Μένω στο σπίτι θα πει πως δεν θα σε δω και σήμερα.

Μήπως αύριο; Ή μεθαύριο; Πολύ αμφιβάλλω.

Δεν ξέρω αν  ο χρόνος επαρκεί για πιο μετά.

Ο ιός μας απειλεί από παντού πανίσχυρος και αόρατος

Όπως αυτός που βγαίνει από το στόμα της οχιάς.

Λένε πως σε σκοτώνει στη στιγμή.

Κλεισμένος τώρα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού

Χωρίς να βλέπω τίποτ’ άλλο παρά μια φέτα ουρανού

Κατά πως είπε κάποτε κι ο ποιητής

Ένα κομμάτι μοναχά του κόσμου που μας περιβάλλει

Μόνος με το φόβο την αγωνία και την άγνοια.

Ψυχή δεν βρίσκεται έξω και μέσα

Θλίψη απογοήτευση κι απελπισία

Μια φυλακή για έγκλημα που δεν διαπράξαμε ποτέ

Ένας εγκλεισμός παράλογος και αδικαιολόγητος.

Άγνωστες οι βουλές του Υψίστου

Άγνωστες οι βουλές της εξουσίας

Άγνωστο κι αβέβαιο το αύριο ανύπαρκτο.

Πόσο ν’ αντέξεις να μιλάς μονάχα με τον ίσκιο σου;

Κι αυτός ο μήνας που μπήκε ορμητικός και βίαιος

Ενώ παντού καραδοκεί ο θάνατος

Κι αυτή η πρωταπριλιά που μας ήρθε ξαφνικά

Που μόνο ψέματα δεν λέει

Κι εμείς κλεισμένοι σ’ ένα σπίτι

Περιμένοντας τον αόρατο δικαστή να μας δικάσει

Για αδίκημα που δεν διαπράξαμε ποτέ

Ενημερωθείτε για τη λογοτεχνική μας δράση  “Μένουμε σπίτι”.