Γονατιστός  κάτω  από  την  ψηλή  σου  στέγη,

με  βουρκωμένα  μάτια  από  τη  θλίψη,

το    χόρτο   ποτίζω    οπ΄   έχει    σκύψει

από  το  βάρος   του  δάκρυου.  Δεν  αρμέγει

πια  φως  η  ψυχή!   Κοίτα  το  τέκνο  σου  που  κλαίγει,

-τίποτα    από     Εσέ    δεν     έχω     κρύψει,

το    χνώτο    Σου    μονάχα   μου ‘χει   λείψει

και  τρέμω  σαν  πουλί-.  Πια  δεν  μου  λέγει

τίποτα    το    ψάλσιμο    του    γρύλου,

το   γλυκό   κελάηδημα   του   σπίνου,

ο  ανθός  ο  μοσχομύριστος  του  κρίνου

Κατέβα  Συ  Θεέ  μου  από  τ΄ αψήλου,

Έλα     ζωοδότης     πιο    κοντά     μου,

και  κάνε  να  ανοίξουν  τα  φτερά  μου!