[Στην κολλητή μου φίλη Παυλίνα,

για την στωικότητα και την υπομονή

που δείχνει με τα ξεσπάσματα ανασφάλειάς μου.]

Αγκυροβόλησα στην διχάλα μιας στιγμής

-έρωτα βιάστηκες να την ονομάσεις

αλλά εγώ φοβήθηκα·

η όψη της όμοια

γλώσσα φιδιού

και υπόσχεση

στραγγαλισμού

με συνοπτικές διαδικασίες.

Ξέρεις:

όπου το σώμα λαξεύει

και λαξεύεται

όπου το αίσθημα γιγαντώνει

τα αγεφύρωτα ονειροπατήματα

του απολωλότα

όπου η συστολή μετατρέπεται

σε ρυθμό εκμηδένισης

κι όπου χαμός και συνένωση

υπαγορεύουν τέλος

εκεί

κάθε στιγμή

χάνει

κάτι από την φύση

και την ανωτερότητά της

χάνει κάτι

από την καινοτόμο σάρκινη

ανάγκη της

στην μετάφραση του αισθήματος

σε διάρκεια.