«Ρυακύλισμα», γράφει  η Μαρία Πανούτσου

«Ο χρόνος ρέει ακάθεκτος παρασύροντας τα πάντα

και επαναφέροντάς τα στην αρχή τους

 και σε βυθό αφάνειας καταποντίζει τόσο τα ανάξια λόγου όσο

και τα μεγάλα και αξιομνημόνευτα, και κατά την τραγωδία

“τα άδηλα φέρνει στο φως και τα φανερά αποκρύπτει” [Σοφοκλέους Αἴαξ].»

 

Άννα Κομνηνή, Προοίμιο Αλεξιάδος [1]

 

 

Χριστούγεννα 2022 – ΡΥΑΚΥΛΙΣΜΑ

Ίσως  η σχέση μου με  την έννοια  Χρόνος -όπως την όρισαν οι άνθρωποι- να μην με αντιπροσωπεύει πια. Ο χρόνος  για μένα  είναι μια αίσθηση σωματική και διανοητική, πολύ δεμένα αυτά τα δυο, ας βρω μια νέα λέξη λοιπόν  και τα ονομάζω και τα δυο  ρυακύλισμα, για να μιλήσω  για μια νέα σχέση με τον χρόνο που έχει αρχίσει υπόγεια από καιρό αλλά που πια είναι  παρούσα  κάθε στιγμή και πεντακάθαρα με  συντροφεύει {Έσεται ήμαρ (Θα έλθει η στιγμή – ημέρα) Όμηρος}.

Στο  τέλος κάθε συμβατού χρόνου  μια  διάθεση  αυτοκριτικής μας  καταλαμβάνει  -πολύ κόσμο κι εμένα επίσης-  σαν μια  κάθαρση, ένα ξεκαθάρισμα,  διαύγεια και καθαρότητα πρόθεσης  για κάτι  νέο, πιο σημαντικό και πιο φωτεινό.

Καμιά φορά μένει  μόνο πρόθεση άλλοτε πάλι  περνάει στην υλοποίηση.

Τόσα πολλά που πρέπει να γίνουν {Η Κυριακή ήρθε και η εβδομάδα έφυγε…}, να διορθωθούν, να  ξεκινήσουν, να ολοκληρωθούν και η ζωή τόσο σύντομη, τόσο γρήγορη, τόσο οριοθετημένη σε   νόμους  φυσικούς,  που πραγματικά δεν αξίζει τον κόπο  ΠΑΝΤΑ να  είμαστε σε διαρκή αγωνία για το πώς θα  προλάβουμε τα σχέδια που έχουμε στο μυαλό μας!!!

Υπάρχει και η άλλη όχθη  του ποταμού  για  ανάπαυλα, για άφημα,  για  ακινησία, για  απόλαυση του  τίποτα, του μη συγκεκριμένου.

Σκέπτομαι πως  ποτέ δεν ζήλεψα κάτι που δεν είχα εγώ,  που δεν ήμουν εγώ μέσα σε αυτό, που δεν ήταν γύρω μου και στις δυνάμεις μου. Θαύμασα και πράξει και ανθρώπους και ζωές αλλά δεν θα ήθελα να έχω παρά την δική μου ζωή,  τα δικά μου λάθη, τα  δικά μου επιτεύγματα,  τα δικά μου ρούχα,  έπιπλα,  όρια. Είναι σημαντικό  μαζί  με τη συλλογική συνείδηση να ανακύψουμε  την μοναδικότητα  ενός  ζουμπουλιού,  ενός κυκλάμινου, ενός  ταπεινού φρούτου που  σαπίζει πάνω στο χώμα.

Οι γιορτές  γεννήθηκαν από την ανάγκη για κάτι καλύτερο, για να γιορτάσει -θυμηθεί- ο άνθρωπος τις αδυναμίες του. Σκεφτείτε όλες τις γιορτές,  κάντε μια έρευνα, όλες  μιλάνε για μια προσφορά, μια απώλεια, μια υπέρβαση, μια  χαρά, μια λύπη,  ένα πένθος.  Ας μην απομακρυνόμαστε από τις  ρίζες της κάθε εκδήλωσης. Ίσως  η λέξη χρέος, προσφορά και  συμπόνια, συνύπαρξη, συγχώρεση να είναι η ουσία των Χριστουγέννων.

Φέτος όλα τα Χριστούγεννα της  ζωής μου έχουν γίνει ένα με τα  Χριστούγεννα που θα έρθουν σε λίγες μέρες.

Με υγεία  και ταπεινότητα και την αθώα  παιχνιδιάρικη διάθεση των καλικατζάρων.

 

 Αθήνα  2022

 

Σημείωση: Με  τον νέο  χρόνο  επιθυμώ να γράψω αφιερώματα  σε  ανθρώπους της δράσης,  της καθημερινής δράσης,  που γνώρισα  και που εργάζονται σε  τόσο διαφορετικά επαγγέλματα. Την επίδραση που είχαν επάνω μου και  την επίδραση που είχαν σε μεγάλες ομάδες ανθρώπων. Και πόσο  χωρίς τίμημα  είναι  αυτή  η προσφορά.

 

 


[1] Άννα Κομνηνή,  1083-1153,   Βυζαντινή ιστορικός (η πρώτη φράση από την «Αλεξιάδα»)


[Μαρία Πανούτσου – Ας γνωριστούμε]

Ίσως σας αρέσει και

2 Σχόλια

  • aggeliki apostolidou
    3 Φεβρουαρίου 2023 at 14:40

    η νεα λεξη για τον χρονο ειναι για σκεψεις τουλαχιστον για εμενα που ο χρονος ειναι αχρονος. Λογος μεστος. Μου Αρεσει!!!

  • ΜΑΡΙΑ ΣΚΟΥΛΑΡΙΚΟΥ- ΠΑΝΟΥΤΣΟΥ
    5 Φεβρουαρίου 2023 at 12:38

    Αγγελική σε ευχαριστώ πολύ για την ανάγνωση και το σχόλιο. Χαίρομαι που η γέννηση μιας νέας λέξης βρίσκει ανταπόκριση. Να την χρησιμοποιείς αν θέλεις.

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη