«Ορίστε, τι θέλιτι περικαλώ;»

«Την κυρία του σπιτιού θα ήθελα…»

«Ορίστε σας ακούει.»

«Μα είπα την κυρία του σπιτιού και…»

«Γιατί ιγκό τι είπι; Ντεν είμι κυργία;»

«Χμ…»

«Τι χμ; Είμι μήπως κύργιος και ντεν ηξεύρει;»

«Συγγνώμη, είπα εγώ κάτι τέτοιο;»

«Ντεν είπι μα θέλει πει.»

«Ωραία συνεννοηθήκαμε. Άρα συμπεραίνω ότι είσαι εσύ η κυρία του σπιτιού, έτσι;»

«Ναι. Είμι μία από τις κυργίες.»

«Πολύ ωραία. Άρα εκείνο που ζητώ είναι να δω τις άλλες τις κυρίες.»

«Δεν σου κάνει ιγκό, έτσι; Λυπάτι μα άλλες κυργίες ντεν είνι ιδώ τώρα.»

«Και πότε θα είναι ιντό αν επιιτρέπιτι;»

«Ντεν ηξεύρει. Μα ντεν μου λέει, είσι ξένο κι εσύ;»

«Όχι βέβαια, αλλά γιατί ρωτάς κάτι τέτοιο;»

«Είσι ντιλαντί Έλληνα;»

«Πιο Έλληνας δεν γίνεται. Γιατί; Αμφιβάλλεις;»

« Διατί Έλληνα ντεν λέει ΙΝΤΟ, δι’ αυτό»…

«Και πώς λέει δηλαδή;»

«Λέει ΕΔΩ.»

«Και τότε, εσύ αφού ξέρεις τη σωστή λέξη γιατί τη λες στραβά;»

«Διατί βαριέτι πει σωστά. Αν πει ΙΝΤΟ, δεν καταλάβει εσύ;»

«Μωρέ θα καταλάβω και πολύ καλά μάλιστα. Αλλά μιαν απορία όσο να ’ναι την έχω. Να σε ρωτήσω κάτι. Πόσον καιρό είσαι στην Ελλάδα;»

«Πέντε μήνους.»

«Και σε πέντε μήνους έμαθες να συνεννοείσαι στη γλώσσα μου; Είχες κάποιες γνώσεις από πριν;»

«Κάτι ολίγα. Καλημέρα, καληνύχτα, μαλάκα, σ’ αγκαπώ… Α, ναι! Και άντε γα@@@@@.»

«Μορφωμένο κορίτσι σαν να λέμε. Μπορεί τα ελληνικά σου να μην είναι άψογα αλλά αυτούς τους πέντε μήνους επιμόρφωσης κατάφερες να ανεβάσεις το επίπεδο αφού ήξερες τα… βασικά. Και αν επιτρέπεται ποιος σου τα είχε διδάξει;»

«Φιλαράκια έλληνες. Πολύ έξυπνο και τσαχπίνικο.»

«Αμ το βλέπω. Δεν το βλέπω λες; Λίγο ακόμη και θα  σε έκαναν ξεφτέρι.»

«Τι είναι ξεφτέρι; Όπως λέμι τεφτέρι;»

«Όχι, εντελώς άλλο πράγμα».

«Να εξηγήσει. Μαθαίνει γρήγορα. Κύργιους Θεμιστοκλής λέγει, πολύ σύντομο, ομιλώ σαν εκείνο καλά.»

«Και ποιος είναι ο κύριος Θεμιστοκλής;»

«Δεν ηξεύρει κύργιους Θεμιστοκλή; Δεν ηξέρει τότε τίποτα. Είνι το αφεντικός μου».

«Αφεντικό σου; Πού;»

«Στο δουλεία»

«Τι δουλεία;»

«Ταβέρνα. Πλένει πιάτα, κουταλοπιρουνοπότηρα και ό,τι άλλο τέλει ταβέρνα».

«Και τούτο ιντό είνι σπίτι σου;»

«Σωστός. Μα διατί ομιλεί έτσι; Δεν είσι Έλληνα, ντα; Α, για να σε πω, ντεν κοροϊδεύει εσύ εμένα.»

«Δεν κοροϊδεύω κοκόνα μου, μαθαίνω τη λαλιά σου, επηρεάζομαι που λέμε στην γλώσσα μου. Λίγο ακόμη αν μείνω μαζί σου θα γενώ ξιφτέρι».

«Ξεφτέρι ντεν είπι πριν; Τώρα γιατί αλλάζει;»

«Σωστή. Και συγγνώμη. Θα σε ρωτούσα μάλιστα αν ήθελες να σου κάνω ιδιαίτερα μαθήματα ελληνικών. Είμαι δάσκαλος και γι΄ αυτό ήρθα εδώ. Η κυρία του σπιτιού με θέλει για το γιο της».

«Μιλά σοβαρά; Και εγώ δάσκαλό ίψαχνα. Δώσει εμένα τηλέφωνό σου τα πούμε, ντα;»

«Κοίτα να δεις, για τον γιο της κυρίας ήρθα, εσένα βρήκα για μαθήτρια. Άσε που μου είσαι  και συμπαθητικούλα…»

«Ω, μας ευχαριστώ πολύ κύριε. Τιμή μου να σας έχω δάσκαλό μου. Σίγουρα, γρήγορα μαζί σας θα αποκτήσω την επάρκεια της γλώσσας που χρειάζομαι για το νηπιαγωγείο, είμαι νηπιαγωγός ξέρετε. Ευχαριστώ.»

«Δε με λέει κυργία μου με ψιλοδουλεύιτι ή κάνει λάθο;»

«Εγώ σας λέω κύριε, ότι θα  αλληλοβοηθιόμαστε, εσείς ο δάσκαλος μου και εγώ η δασκάλα σας, στις περιπτώσεις που η γλώσσα σας ξεφεύγει, καλή ώρα σαν και τώρα. Πότε αρχίζουμε;»

«Αρχίσαμε ήδη. Ντεν καταλάβιτι;»…