Τα δευτερόλεπτα σαλεύουν ανέγγιχτα,

παραπλανούν εκπλήξεις που δεν έρχονται,

από το πορτάκι της πίσω αυλής,

η σιγουριά τους ξέρει το δρόμο,

χορεύοντας ζαλισμένες δίπλα τους και οι μέλισσες της εποχής,

χωρίς χειραψίες οι ματιές τους,

κολλάνε στους φράχτες επίμονα τα θέλω καμία φορά,

αρπαχτικά τα κορναρίσματα στις λεωφόρους,

προσπερνούν με ευγένεια τις σιωπές,

βουητά της Κυριακής τράπηκαν σε άτακτη φυγή,

μια επιστροφή του χτες τους,

ζαλισμένη με κέντρωσε,

στην επανάληψή της άφησα τα προσχήματά μου να κοιτούν,

για λίγο στην άκρη του ωκεανού όλα γυρνούσαν,

στο χρόνο ντε τε,

γίνανε όλα ενεστώτας.