Oι πασχαλινές μνήμες μου έχουν χρώμα και άρωμα!

Έχουν το άρωμα του ασβέστη και το έντονο χρώμα της κοκυκιάς. Με ένα τενεκέ ασβέστη και ένα χοντρό πινέλο δυσανάλογο για τα μικρά μας χέρια, μας βάζανε οι μανάδες να ασπρίσουμε τις αυλές και τις λιθιές. Δεν ήταν τόσο απλό όσο ακούγεται. Έπρεπε να προηγηθεί το αποψίλωμα των λιθιών από τα αγριόχορτα. Τα αγριόχορτα όμως ήταν ως επί το πλείστον τσουκνίδες… Δεν υπήρχαν γάντια! Πού τέτοια πολυτέλεια! Τραβάγαμε τις τσουκνίδες και τρίβαμε συγχρόνως τα χέρια τα οποία κατακοκκίνιζαν. Όταν όμως τέλειωνε το ασβέστωμα η ομορφιά και η πάστρα μας αντάμειβαν.

Οι δρόμοι σαρώνονταν με αγριοφρόκαλα και τα πεζούλια στις άκρες ασβεστώνονταν κι αυτά. Οι αυλές μοσχομύριζαν φλοέτες και φρέζιες που ήταν φυτεμένες σε πετρόλατες ασπρισμένες.

Ο κάμπος γύρω από το χωριό είχε φορέσει τα ανοιξιάτικα του. Οι κοκυκιές στο φόρτε τους. Παντού το μωβ χρώμα να σπάει τη μονοτονία του πράσινου. Το πράσινο της ελπίδας και η αναμονή μιας ακόμη Ανάστασης σε ένα ταιριαστό συνονθύλευμα. Οι παπαρούνες έσκαζαν μύτη και κένταγαν σταυροβελονιές στο χαλί της Άνοιξης.

Η προετοιμασία για τον Επιτάφιο άρχιζε από μέρες πριν κλείσουν για τις διακοπές τα σχολεία. Όλοι είχαμε προμηθευτεί το βιβλιαράκι με τον ”Επιτάφιο Θρήνο” και κάναμε πρόβες στη ”μεγάλη αίθουσα”,  όπως λέγαμε μια απλόχερη αίθουσα του σχολείου. Ένας μεγάλος κύκλος και φέρναμε  γύρα ψάλλοντας το ”Αι γενεαί πάσαι”.

Και ύστερα η Δευτέρα του Πάσχα,  που συνεχίζει να είναι η επισημότερη για το χωριό μας. Την περιμέναμε με τόση λαχτάρα! Ο λόγος; Τα καινούργια άσπρα παπούτσια που θα φορούσαμε στη λιτανεία. Κι ενώ περιμέναμε στις Λακιές να ανέβει η πομπή, καμαρώναμε τα καινούργια άσπρα απαραιτήτως πατούμενα.

-Τα δικά μου έχουν εκατό δραχμές! έλεγε η μία.
-Α! Τα δικά μου είναι πιο ακριβά. Τα πήρα εκατόν δέκα! και καμάρωνε σα γύφτικο σκεπάρνι. Τα αγόρια για να μας νευριάσουν μας τα πάταγαν για να λερωθούν. Βρέχαμε τότε στο στόμα το δάκτυλο και σκύβαμε να διορθώσουμε τη ζημιά…

Από τότε έχω μια αντιπάθεια για τα άσπρα παπούτσια. Τα χρόνια πέρασαν και με έπιασε η νοσταλγία και η απορία γιατί δεν μυρίζει ο ασβέστης όπως τότε; Γιατί η Ανάσταση δεν μας φέρνει πια την ανάταση και την υπέρβαση για τα όσα μας περικυκλώνουν; Γιατί μέσα σε τόσα υλικά αγαθά δεν βιώνουμε εκείνη την πληρότητα που νοιώθαμε με ένα ζευγάρι άσπρα παπούτσια;

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΠΟΥ ΤΑ ΑΦΗΣΑΜΕ ΜΙΣΑ!

Το κείμενο “Σπαράγματα μνήμης” της κας Δώρας Μεταλληνού παρουσιάζεται στη Λόγω Γραφής σε πρώτη δημοσίευση.