Σταθερές απουσίες
Γεμίζω τις σταθερές σου απουσίες πια,
πότε ασπρίζοντας μ’ ασβέστη την αυλή,
πότε παίζοντας με τις λέξεις
σε άδεια ανυπόμονα χαρτιά,
πότε παλεύοντας με τη σκόνη
-χαμένος αγώνας πριν και μετά,
πάντα το ίδιο αποτέλεσμα: βραχύ, στιγμιαίο, σχεδόν ανύπαρκτο-.
Από μακριά η βουή ενός καλοκαιρινού αέρα,
σίγουρου, βραχέως, ξαφνικού.
Εκεί στέκουν όλα,
μέσα στην απουσία τους,
μες την πολύβουη ασημαντότητά τους.
Μικρές ασήμαντες υπάρξεις
ανάμεσα σε παρουσίες κι απουσίες.
Όλοι μας.
Ν’ αντικρίζουμε μοναξιά.
Το ανάμεσα και το γύρω
Κομμάτι- κομμάτι,
μια μοίρα
μοιρασμένη σε στιγμές
και μια ψυχή
να σεργιανάμε σ’ όλους τους κόσμους.
Το ανάμεσα και το γύρω
Το λέμε οι άνθρωποι ζωή.
Αφήστε το σχόλιο σας