Είναι πρωί, δεν έχεις ξυπνήσει καλά-καλά και δυσκολεύεσαι να βουτήξεις στην ανελέητη ρουτίνα για ακόμη μια μέρα. Ή μήπως έχεις βουτήξει ήδη; Τα όρια είναι λίγο θολά και χωρίς καφέ δεν μπορείς να σκεφτείς καθαρά. Ο χειμωνιάτικος αέρας χτυπά το τζαμί με μανία, υπενθυμίζοντας σου τη δύσκολη μέρα που σε περιμένει.

Οι σκέψεις στο μυαλό σου βρίσκονται ακόμα σε εμβρυακό στάδιο, επομένως πρέπει να λειτουργήσεις μηχανικά. Οι ήχοι από τα βρεγμένα παπούτσια των γειτόνων στο μάρμαρο του διαδρόμου αντηχούν στο κενό, δίνοντάς σου ακόμα μια γροθιά στο στομάχι. Σε προκαλούν να κάτσεις σπίτι, μακριά από τις αγριεμένες ορέξεις της φύσης. Δεν φαίνεται βέβαια να νοιάζεσαι τόσο γι’ αυτό, όσο για το πού θα καταλήξεις αν κάνεις τελικά αυτό το τολμηρό βήμα.

Ποιος είναι ο προορισμός σου για σήμερα; Είναι αυτός που θα ήθελες να ήταν; Είναι αυτός για τον οποίο ονειρεύτηκες χθες βράδυ; Ξέρεις ότι είναι μάταιο να ψάξεις εδώ για την απάντηση. Οι μόνες αληθινές απαντήσεις βρίσκονται εκεί έξω και εκεί μέσα. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να βρεις και τις δυο και να τις συγκρίνεις. Να ο σκοπός σου για σήμερα.

«Τελικά ίσως να μην είναι και τόσο κακή μέρα» αναλογίζεσαι. Και έτσι ξεκινάς άλλο ένα ταξίδι προς το γνωστό και το άγνωστο, με επιστροφή αυτή τη φορά.

«Αλλά μέχρι πότε;» αναρωτιέσαι κι εκείνη τη στιγμή αυτόματα ξέρεις την απάντηση.

Μέχρι να είσαι έτοιμος. Μέχρι να πάψεις να αναρωτιέσαι.