Θα ‘ρθουνε μέρες
που θα μας κυνηγάνε οι άνεμοι
και σε όσα αφήσαμε πίσω μας
θα επιστρέφουμε
στους ίδιους τόπους και στους ίδιους ανθρώπους.
Εκεί που άνθιζε ένα χαμόγελο
στα διψασμένα από την ξηρή άμμο χείλη
που στη σιωπή μιας αγκαλιάς
χωρούσαν ένας νους, μια καρδιά, ένα σώμα.
Θα επιστρέφουμε
σε συναισθήματα οικεία
που δεν πρόκειται να τα νιώσουμε ποτέ ξανά.
Κι εγώ συντονίστηκα με τα αλαφιασμένα σύννεφα
Εγώ
που έχω την ευαισθησία ενός φύλλου που πέφτει
τη δύναμη μιας καταιγίδας που μαίνεται.
Κρύβομαι πίσω από το φεγγάρι
και κοιμάμαι κοιτάζοντας τον ουρανό
κουρασμένα μάτια ονειρεμένα
αναζητούν στο σκοτάδι
σημείο αναφοράς
κύματα ζωής.
Κάτι που ξέρω μόνο εγώ.
Ένα κόκκινο τριαντάφυλλο
που ανθίζει στη μέση του πάγου.
Αφήστε το σχόλιο σας