«Σου έχω πει πώς σε λατρεύω;”

«Μου έχεις πει. Και λοιπόν;»

«Και λοιπόν; Δεν έχεις τίποτα να σχολιάσεις;»

«Θα έπρεπε λες; Και σαν τι να έλεγα δηλαδή; Αυτά τα χαζά τα τετριμμένα ‘’το ξέρω και σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό…’’, ή ‘’σε λατρεύω κι εγώ το ίδιο;’’»

«Βρε δεν ξέρω τι θα πεις, αλλά ένα ΚΑΤΙ το περίμενα να σοu πω… Αντ’ αυτού σιωπή. Που σημαίνει πράγματα δύο. ΠΡΩΤΟΝ ότι η δήλωσή μου ποσώς σε εντυπωσίασε και ΔΕΥΤΕΡΟΝ ότι ούσα συνηθισμένη σε εκδηλώσεις λατρείας περνάς και τούτη τη δική μου στο ντούκου. Ειλικρινά το χιλιομετάνιωσα. Με βρήκες σε εξομολογητική διάθεση. Το είπα και να ‘μαστε τώρα να κάνουμε διατριβή επί του σοβαρού θέματος τούτου. Να γινόταν λέει και να το έπαιρνα πίσω… Μακάρι να το μπορούσα, έλα μου όμως που τα δικά μου τα λόγια δεν είναι έπεα πτερόεντα; Έτσι και βγουν από το στόμα μου γίνονται όρκος, θεσμός, κανόνας. Ένα δικό μου ‘’σ’ αγαπώ’’, π.χ., δεν είναι μια τυχαία δήλωση είναι η ίδια η ΑΓΑΠΗ. Ένα δικό μου ‘’σε λατρεύω’’, σαν αυτό που ξεστόμισα πριν λίγο, είναι πάλι η Αγάπη αυτοπροσώπως, με σάρκα και οστά έμπροσθέν σου. Είναι δυνατόν να μην την βλέπεις; Για άνοιξε σε παρακαλώ τα μάτια της καρδιάς σου, που τα έχεις επιλεκτικά είτε κλειστά, είτε ανοικτά κατά πώς σε βολεύει και επίτρεψέ ΤΗΣ να γίνει ορατή. Είναι πανέμορφη, μια σκέτη ζωγραφιά, που όμοιά της άλλη δεν υπάρχει, τόσο σε χάρη όσο σε μουσικότητα. ’’Σ’ αγαπάω’’ λέει και οι επτά νότες του πενταγράμμου τραγουδούν μια θεία μελωδία, πρωτόγνωρη, πρωτογραμμένη, από μένα για σένα. Μια μουσική ελεγεία, ένα ποιητικό σονέτο, με έναν μόνο αποδέκτη και ακροατή, ΕΣΕΝΑ».

«Κοίτα να δεις. Όλα αυτά τα έκρυβε ένα σου ‘’σε λατρεύω’’; Συγγνώμη που δεν το σπουδαιολόγησα κατά πως του έπρεπε. Στο ανταποδίδω λοιπόν λέγοντάς σου: ’’Κι’ εγώ σε λατρεύω και μην σου πω πιότερο από σένα…’’».

«Το ακούς; Δεν τ’ ακούς;»

«Ν’ ακούσω τι;»

«Τη μουσική που σου έλεγα. Είναι κρίμα μια τέτοια θεία μουσική να την ακούω ΜΟΝΟΝ εγώ. Είναι γραμμένη για ΔΥΟ. Σαν μονωδία δεν είναι παρά σκέτη πλήξη. Άκουσέ την αγάπη μου και μετά την σχολιάζουμε…».