Σίγησαν τα πάντα

Απολαμβάνω να μην ακούω τίποτα

Πάντα μου άρεσε η ησυχία, δεν αντέχω τους θορύβους

Αυτή η ησυχία όμως είναι διαφορετική

Κρύβει κραυγές, απόγνωση, φόβο, ανησυχία

Πώς θα είναι το αύριο;

Διαφορετικό.

Μα ποτέ δεν ήταν το ίδιο!

Τώρα όμως, οι αλλαγές έβαλαν ξαφνικά την τέταρτη ταχύτητα

ή κυλούν σε κατηφόρα και τίποτα δεν τις σταματά.

Ακούω τον θόρυβο μιας μοτοσικλέτας

Με sms  ή  χωρίς, ένας άνθρωπος προσπαθεί να ζει όπως πριν.

Κάνει θόρυβο

Με ενοχλεί, όμως με ανακουφίζει κιόλας.

Δείχνει πως κάτι  από το χτες υπάρχει ακόμα

Χτες τσακώθηκα στο σούπερ μάρκετ με ένα υπάλληλο που

με πλησίασε επικίνδυνα να με ρωτήσει αν μπορεί να με βοηθήσει.

Όχι άνθρωπε μου, δεν θέλω να με βοηθήσεις

Δεν θέλω.

Κράτα τις αποστάσεις σου

2 μέτρα δεν είπαμε;

Τι δεν καταλαβαίνεις.

Στα πόσα μας θάβουν στη γη;

Στα 2, στα 3;

Γελώ με το συνειρμό μου.

«Θα τα καταφέρουμε!»

Εμείς, εσείς, οι άλλοι.

Άλλοι θα τα καταφέρουν καλύτερα, άλλοι χειρότερα

Και άλλοι δεν θα τα καταφέρουν.

Θα πάνε από τον τρομερό ιό, ή σαν παράλληλη απώλεια,

έτσι ακριβώς όπως στους πολέμους, όπως στους βομβαρδισμούς

Κράτα ψυχή μου, έχουμε δρόμο πάλι

Ψυχή  βαθιά και  χτες και τώρα και πάντα.

Ενημερωθείτε για τη λογοτεχνική μας δράση  “Μένουμε σπίτι”.