«Πνευματική ιδιοκτησία», γράφει η Λένα Μαυρουδή-Μούλιου

Την έφαγε  την Πέρσα η Μυρσίνη:

«Έλα βρε φιλενάδα να πάμε στην παρουσίαση του βιβλίου του νεαρού και πολλά υποσχόμενου, κατά πως ακούω, συγγραφέα, που επιπλέον, είναι και γιος τής φίλης μας της Αρσινόης. Αν εμείς δεν τον στηρίξουμε, τότε ποιος;»

Η Πέρσα, έπληττε του θανατά σε κάτι τέτοιες μαζώξεις και όσο μπορούσε τις απέφευγε με εύσχημο τρόπο. Φοβόταν δε, ότι κάποια φορά, θα την έπαιρνε ο ύπνος και θα γινόταν ρεζίλι των σκυλιών που λένε. Έτσι και τώρα, ναι μεν καταλάβαινε τα όσα σωστά της έλεγε η Μυρσίνη της, αλλά Χριστέ, πόσο πολύ βαριόταν. Μα και η Μυρσίνη πάλι την κούραζε με το μπουρ και μπουρ, πολύ περισσότερο. Ήταν σίγουρο ότι αν τελικά δεν πήγαινε, θα άκουγε αυτό το μπουρ και μπουρ της για καιρό. Ζύγιασε τα πράγματα λοιπόν ενέδωσε και πήγαν.

Ως συνήθως λίγος σχετικά ο κόσμος και η ίδια και απαράλλακτη ατμόσφαιρα. Υπνηλία κατά την ανάγνωση των αποσπασμάτων και αποφυγή του ύπνου κατόπιν πολλών σκουντημάτων και φιλότιμων προσπαθειών.

Με το τέλος έγινε και ο απαραίτητος ψιλοτζερτζελές της αγοράς αντιτύπων, περισσότερο από υποχρέωση του αναγνωστικού κοινού προς τη μητέρα του νεαρού συγγραφέα, συγγραφέας και η ίδια και φίλη τους, όπως προείπαμε.

Αγόρασε ένα και η Πέρσα, και εκεί θεώρησε ότι εκπλήρωσε το κοινωνικό της καθήκον. Έφυγαν.

Η Πέρσα, ξέχασε  το βιβλίο στην τσάντα της μέσα και το θυμήθηκε όταν η Μυρσίνη την ρώτησε αν το διάβασε και ποια η γνώμη της γι’ αυτό.

«Εγώ να σου πω το ψιλοδιάβασα, μα… σαν κάτι να μου θυμίζει. Βρε για ρίξε μια ματιά και μου λες κι εσύ. Θα σκάσω αν δεν θυμηθώ».

Η Πέρσα, ήξερε ότι δεν θα γλίτωνε από την μουρμούρα της κολλητής της για την ανάγνωση ενός αδιάφορου βιβλίου πού όμως θα ήταν πιο ενοχλητική και από αυτό ακόμα. Έτσι, καθισμένη στη βεράντα της με ένα απαλό αεράκι του Σεπτέμβρη και έναν παγωμένο φρέντο δίπλα της, για… συμπαράσταση, πήρε να διαβάσει το πόνημα του νεαρού Τσακάλωφ.

‘’Του ΠΟΙΟΥ είπατε;’’

Μα αν αυτό διαφέρει σε κάτι από το παμπάλαιο βιβλίο της Ελέανορ Κάρκεμπε, Αγγλίδας συγγραφέως του περασμένου αιώνα, είναι στον τίτλο και την υπογραφή. Σωστά Μυρσίνη και κάτι σού θύμιζε. ΚΑΡΑΜΠΙΝΑΤΗ ΥΠΟΚΛΟΠΗ.

Α, πολύ άσχημα αρχίζεις νεαρέ τη συγγραφική σου καριέρα. ΚΑΙ ΆΛΛΟ δεν σκέπτομαι από την Αρσινόη και τις επιπτώσεις που θα έχει και στην δική της συγγραφική πορεία το σκάνδαλο που θα ξεσπάσει. Κρίμα, πολύ κρίμα… Μα πώς και δεν το αντιλήφτηκε και αυτή η Χριστιανή να του έκοβε τα πόδια του αλητήριου; Για να πεις ότι δεν θα είχε διαβάσει το ορίτζιναλ, μάλλον απίθανο  το βρίσκω, αφού είχε κυκλοφορήσει νομίζω και στα ελληνικά. Τι θα κάνω Μυρσίνη; Γιατί, για να σιωπήσω, δεν θα το θέλεις φαντάζομαι, αφού με ξέρεις πόσο κάθετα αμείλικτη είμαι με αυτά;

Θα ζητήσω να δω τον νεανία κατά μόνας και θα του  ζητήσω να αποσύρει το ανοσιούργημά του από τα ράφια του βιβλιοπωλείου, όπου αναιδώς φιγουράρει. Αν συμμορφωθεί, με κάποια αληθοφανή δικαιολογία, έχει καλώς. Αν όχι, το θέμα θα πάρει την άγουσα για την δικαιοσύνη. Όπου να‘ ναι θα αρχίσουν οι ψίθυροι και από άλλους αναγνώστες που σαν εμάς θα κάνουν την ίδια διαπίστωση. Αν σιωπήσουμε, θα είναι σαν να αποκρύπτουμε  το σκάνδαλο μόνο και μόνο γιατί ακουμπάει τη φίλη μας.

 Φαγώθηκες να πάμε στην παρουσίαση. Τι να σου κάνω; Πήγαμε και ιδού τα αποτελέσματα.

