνδέει με κάποιον ή κάποια…Πιστεύω θα περάσω καλά έτσι κι αλλιώς!