29/01/2017

Η μέρα  ξεκίνησε με ήλιο και ύστερα από πρόταση φίλου, φάγαμε σε ένα λαϊκό ταβερνάκι στο Βοτανικό,  μπροστά από μια μπανανιά. Στην συνέχεια, στον Πειραιά αυτοκινητάδα.

Αυτή  η αντίθεση από τις γειτονιές του Βοτανικού με τις ξεθωριασμένες πινακίδες, τα πάτσγουορκ ετοιμόρροπα κτίρια και λίγο μετά η άπλα της Θάλασσας, ο απαλός συννεφιασμένος  ουρανός  και τα γεμάτα  με κόσμο μαγαζιά, που απέπνεαν μια ζεστή  γήινη πραγματικότητα, αρχικά μου άρεσε. Αλλά γιατί  να μου φαίνονται εμένα πιο αληθινές οι εικόνες  που με παγίδευσαν στον Βοτανικό και που τώρα επανέρχονται με ρυθμό σταθερό στο μυαλό μου;

Τελείωσα κάποια γραφειοκρατικά θέματα μόλις προχθές μεσημέρι και οι βόλτες αυτές με επανέφεραν σε ανθρώπινη κατάσταση. Μέχρι και οι τρίχες  της κεφαλής μου πέφτουν, όταν βρεθώ,  σε χώρους όπως σχολεία, αστυνομικά τμήματα, νοσοκομεία, εφορίες. Θαυμάζω τους ανθρώπους που δουλεύουν και εξυπηρετούν τόσο κόσμο καθημερινά, σε αυτά τα ιδρύματα. Ίσως θα μπορούσαμε να είμαστε πιο διαλεκτικοί με αυτήν την πραγματικότητα (το λέω  για μένα πρώτα-πρώτα).

Η συζήτηση των φίλων, ήταν για  την σημερινή  πραγματικότητα όπως εξελίσσεται. Δεν πήρα μέρος. Σκεφτόμουν. Μια  πλάγια κριτική ματιά ισούται με αδιαφορία. Ο λαός για τον οποίον τόσο πολλά έχουν λεχθεί τα τελευταία χρόνια σκέφτομαι πως είναι ο λιγότερο υπεύθυνος για ό,τι συμβαίνει στον τόπο μας. Περιμένει ο λαός από τους ανθρώπους που ψηφίζει και από τους πνευματικούς ανθρώπους ένα στήριγμα, μια κατεύθυνση, μια προτροπή, μα προστασία, ένα πρόγραμμα παιδείας με φιλοδοξίες, διατήρηση της παράδοσης και βάσεις για νέες κατακτήσεις. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι δυνατοί και ξεχωριστοί, όμως όλοι οι άνθρωποι μαζί, αποτελούν την μαγιά για μια κοινωνία και χωρίς την μαγιά αυτή, ούτε οι δυνατοί, ούτε οι ξεχωριστοί έχουν κάποια αξία.

Όσοι πιστεύουν ότι είναι ανώτεροι επειδή γράφουν ποίηση  ή οτιδήποτε άλλο, ή  εκφράζονται καλλιτεχνικά, ή έχουν τελειώσει δέκα διδακτορικά, η γνώμη μου είναι ότι να κοιτάζουν την δουλειά τους. Δεν τους υποχρεώνει κανείς να είναι με τον λαό εάν δεν το νιώθουν ή αν νομίζουν ότι φθείρονται με την επαφή αυτή. Αλλά αν θέλουν μια επαφή με τον λαό, η μόνη που μπορούν να έχουν, είναι προσφορά με το περίσσευμα των δυνάμεων τους  και με τρόπο θετικό.

Ο πνευματικός άνθρωπος αναγνωρίζει τον κόπο του λαού και κατανοεί τις αδυναμίες και δεν τον σπρώχνει στο γκρεμό. Την παιδεία ενός λαού την έχουν επωμισθεί οι επαΐοντες και αυτοί οφείλουν να είναι άνθρωποι με υπομονή και βαθιά φιλοσοφημένη εμπειρία ζωής. Όλες οι άλλες συμπεριφορές οδηγούν σε αδιέξοδο. Δεν νομίζω ο λαός κάθε χώρας , όλοι οι λαοί, να αξίζουν να τους εμπαίζουν οι λίγοι οι εκλεκτοί, είτε είναι πολιτικοί, είτε είναι καλλιτέχνες και διανοούμενοι, είτε είναι τραπεζίτες. Όλοι έχουμε  έναν ρόλο στην κοινωνία και οφείλουμε να ισορροπούμε με όλους.

Χαρακτηριστικό της μέρας. Νοσταλγία  για τις μέρες που ζούσα στην Καστέλα και βεβαιότητα για την χρησιμότητα της φιλίας. Το βράδυ ξαναδιάβασα, Φώτη Αγγουλέ και Γιώργο  Μπλάνα.