ΚΎΡΙΕ!…  Θαρρώ πως έφθασε η ικεσία μου

ψηλά στο θόλο ναού Βυζαντινού,

κει που δεσπόζει επιβλητική η παρουσία Σου

κι Εσύ την άκουσες.

Ανήμερα εορτασμού της γέννησής Σου

αντάμωσα την ιερή  ματιά Σου

και από  μέγα σέβας την κεφαλή χαμήλωσα.

Γλυκύς ο  ίσκιος Σου ΚΥΡΙΕ,

Σε Εσένα, που όλα τα θωρείς

και με περίσσια κρίση τα ακούεις,

την προσευχή εγώ μήτε που την ψιθύρισα,

εντός μου απλώθηκε κι ευχήθηκα,

να την ακούσεις,  μέρα της γέννησής σου.

Θαρρώ όμως να διέκρινα

στου αχνού μειδιάματος Σου την  απάντηση,

εκεί, ψηλά στο θόλο του Βυζαντινού ναού.

Βαρύς που είναι ΚΥΡΙΕ ο ίσκιος Σου,

σαν αστραπή και κεραυνός

στο καταχείμωνο της γέννησής Σου

και ας  ακούγεται κάτω απ’ τον θόλο Σου,

μόνο ο ψίθυρος από κεριά που σιγοσβήνουνε.

Κάτω απ’ το βλέμμα Σου εναπόθεσα τις προσδοκίες μου

κι αυτές θαρρώ γινήκαν μονομιάς

ύμνος στη  δόξα Σου την  ιερή,

προσκύνημα  στης γέννας Σου το θάμα.

Γαλήνιος  που είναι ο ίσκιος Σου ΚΥΡΙΕ!!!…