Σεμπάστιαν Φωκς / Μικρό βιογραφικό

O Sebastian Faulks (Σεμπάστιαν Φωκς) γεννήθηκε το 1953 και σπούδασε στο Κολέγιο Ουέλιγκτον και στο Κέμπριτζ. Εργάστηκε επί δεκατέσσερα χρόνια ως δημοσιογράφος και σήμερα ασχολείται αποκλειστικά με το γράψιμο. Ήταν ο πρώτος λογοτεχνικός συντάκτης του The Independent και στη συνέχεια έγινε υποδιευθυντής της The Sunday Independent. Έχει εκδώσει τα βιβλία “The girl at the Lion d’ Or” και “Birdsong”, που μαζί με τη Σάρλοτ Γκρέι αποτελούν τη “γαλλική” τριλογία του, το “The Fatal Englishman” και τελευταία το “On Green Dolphin Street”. Έχει επίσης επιμεληθεί την έκδοση “The Vintage Book of War Stories”. Έμεινε για ένα διάστημα στη Γαλλία και τώρα ζει με την οικογένειά του στο Λονδίνο.

Αναλύοντας τον Φωκς – Συγγραφικό ισοζύγιο

Κλασσική Βρετανική σχολή με χαμηλής έντασης αφήγηση χωρίς εφέ, εκπλήξεις και ανατροπές. Πλοκή που δεν συναρπάζει, φαντασία που δεν οργιάζει, αγωνία τόση όση χρειάζεται και σκύψιμο στο όριο γονατίσματος στα ψυχολογικά προφίλ και την ιδιοσυγκρασία των πρωταγωνιστών του.

Καλά διαβασμένος και συμπαγής πάντα, καθώς επιλέγει ιστορικά εποχές που έχει μελετήσει ενδελεχώς. Χωρίζει την πλοκή του συνήθως σε τρείς χρονικές περιόδους (στον Ήχο των πουλιών το κάνει σε επτά) μεταξύ Πρώτου και Δεύτερου Παγκοσμίου και αναπτύσσεται όμορφα και ωραία χωρίς να κάνει επικίνδυνα πισωγυρίσματα που πιθανόν να μπερδέψουν τον αναγνώστη.

Και η συνταγή σχεδόν πάντα η ίδια. Παράλληλες ιστορίες αταίριαστων εκ πρώτης όψεως ανθρώπων σε περίοδο πολέμου, Παρίσι και αγάπη. Μέσα σε ένα σκοτεινό και σκληρό σκηνικό πολέμου καταφέρνει ο συγγραφέας να τοποθετεί πρωταγωνιστές με «θέματα», «συμπλέγματα» και ιδιαίτερα στοιχεία.

Σε πόλεις που παρακμάζουν κοινωνικά και πνευματικά. Με τους πολιτικούς να μην αποτρέπουν, αντίθετα να ενισχύουν τις πολεμικές τυμπανοκρουσίες και την αιματοχυσία. Και ξάφνου μέσα από τις φλόγες του πολέμου ξεπετάγεται ο έρωτας. Δυνατός περισσότερο από ποτέ γιατί κυοφορείται στις χειρότερες συνθήκες και με ετερώνυμους ήρωες. Ή καλύτερα με αντιήρωες. Αποτελεί ιδιαίτερο γνώρισμα του Faulks, ότι πασχίζει να αναδείξει αντιήρωες σε ένα περιβάλλον που «φωνάζει» για ηρωισμό και αυταπάρνηση.

Αριστοκρατικός συγγραφέας με ποιότητα και εκλεπτυσμένη αφήγηση. Πειθαρχημένος, αλάνθαστος, προσέρχεται πάντα διαβασμένος στο μάθημα χωρίς άγχος αν η καθηγήτρια (αναγνώστης) θα τον σηκώσει στον πίνακα ή όχι.

