[Στον Γιώργο Πολύζο, απ’ την Πορτή Καρδίτσας.] 

Αν ήταν, λέει, ανθρώπινο
τον χρόνο να γυρίσεις
και πάλι απ’ την αρχή ξανά
τα βήματα ν’ αρχίσεις

-.-

Άραγε, τι θα άλλαζες
τι θα ‘φηνες ξωπίσω
σε ποιαν στιγμή, σε ποια ματιά
θα γύρναγες, θυμήσου.

-.-

Τότε που ήσουνα  μικρός
κι ο χρόνος δεν μετρούσε

κι ήταν αθώα η καρδιά

τον κόσμο όλο χωρούσε.

-.-

Γιατί  μες στο παιχνίδι σου,

κρυβόντουσαν οι άλλοι,
τα λόγια δεν μετρούσανε

έφτανε μιαν αγκάλη.

-.-

Αργότερα, που τις νυχτιές

τις ξόδευες κρατώντας

την ανάσα σου,

λέξεις φυλλομετρώντας,

-.-

Κι ανίχνευες πόσα κενά

μες τις καρδιές χωρούσαν

αν κι έψαχνες, γνωρίζοντας,

ζωές ξανά θα ανθούσαν;

-.-

Ή αργότερα,  που θάρρευες

πως οι άνθρωποι εννοούσαν

μιλώντας αυτοί τις λέξεις τους

τον λόγο θα κρατούσαν;

-.-

Και τώρα, τι κλωθογυρνάς

τι απίστευτο γυρεύεις

να αλλάξεις θέλεις τη ματιά

με τ’ άδικο παλεύεις.

-.-

Όσο κυλάει ο καιρός

σε κρύο και σε ζέστες
κι από μια σκλήθρα

πιο μονάχος σου θα νοιώθεις,

πάνε οι φιέστες.

-.-

Το μήλο κάτω απ’ τη μηλιά

θε να κυλάει αιώνια

κι αν τύχει σε κατηφοριά

σκιά μηλιάς τα χρόνια.