«Φθινόπωρο η εποχή μου.

H πιο ερεθιστική εποχή για μένα.

Οφείλω και αυτόν τον χρόνο να  την τιμήσω

με πιστή, αισιοδοξία, παραγωγή έργου 

και αποτελεσματικότητα

σε όλα τα πρακτικά προβλήματα.

Τι να  πρωτοδιορθώσω,

τις ευκολίες

τις αυθαιρεσίες,

την ελλιπή επαγγελματικότητα,

 την ασυδοσία, την προχειρότητα,

την  τυφλότητα ,

 τις παρερμηνείες,

τι πες τε μου τι …

Πάντα σε ένα παράθυρο σκυμμένη

 αγναντεύω  την ησυχία του κόσμου»

Μ.Π., 2019

Σκορπίσματα

Μια χερσαία γης και γύρω η θάλασσα.  Η άπνοια τού ήχου ως αντιδιαστολή της ηχηρής  επιφάνειας.  Το ταξίδι σαν ένας άλλος Χείρωνας  να σε οδηγεί στον κόσμο των πεθαμένων. Η σχισμή  του πλοίου  στα νερά,   ο αφρός που ξεφεύγει από  την πορεία του και σε πιτσιλά κάπου στο πρόσωπο με ένα μικρό ξάφνιασμα ευχάριστο -χαμογελάς ανεπαίσθητα-χωρίς να το θέλεις, σαν κάποιος άλλος να κρύβεται μέσα σου- κι’ όμως οδηγείσαι σε αποφάσεις μιας ζωής έτσι θελημένα ή αθέλητα, σαν ένας  απερίσκεπτος άνθρωπος. Κι όμως το ταξίδι αυτό προετοιμάστηκε χρόνια πριν σε μια πορεία από το ένα άκρη του νησιού στο άλλο στην καρδιά του Αυγούστου, καταμεσήμερο με εν σκυλάκι αποθηκευμένο σαν ένα μωρό  να κρέμεται από ένα αυτοσχέδιο μάρσιπο στην πλάτη μου από  μια  μαντίλα κι  ένα καπέλο ψάθινο με πλούσιο γείσο  που μάλλον θα σκίαζε και το σκυλάκι που πειθήνιο και σιωπηλό  με ακολουθούσε με εμπιστοσύνη σαγηνευτική. Όταν σταματούσα για να δω το τοπίο  γύρω μου  ένοιωθα την ανάσα του στην πλάτη μου.

Φωτογραφία από το αρχείο της Μαρίας Πανούτσου. Ταξιδεύοντας στο Αιγαίο δεκαετία ’80-‘90.

Το εσωτερικό τής Δονούσας είναι ξερός τόπος άνυδρος μοναστικός. Μικρό  νησί το περπατάς από άκρη σε άκρη με λίγους κατοίκους φιλικό  φτιαγμένο για λίγους ανθρώπους  και λίγα  ζωντανά και αυστηρό  λιτό. Ο ήλιος  η θάλασσα  η γης  μαλακά να ανεβοκατεβαίνει με τρυφερές  καμπύλες, Η θάλασσα κάποιες φορές ανυψώνεται πάνω από την γη και μετά κατεβαίνει πάλι απαλά και συμμαζεύεται. Τα πόδια  βλέπουν καλύτερα από τα μάτια   σε αυτόν το τόπο. Εκεί ξεκίνησα το τάβλι  στο καφενείο του λιμανιού με ένα ξένο μεσήλικα Έλληνα. Ο σύντροφός μου  έπινε τον καφέ του δίπλα μου χαλαρός. Το πρώτο το παιχνίδι το κέρδισα. Και  το δεύτερο και το τρίτο. Μετά  καταστροφή, αλλά έμαθα. Πολύ χαρά  και σε μένα  Παίζαμε τάβλι και γελούσαμε χωρίς λόγο και στα νεύρα επάνω γελούσαμε. Γύρω μας οι φωνές χαρούμενες σε γλώσσες ευρωπαϊκές. Έριχνα πότε – πότε καμία ματιά,  νέα παιδιά, ίσως το πρώτο τους ταξίδι στα νησιά του Αιγαίου.  Δεκαετία του  ’80. Περπατούσα το νησί  πάνω – κάτω  κάθε μέρα. Την νύχτα κάτω από τα αστέρια με έπαιρνε ο ύπνος  και στον ύπνο μου, έβλεπα πάλι το νησί, τόσο  το είχα λατρέψει. Ευλογημένος τόπος.

Συνεχίζεται. Στο  επόμενο  «Το καλάμι της διδασκαλίας».