Ίσως και σπασίκλας κάποιες φορές όταν συνεχίζει να «φυτουλιάζει» λογοτεχνικά για να πετύχει την τέλεια ιστορική προσέγγιση αντί να «το ρίξει λίγο έξω» με περισσότερο σασπένς, περισσότερο άλας και πιπέρι  σε σημεία που οι ήρωές του φαίνονται να επιζητούν για να «ψηθούν» καλύτερα και με κρούστα πράγμα που θα γοητεύσει τον αναγνώστη. Στις σκηνές πολέμου είναι πολύ δυνατός και περιγραφικός -μοναδικός στην περιγραφή των σηράγγων στον «Ήχο των πουλιών» σε μια ατμόσφαιρα που αν πάσχεις από κλειστοφοβία θα ζοριστείς πολύ-  σε αντίθεση με τα ρομάντζα του που μοιάζει χλιαρός. Γράφει με χειρουργική ακρίβεια και αυτό να ξέρετε δεν είναι πάντα θελκτικό για τον αναγνώστη. Είναι σαν τους κορυφαίους χειρουργούς που ενώ έχουν εξαιρετική επιτυχία και αποτελέσματα δεν προσεγγίζονται εύκολα ως άνθρωποι, δεν εμπνέουν ζεστασιά. Θα σε κάνουν καλά όμως, θα πετύχουν το στόχο, θα πετύχει και η επέμβαση θα επιβιώσει και ο ασθενής. Αν και με κάποια κουσούρια βέβαια. Γιατί για να είμαι δίκαιος ο Faulks έχει ιδιαίτερα στεγνή και old fashioned γραφή, το συναίσθημα αγωνίζεται για να βγει στην επιφάνεια, οι συνδέσεις του φαίνονται προβληματικές μέχρι να συνέλθει προς το τέλος των βιβλίων του για να καταλάβεις την ξεχωριστή του δεξιοτεχνία να περνάει μηνύματα για την αγάπη, την απώλεια, την ψυχική αδυναμία, τον καταπιεσμένο έρωτα και το πάθος για την ζωή.

Σαφώς και θετικό το ισοζύγιό μου για αυτόν το συγγραφέα. Δεν εντυπωσιάζει, δεν προκαλεί έκρηξη συναισθημάτων η ανάγνωση των βιβλίων του. Από την άλλη γνωρίζω πως δεν θα απογοητευτώ ποτέ από την εξαιρετικά προσεγμένη του αφήγηση, την ιστορική του επάρκεια και την ατμόσφαιρα που δημιουργεί μεταφέροντας τον αναγνώστη μπρος-πίσω στο χρόνο λες και είναι αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας των ιστοριών του. Λες και σε τοποθετεί σε  μια χρονομηχανή και σε κάνει ταξίδια σε παλαιές αλλά και νεότερες εποχές. Αυτή δεν είναι άλλωστε η μαγεία των βιβλίων; Αυτό δεν είναι και το μεγαλύτερο ατού για ένα συγγραφέα; Προσωπικά θεωρώ πως είναι το μεγαλύτερο παράσημο. Μεγαλύτερο και από αυτό που του έδωσε η οικογένεια του Ίαν Φλέμινγκ  επιλέγοντάς τον να γράψει  τη συνέχεια των περιπετειών του Τζέιμς Μποντ ( ο Faulks έγραψε «Devil may care»).

Γιατί το όνομά του είναι Faulks, Sebastian Faulks.

Τα έργα μιλάνε, όχι τα λόγια

ΛΕΥΚΕΣ ΦΩΤΙΕΣ

1914
Ο Άντον φιλοδοξεί να γίνει δημοσιογράφος. Μόλις φτάνει στη Βιέννη, γνωρίζει τη Ντελφίν, μια γυναίκα με πολλά μυστικά. Μαγεμένος από το φως του πρώτου έρωτα, ο Άντον νιώθει να σφύζει από ζωή. Και τότε η χώρα του κηρύσσει τον πόλεμο ενάντια στη δική της.
1927
Για τη Λέινα, η ζωή με τη μητέρα της σε μια μικρή πόλη ήταν σκληρή και απομονωμένη. Ένας νεαρός δικηγόρος την παρασέρνει στη Βιέννη. Ωστόσο, εκείνο που φαντάζεται σαν έρωτα σύντομα καταρρέει και αφήνει την πόλη για μια δουλειά στο χιονισμένο σανατόριο, το Σλος Ζέεμπλικ.
1933
Έχοντας χάσει πολλούς φίλους στο Ανατολικό Μέτωπο, ο Άντον αναλαμβάνει να γράψει ένα άρθρο για το μυστηριώδες Σλος Ζέεμπλικ. Στο μέρος αυτό, στις όχθες μιας ασημένιας λίμνης όπου οι ρίζες των ανθρώπινων βασάνων ξεγυμνώνονται, δύο άνθρωποι θα αντικρίσουν ο ένας τον άλλον σαν να είναι η πρώτη φορά.
Σαρώνοντας την Ευρώπη που συνέρχεται από έναν πόλεμο και αναμένει την έλευση του επόμενου, οι “Λευκές φωτιές” είναι ένα μυθιστόρημα ορόσημο για τους πόθους, τα όνειρα της νιότης και την ιερότητα της ελπίδας. Ο Faulks εστιάζει στην άβυσσο της ανθρώπινης ψυχής και καταφέρνει να μιλήσει για αυτήν τόσο μέσα από τις συναισθηματικές συγκρούσεις των ηρώων όσο και μέσα από ενδιαφέροντες διαλόγους γύρω από τις μεθόδους και θεωρίες του Φρόιντ και άλλων σπουδαίων ψυχαναλυτών. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο ΗΧΟΣ ΤΩΝ ΠΟΥΛΙΩΝ 

