Στην αυταπάτη που ξυπνά στη χέρσα γη,

τυφλοί προφήτες  στην ομίχλη προχωράνε

κι έχουν στα στήθια τους μι’ αλύτρωτη πληγή

κι οι άδειες ώρες στον καημό τους δε χωράνε…

Κι εκεί που ο χρόνος την οδύνη συναντά

κι απλώνει ο πόνος το βαρύθυμο το χέρι,

τη γη ξεχνάω κι η ηχώ σου  μου απαντά,

τη γη θυμάμαι και μου γνέφει ένα αστέρι.

Νύχτα Σαββάτου ξημερώνει Κυριακή

κι όλα συγκλίνουν στην αγέλαστη την πόλη,

μα εγώ συντρόφισσα κι απόψε θα ’μαι εκεί

αφού δεν έχει ο καιρός αραξοβόλι.

Με κάτι όνειρα σβησμένα και μισά,

στ’ άγριο πλήθος μιαν υπόσχεση γυρεύω,

τραχύς ο άνεμος, σαν τύραννος φυσά

κι εγώ ανένδοτος, μες στη βροχή πεζεύω.

Στην άγρια  νύχτα  οι προφήτες θα χαθούν,

στο αμετάκλητο και στο καθορισμένο,

πλήθος ενέδρες στα κατώφλια θα στηθούν

κι εγώ τυφλός, σε ξένη γη σε περιμένω…

[Γιώργος Μπίμης, ποιητής, συγγραφέας, Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, Μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών.]