Άσε και θα δω ως θα  το χειριστώ το θέμα».

«Αλό. Κύριε Τσακάλωφ Πέρσα Βουδούρη εδώ, επιστήθια φίλη της μητέρας σας, θα με έχετε ακουστά φαντάζομαι. Σας ζητώ ένα ραντεβού το γρηγορότερο δυνατόν»…

«Ουπς κυρία μου, λυπάμαι, αλλά κυριολεκτικά πνίγομαι αυτήν την περίοδο, κάποιαν άλλη φορά ίσως;»

«Συμφωνώ μαζί σας ως προς τον πνιγμό που οδηγείστε νέε μου και…»

«Παρντόν; Δεν σας καταλαβαίνω. Τι εννοείτε; Παρακαλώ γίνετε πιο σαφής».”

“Ευχαρίστως λοιπόν, να σας υπενθυμίσω ότι η πνευματική κλοπή στη οποία ανερυθρίαστα υποπέσατε, είναι ένα σοβαρότατο αδίκημα. Δεν είναι   δυνατόν να μην το ξέρετε; Σε λίγο θα σας πάρει χαμπάρι ο δημοσιογραφικός κόσμος και δεν θα ήθελα να ήμουν όχι στη θέση σας, εσείς καλά να πάθετε,  μα στης καημένης της φίλης Αρσινόης…

Μα και η αφέλειά σου σπάει κόκαλα. Είναι δυνατόν να φαντάστηκες ότι δεν θα βρισκόταν έστω και ένας που να αντιληφθεί την κλεψιά; Για να πεις ότι συνέβη το αντίστροφο και η Κάρκεμπε σε αντέγραψε, κομματάκι δύσκολο, αφού πέθανε πριν έναν αιώνα. Για να είναι κάτι   σαν μετεμψύχωση δεν ξέρω από αυτά, κι ας μη το λέω και μας πάρουν με τις πέτρες.

Σου δίνω λοιπόν περιθώριο δύο ημερών αρχής γενομένης από ΤΩΡΑ και πράξε τα δέοντα. Για να σού πω ότι λυπάμαι, δεν το λέω, δεν μου αρέσουν τα ψέματα.

Και άκου. Έλεγξε και το I.Q. σου. Για να υποτιμάς τόσο την νοημοσύνη των αναγνωστών σημαίνει ότι αυτό από κάπου μπάζει!…

Εδώ, με την σημερινή τεχνολογία, δεν μπορεί κάποιος να κλέψει μια φράση και συ έκλεψες αθεόφοβε, βιβλίο ολόκληρο. Δεν ξέρω αν υπάρχει ελληνικό προηγούμενο, φτωχέ μου διάβολε». Τού είπε και του έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα, μη περιμένοντας καν μία απάντηση. Δεν ήταν διατεθειμένη

Να δεχθεί ΚΑΜΙΑ δικαιολογία.

Το γεγονός είναι ένα. Το βιβλίο απεσύρθη πάραυτα με την δικαιολογία ότι ‘’υπήρξε κάποιο σοβαρό τεχνικό πρόβλημα και το σεβαστό αναγνωστικό κοινό ειδοποιείται ότι μόλις αποκατασταθεί, θα επανεκδοθεί, ζητούμε  ειλικρινά συγγνώμη.’’

Από ποιον ζητούσε ΣΥΓΓΝΩΜΗ ο νεαρός Τσακάλωφ στην πραγματικότητα;

Η Πέρσα δεν τον κατήγγειλε. Δεν ήθελε να καταστρέψει μια νεανική ζωή στη αυγή μιας καριέρας. Ήταν τόσο νέος δεν μπορεί να ήταν τόσο διεφθαρμένος. Τα περιθώρια μεταμέλειάς του μεγάλα. Δεν θα του στερούσε μια δεύτερη ευκαιρία. άλλο αν η Πέρσα πολύ αμφέβαλε αν ποτέ γινόταν συγγραφέας, Γιατί, ως φαίνεται δεν είχε φαντασία και Δημιουργός χωρίς φαντασία δεν λογιέται δημιουργός.

Το μάθημά του όμως το πήρε. Και φαίνεται υπήρξε καλός μαθητής γιατί  όταν επανεκδόθηκε το βιβλίο, στο μόνο που έμοιαζε με το προηγούμενο ήταν και πάλι, αλλά σωστά τη φορά αυτή, ο τίτλος και το όνομά του.

Απέδειξε δε ότι και από φαντασία δεν ήταν φτωχός, γιατί όταν βρέθηκαν αναγνώστες και ήταν αρκετοί, να πουν ότι το επανεκδοθέν βιβλίο σε τίποτα δεν έμοιαζε με το αποσυρθέν, τι νομίζετε ότι τους απάντησε;

‘’Μα και φυσικά είναι ένα άλλο βιβλίο. Έγινε ένα τραγικό μπέρδεμα στον τομέα της εκτύπωσης. Και το άλλο δικό μου ήταν, βέβαια. Αποτελούσε μια  ελεύθερη μετάφραση από τα αγγλικά τού ολίγον γνωστού βιβλίου τής αγγλίδας συγγραφέως Έλενορ Κάρκεμπε που μεσουρανούσε στην Γηραιά Αλβιώνα, έναν αιώνα πριν!’’

Πέρσα, σε ρούμπωσε. Γιατί, αν αυτό δεν λέγεται ‘’φανταστικό’’ ψέμα, τότε πώς λέγεται, μας λες;

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη