Η ζωή γράφει τα πιο απίθανα σενάρια. Τετριμμένο αλλά αληθινό. Πέρα για πέρα αληθινό. Πάντα απεχθανόμουν τις ταινίες με σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Και να που τα  βιώνουμε όλοι στην καθημερινότητά μας. Και να που ένας ιός από το πουθενά μας έφερε όλους αντιμέτωπους με τον θάνατο. Μετράω πέντε μέρες κλεισμένος στην εντατική. Σήμερα ζήτησα από τον γιατρό μου μια τελευταία χάρη. Να γράψει -αντί για μένα- το τελευταίο μου διήγημα. Μπονζάι κατά προτίμηση. Δεν μπορώ να μιλήσω καλά. Κάνω μεγάλο κόπο. Λίγα λόγια και καλά.  Σαν κλείνω τα μάτια μου προσεύχομαι να είναι ένας εφιάλτης όλα αυτά, ένα κακό όνειρο που σαν ξυπνήσω όλα θα αλλάξουν. Αλλά δεν είναι.

Κοροναϊός, πανδημία, καραντίνα, ντρόουνς, μάσκες, απολυμαντικά, πανικός, ψυχραιμία, θάνατος. Κι εκεί που όλοι μας παρακολουθούσαμε με αγωνία στην τηλεόραση τις εξελίξεις, ήρθε απρόσκλητος  και χτύπησε την πόρτα του δικού μας σπιτιού. Κρυάδες, συνάχι, βήχας, πυρετός. Κάτι απλό και συνηθισμένο μες στην άνοιξη μετατρέπεται σε τρόμο και μας πανικοβάλει. Μέσα σε λίγες ώρες βρέθηκα θετικός στον ιό. Μέσα σε λίγες ώρες βρέθηκα στην εντατική. Η ανάσα μου λιγοστεύει. Δυσκολεύομαι να ανασάνω.  Ίσως αύριο ο γιατρός ανοίξει το τάμπλετ του να συνδεθεί με τους δικούς μου. Ίσως αύριο χρειαστεί να τους αποχαιρετήσω από μακριά, όπως έκαναν χιλιάδες άλλοι άνθρωποι. Ίσως να γίνει και σήμερα. Υπάρχει όμως και μια μικρή πιθανότητα να τη γλιτώσω κι όταν  βγω από δω μέσα να με υποδεχτούν οι νοσηλευτές στο διάδρομο με χειροκροτήματα που τα κατάφερα και νίκησα τον αόρατο εχθρό.  Κανείς δεν ξέρει. Η ζωή θα δώσει και πάλι το δικό της τέλος σ’ αυτό το τρελό σενάριο.

Ενημερωθείτε για τη λογοτεχνική μας δράση  “Μένουμε σπίτι”.