Πέρασε η Ροζαλία τη ματιά της από πάνω μου κι ύστερα μου είπε, ανάβοντας ταυτόχρονα το τελευταίο τσιγάρο από το πακέτο της: «Μια φορά θέλω να μου πεις κάτι που να μη γυρνάει στη χειμωνιά». Δεν χρειαζόταν πάνω από μια ματιά. Καμιά φορά, ούτε κι αυτή. Βλέπεις, ίδιες πατρίδες… Και μια  λέξη, ένας ήχος, η πρωινή μυρωδιά υγρασίας επάνω στα σκεπάσματα, ήταν ικανά, όλα, φαινομενικά ασήμαντα, ένα προς ένα, ν’ αναμοχλεύσουν  τα υλικά στο καζάνι του παρελθόντος, ξύλινη κουτάλα, με μεγάλο κοντάρι  παρακαλώ, για να μην χαθούν οι βιταμίνες και με πιάσει κι αυτός ο αγκώνας ο πονεμένος ο άτιμος απ’ τα ανακάτεμα. Εγώ ανακάτευα κι εκείνη κρατούσε σταθερό το καζάνι, μη σώσει και  γύρει και ποιος μαζεύει σκορπισμένες αναμνήσεις σε υφή υγρή και φύση καυτή;

Της άρεσε πάντα ν’ αναβάλλει. Ν’ αλλάξει τα βιβλία στο στρατιωτικό σακίδιο που ‘χε για τσάντα κι είχε φτιάξει μιαν επανάσταση -όλα τα κορίτσια σιγά- σιγά είχαν για τσάντες τέτοια σακίδια- να τηγανίσει τα κολοκυθάκια ή τα ψάρια, το χειρότερό της, η ψαρίλα ήταν η μυρωδιά που την απογείωνε. Συνάμα με την τηγανίλα.  Απεταξάμην και τα δύο.  Ρούφαγε το μπουκλωτό μαλλάκι της και τα δυο σα να ‘ταν σφουγγάρι κι άντε μετά, άναμμα τον θερμοσίφωνα και τσακωμοί στο εξουσιαστικό κράτος της μητέρας που πρότασσε την «οικονομία» σαν πρωταρχικό μέλημα όλων των υπηκόων. Μια κινητή επανάσταση απέναντι σε όποιας μορφής «καθεστηκυία» τάξη. Πήρε χρόνια αλλά μια μέρα, όταν γίνηκε ολοκάθαρο στο μυαλό μου, δεν άντεξα και της το ‘πα: «Οι πιο ακραίοι επαναστάτες έκαναν, στο τέλος, τους πιο μεγάλους συμβιβασμούς».

Αναβολές κι επαναστάσεις, λοιπόν! Κι όμως, στα τείχη που στήνει η ζωή μπροστά σου, τι αναβολή και ποια επανάσταση. Ή μαντρακά , να σπάσεις τις πέτρες με τα χέρια ή ποδαράκια σαν του Σαΐνη, της σειράς των κινούμενων σχεδίων, λέω… «Ελάτε, καλά μου ποδαράκια!» και τσούπ!, πάνω απ’ τα τείχη η Ροζαλία.

Δυο μάτια τεράστια, σα χειμωνιάτικα φεγγάρια που στη άκρη τους έγερναν λιγάκι προς τα κάτω. Για να φωλιάζει η αθωότητα και να μεγαλώνει η έκπληξη. Πίσω απ’ τα τείχη, είχε κι ένα βαθύ τράφο με κροκόδειλους, πώς αλλιώς; Έτσι πάνε αυτά. Το στήσιμο του κάστρου πέτρα σε πέτρα. Η θωράκιση, τρόμος πέρα απ’ το τείχος. Όταν, λοιπόν, η Ροζαλία άγγιζε το τελευταίο αντίο, είχε δυο απαλά χέρια και μια απίστευτη γενναιότητα. Νομίζω πως ύστατη υπέρβαση κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου είναι η απλή αποδοχή της μοίρας του. Όχι σαν παράδοση των όπλων. Σαν, στέκομαι απέναντί σου και σε κοιτώ στα μάτια. Δεν κιοτεύω.

Τη θαυμάζω τη Ροζού. Έχει πια, μια γλυκάδα τ’ άγγιγμά της.  Πάντα μύριζε όμορφα. Τώρα, μυρίζει αποδοχή. Κι ασφάλεια. Της βγαίνει, που και που, μια προσήλωση σ’ αυτό το υπόκωφο παράπονο που κρύβουμε όλοι, δίκαια ή άδικα μέσα μας, κι ακούει τα σχολιανά της. Λίγο το «μάγκικο» το δικό μου που δεν σηκώνει και πολλά-πολλά, λίγο η δική της ανεμελιά, αυτό το γύρισμα του κεφαλιού ή το ξαφνικό τίναγμα των μαλλιών πίσω, λες και κουλαντρίζεις χαίτη ένα πράγμα, ενώ το μαλλάκι κοντό, «Άστο, άστο!» (νάτη,  η υποβόσκουσα αναβλητικότητα, τι σας έλεγα!) την ισιώνουμε τη βάρκα.

Χαχαχα! Πού θα πάει; Δεν θα μακρύνουν τα μαλλιά μου, να τα φτιάξω κοτσιδάκια και να μου τα τραβήξει, εκεί μέσα στη φαντασία μας, όταν σε δυο κουνιστές πολυθρόνες και σ’ ένα πάτωμα που τρίζει, θα πλέκουμε ξανά τη ζωή, αγναντεύοντας απ’ ένα μεγάλο τζαμένιο τοίχο τ’ ανοιχτό πέλαγο;

Κακαρίζοντας σκεπτόμενες τον έρμο τον ψυχίατρο που γνωρίζοντάς μας, αφού θα είχε φάει όλες τις περγαμηνές ψιλοκόβοντάς τες σαν κρεμμυδάκι, θα μαδούσε τα νυχάκια, στα κρυφά, κάτω από το γραφείο του! Ανίατες περιπτώσεις. Κι η παραδοσιακή επιστήμη, με τα χέρια και τα πόδια ψηλά! Χαχαχαχα!