Την προσωπική μας άνοιξη

απροκάλυπτα περιφέραμε,

την κατάτρυχε η λάβα του χρόνου,

εικονική πραγματικότητα άφηνε

στο πολυτάλαντο τραπέζι της γνώσης.

Ήρεμες αποχρώσεις θώπευαν

ελκυστικά τα μάτια,

τις πράξεις μας θωρούσαν

σαν άψυχα ελατήρια

κρεμασμένα στα σύννεφα.

Κάποιο τόλμησε

ήχο ξεχασμένης θαλπωρής ν’ αφήσει,

μια λυγερόκορμη αντιλόπη

νερό δεν πρόλαβε

να πιει στο ποτάμι.

Λευκοί ερωδιοί πέταξαν

την ήττα στο αυτονόητο να σκεπάσουν.

Η καλημέρα σαν χειροκρότημα ακούστηκε

στην εντατική κάποιου νοσοκομείου.

Ενημερωθείτε για τη λογοτεχνική μας δράση  “Μένουμε σπίτι”.