Με φωνάζεις Πηνελόπη μα ποτέ με τ’ όνομά μου…

Κι εγώ, σαν πίστη ηρωίδα τ’ Ομήρου, σε περιμένω να γυρίσεις πίσω σ’ εμένα… παλεύοντας για μια Ιθάκη μονάχη μου για δυο… Μια το βρίσκω και μια χάνομαι σε χρυσές κλωστές και πρελούδια, σ’ ένα αχανές υφαντό… Ράβε ξήλωνε… Και κάπως έτσι πέρασε μια  δεκαετία κι άσπρισαν τα μαλλιά μου… Το μυαλό μου σ’ ένα όνομα έχει κολλήσει, το δικό σου… Η καρδιά μου χτυπάει για σένα και ο χρόνος κυλά στη ροή σου… Μια θάλασσα μας χωρίζει κι εσύ αντί να πάρεις τον ρου για νόστο, βολοδέρνεις σε άγρια κύματα, που ο Ποσειδώνας κινεί τα νήματα… Αντέχεις να πολεμάς ακόμα θεούς; Εσύ ο θνητός, γενναίος ανήρ; Μα προτού η ύβρις φέρει την τίση, εσύ σαν άλλος καπετάνιος χάνεσαι σε ανοιχτά πελάγη κι αφήνεις κύκλους ανοιχτούς σε απέραντους  ωκεανούς, θωπεύοντας τα στήθη μιας  Κίρκης σε μεσημβρινούς παράλληλους με έναστρες νύχτες…

Και κάπου Δυτικά του Καρκίνου έφηβες σειρήνες σου τραγουδούν για να σε παρασύρουν σε σκοτεινούς βυθούς…

Οδυσσέα! Γύρνα σε μένα, κοντά σε μένα και πάλεψε για μένα! Γιατί στη σάλα σου καραδοκούν και σήμερα οι μνηστήρες… Οι παλιοί, καλοί σου φίλοι, που ζηλεύουν το παλάτι σου και όσα με κόπο και μόχθο απέκτησες, τα θέλουν όλα!

Η αυγή χαράζει κι ο Αποσπερίτης εκεί πάνω ακούει και αυτός το κλάμα του γιου σου που πεινάει. Εγώ σηκώνομαι να τον ταΐσω ενώ το βλέμμα μου χάνεται στο βαθύ γαλάζιο του Ιονίου…