Έπεσε μια βόμβα στην αυλή μου,

την ώρα που η άνοιξη ερχόταν με πλουμιστά πουκάμισα.

Άνοιξε μια μεγάλη τρύπα εκεί που φύτρωναν τριανταφυλλιές.

Τα άνθη έμοιαζαν με λαβωμένα φιλιά.

Οι γείτονες έκαναν τον σταυρό τους.

Δόξα τω θεώ, είπαν, δεν έπεσε στην δική μας την αυλή.

Άρχισαν να φυτρώνουν μαργαρίτες και παπαρούνες,

και η μεγάλη τρύπα, έγινε μια μεγάλη αγκαλιά λουλούδια.

Στην πάνω γειτονιά,

μαχαίρωσαν μια νύχτα την αθωότητα.

Οι δράστες ήταν κι αυτοί αθώοι… Έτσι πίστευαν…

Μα καθώς η αθωότητα πνίγονταν στο αίμα,

χαχάνισαν με καμάρι και ντύθηκαν σκούρο χιτώνα.

Κάποιοι είπαν πως κάτι πουλιά προσκύνησαν το αίμα,

κοκκινολαίμηδες θαρρώ  τα λένε από τότε.

Στεκόταν ένας, (κοκκινολαίμης)

στον φράχτη τής  Μαρίας,

που κάποτε ήτανε ομορφονιά και στο σπίτι της,

όλο γέλια και τραγούδια άκουγες και

μύριζε παντού αγάπη μα τώρα

είναι μεγάλη και μοναχή και μόνο στενάζει,

άλλος ήχος δεν της απόμεινε.

Χτες έθαψαν, λέει, πενήντα εφτά σώματα,

που ταξιδεύανε με τρένο.

Κανείς, λέει, δεν έφταιγε, η ώρα μόνο η κακιά…

Ευτυχώς, κανείς δεν μπόρεσε να θάψει τις ψυχές τους,

χελιδόνια γίνανε, για να ‘ρχονται με τις άνοιξες

να ψάχνουν τις φωλιές τους,

ακολουθώντας τον θρήνο αυτών που δεν μπόρεσαν να πεθάνουν.

Ένα δάσος αρνείται να ζωντανέψει,

μην ταράξει τον θάνατο που κρύβεται στα αποκαΐδια του

μα το ποτάμι ακόμη κελαρύζει όταν το διαπερνά.

Ένας μεγάλος έρωτας,

γεννιέται και πεθαίνει πάνω σε ένα πληκτρολόγιο,

ακόμα φωνάζουν τα σβησμένα σ’ αγαπώ,

της απουσίας η οδύνη…

Τρώει τις σάρκες του ο ποιητής,

ματώνουν οι σελίδες από σκέψεις,

που ψάχνουν σε λέξεις να φανερωθούν,

τι είναι ποίηση να γράψουν,

την μούσα να δοξάσουν, μην τους απαρνηθεί.

Κι όμως είναι τόσο απλό!

Π

Ο

Ι

Η

Σ

Η

Ε

Ι

Ν

Α

Ι

Το φως, το σκοτάδι

Η ειρήνη, ο πόλεμος

Το καλό, το κακό

Η ευτυχία, η δυστυχία

Ο έρωτας

Η άνοιξη

Ο θάνατος, η ζωή

Η ελπίδα

Το χαμόγελό σου

Το δάκρυ σου

Η αγάπη

Ο θρήνος, η οδύνη…

Όλα ποίηση είναι,

για όλα αυτά αν γράψεις,

γίνεσαι αίφνης ποιητής,

γίνονται όλα ποίηση…