Ο ήχος των πουλιών είναι μια ιστορία έρωτα, θανάτου και επιβίωσης. Ο Στίβεν Ρέισφορντ, ένας νεαρός Άγγλος, φτάνει το 1910 σε μια πόλη της βόρειας Γαλλίας με σκοπό να αποκτήσει περισσότερες γνώσεις για την υφασματοβιομηχανία. Εκεί μένει στο σπίτι του εργοστασιάρχη Αζέρ και ερωτεύεται παράφορα τη γυναίκα του, Ιζαμπέλ.
Ενώ ο κόσμος βρίσκεται στα πρόθυρα του πολέμου, η σχέση τους κλονίζεται και ο Στίβεν κατατάσσεται εθελοντικά για να πολεμήσει στο Δυτικό Μέτωπο.
Με την αγάπη του για την Ιζαμπέλ χαραγμένη για πάντα στην καρδιά του, βιώνει την πρωτόγνωρη φρίκη του πολέμου από την οποία ούτε εκείνος ούτε οι αναγνώστες θα καταφέρουν να παραμείνουν αλώβητοι. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η ΗΧΩ ΤΟΥ ΠΑΡΙΣΙΟΥ 

Το Παρίσι όπως δεν το έχετε ξαναδεί ποτέ: μια πόλη όπου σε κάθε κτίριο φαίνεται να αντηχεί ένα κρυφό παρελθόν -οι σκιές του Βισί και της Αλγερίας…
Η Αμερικανίδα ερευνήτρια Χάνα και ο Μαροκινός έφηβος Τάρεκ, που το ‘χει σκάσει από το σπίτι του, μπορεί να μην έχουν πολλά κοινά μεταξύ τους, επηρεάζονται ωστόσο από τα φαντάσματα που κυκλοφορούν με το φως της ημέρας στο Παρίσι.
Η Χάνα ακούει τις απίστευτες μαρτυρίες των γυναικών που έζησαν στη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής. Θέλοντας να κατανοήσει τις ζωές τους, και μέσα από αυτές και τη δική της, ανακαλύπτει μια πόλη γεμάτη στοιχεία και διασυνδέσεις.
Ο Τάρεκ ψάχνει στα προάστια των μεταναστών τη μητέρα που γνώρισε ελάχιστα. Αθώος όπως είναι, κάθε βουλεβάρτο, κάθε σταθμός του μετρό και κάθε γωνιά του δρόμου αποτελεί γι’ αυτόν πηγή έκπληξης.
Σ’ αυτό το βαθιά συγκινητικό μυθιστόρημα, ο Faulks ασχολείται με τα ζητήματα της μετανάστευσης, της αδικίας και της ταυτότητας. Με μεγάλη πρωτοτυπία και σκοτεινό χιούμορ, μας κάνει να αναρωτηθούμε πόσα χρειάζεται πράγματι να ξέρουμε ώστε να ζήσουμε μια ζωή που να έχει αξία. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

ΑΤΑΚΑ ΚΑΙ ΕΠΙΤΟΠΟΥ

«Η Κοκό Σανέλ ήταν μια ιδιαίτερα μοχθηρή γυναίκα, η οποία συνεργάστηκε με πολλούς από τους ναζί εραστές της. Θα έπρεπε να αντιμετωπίσει τη δικαιοσύνη μετά τον πόλεμο, όμως κέρδισε την εύνοια των Αμερικανών δίνοντας σε όλους τους στρατιώτες τους δωρεάν μπουκαλάκια με το άρωμα Σανέλ Νο5».

«Το Παρίσι είναι η πόλη που αυτοθαυμάζεται περισσότερο, στη χώρα του κόσμου που επίσης αυτοθαυμάζεται περισσότερο από όλες. Ως παιδί από την άλλη πλευρά του Καναλιού, 20 μίλια μακριά, το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να θαυμάσω ταπεινά τον αυτοθαυμασμό αυτόν. Δεν νομίζω ότι κανείς, ειδικά οι Γάλλοι, αγαπούν πραγματικά τους Παριζιάνους. Αλλά δεν χρειάζεται να σου αρέσουν ως άνθρωποι για να τους βρίσκεις ενδιαφέροντες».

«Θα ήθελα να επιστρέψω στην Ελλάδα και τα νησιά της.  Όλοι οι κολπίσκοι όπου έχω κολυμπήσει είναι αξέχαστοι. Πάνω απ’ όλα, να δοκιμάσω καλή δυνατή ρετσίνα που δεν ντρέπεται για τη γεύση της και δεν είναι πολύ παγωμένη για να προσπαθήσει να τη μεταμφιέσει».

[Πηγή φωτογραφίας: BBC]

[Τόλης Αναγνωστόπουλος – Ας γνωριστούμε]