«Ποιητική», ένα ποίημα του Ρογήρου Δέξτερ

Είδα νεράιδες και τους μίλησα

Ήπια το αμίλητο νερό

Και όλο το μελάνι μου σαν κώνειο

Τα συλλογικά μου τα πήραν δύο κόρες τ’ ουρανού

Χόρεψα με ξωθιές στα ξέφωτα

Φίλησα κορίτσια γλυκά κεράσια

Άκουσα τους στοιχειωμένους τοίχους

Σκάρωσα αμέτρητους στίχους

Κύλησαν αιώνες χρόνια ήλιοι φεγγάρια

Σε κήπους ηδονικούς των εσπερίδων

Ώσπου μια μέρα είναι γραφτό

Να σκορπιστώ στης οικουμένης τα πέρατα

Θα με μοιράσει ο όχλος

Στα σκυλιά και στα τέρατα

Οι φίλοι θα με προδώσουν χωρίς αργύρια

Θα νικηθώ στον πετροπόλεμο

Θα σπάσω όλες τις αιχμές μου

Σε ανόητους διαξιφισμούς

Αλλά θα είναι νωρίς ν’ αλλάξω φρονήματα

Κι ακόμη πιο νωρίς

Για να κρεμάσω στον ώμο

Την ξεχαρβαλωμένη μου κιθάρα.

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη