Νοθεία. Γένους θηλυκού – όπως όλα τα κακά του κόσμου εξάλλου, συμπεριλαμβανομένης κι αυτής ακόμη της αιτίας εξώσεως από τον Παράδεισο. Ή μήπως η Εύα ήταν μόνο η αφορμή;

Νοθεία. Ο υποβιβασμός της ποιότητας ενός προϊόντος, μέσω της ανάμειξής του με άλλο παρόμοιο αλλά κατώτερης ποιότητας.

Νοθεία. Η αλλοίωση ενός εκλογικού αποτελέσματος.

Σκοπός, σε κάθε περίπτωση, η εξαπάτηση του αθώου, ανίδεου, ανυποψίαστου, πάσης φύσεως καταναλωτή.

Είδος ουσιαστικό. Και κατά γράμμα και κατά πράξη. Τελευταία πολύ της μοδός να αποδίδεται ως ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της ράτσας μας, εμάς των Ελλήνων. Όχι αναίτια αλλά εντελώς εσφαλμένα και άδικα. Σιγά μην έχουμε μόνο εμείς και μάλιστα πιότερο απ’ όλους το «ευγενές» αυτό προνόμιο. Εδώ σε άλλα κράτη γίνονται καν και καν, ας κοιτούν τα χάλια τους και ας κρίνουνε τα μούτρα τους, από χαρακτηρισμούς χορτάσαμε και ανταποδίδουμε, ευχαριστούμε! Εμείς τουλάχιστον έχουμε να επιδείξουμε πολιτισμό, ελεύθερο, ασυμβίβαστο πνεύμα, ψυχική καλλιέργεια, επιστήμη εν τη γενέσει της και άλλοτε και τώρα, ναι και εν μέσω κρίσης και εις τους αιώνες των αιώνων, αμήν! Οι επικριτές μας, εκτός από το καταπληκτικό ταλέντο δημιουργίας και επικόλλησης ταμπελών,  τι έχουν; Άντε, καμιά βαριά βιομηχανία, κάνα παλαιό-αποικιακό βόλεμα, κάνα πόλεμο σε ξένα εδάφη για κατανάλωση, αποπροσανατολισμό και λάδωμα των μηχανών κοπής χαρτονομισμάτων.

Βέβαια, στις μέρες μας πλέον, που κάποιες έννοιες έχουν την τάση να «ξεχειλώνουν», νοθεία δεν αποτελούν μόνο οι ως άνω, επιθετικοί και μη, προσδιορισμοί. Νοθεία νοείται και η πώληση φούμαρων για μεταξωτές κορδέλες προς άπαντες τους ψηφίζοντες από κόμμα, κυβέρνηση, διοικητικό συμβούλιο έως και πρόεδρο συλλόγου, Ζαλόγγου, Δημοκρατίας και ούτω καθ’ εξής.

Νοθεία και η χρήση υποσχέσεων και θέσεων τύπου «ναι μεν αλλά» προς διψούντες ερωτευμένους, κακοβαλμένους ή ξεχασμένους σε ράφι ψηλό και σκονισμένο.

Νοθεία και στην σκέψη μας την ίδια, η κάθε είδους πλύση εγκεφάλου στην οποία υποβαλλόμαστε  άθελά μας. Και άντε κι έχεις την παιδεία ή και το σθένος να κουνήσεις το κεφάλι σου γερά να καθαρίσει και να συνεχίσεις να τραβάς το δρόμο σου… Αν δεν τα έχεις όμως; Καταλήγεις πρόβατο μεταξύ προβάτων, με τσοπάνη τον μονόφθαλμο. Και θα πει κάποιος «γιατί μανδάμ, τι ζόρι τραβάς εσύ με τα προβατάκια;». Καλέ, για όνομα, κανένα απολύτως! Συμπαθέστατα μου είναι τα ζωντανά, πλην όμως «πράματα», όπως τα λένε και στο χωριό μου. Τουτέστιν, εντελώς άβουλα, το λιγότερο…

Και μέχρι εδώ καλά. «Που το είδες;» θα μπορούσατε να ρωτήσετε, την ψυχή μας μαύρισες ανοιξιάτικο. Μωρέ, καλά σας λέω, όχι απλώς καλά, τρίκαλα! Διότι μέχρι στιγμής τα πάντα έχουν να κάνουν με δούναι και λαβείν μεταξύ ενηλίκων. Οπότε, ηθελέστα ή μη… παθέστα κι ας προσέχαμε.

Όταν όμως ακούω αυτόν τον προσδιορισμό, δύο χιλιάδες και δεκαπέντε χρόνια μετά τη γέννηση του Χριστούλη,  να αποδίδεται σε παιδιά, γυρνάει το μάτι μου. Τι θα πει «νόθο» παιδί; Δεν πέτυχε το μείγμα; Δεν είχε μάνα και πατέρα; Πείτε μου πως «πιάστηκαν» όλα τα κατ’ εσάς «νόθα» παιδάκια με τον κρίνο, να βγω να ξεριζώσω όλους τους κρίνους της γης με τα χέρια! Όχι τίποτε άλλο, δηλαδή, μην κινδυνεύσει κι ο πλανήτης από υπερπληθυσμό…

Νόθα παιδιά, τουτέστιν, τα κατεβάσαμε στις εκλογές κι άλλα λέγαμε, άλλα βγήκαν; Τι θα πει διαβασμένοι μου, σπουδαγμένοι μου, έμπειροί μου, θρησκευάμενοί μου εσείς άνθρωποι, μπάσταρδο; Μούλικο; Πόσο «άρρωστος» πρέπει να είναι κανείς για να καταφέρεται ενάντια στα αθωότερα πλάσματα του είδους μας με τέτοιους χαρακτηρισμούς… Θα μου πείτε, εδώ κάνουν φρικαλεότητες στα παιδιά, πέραν κάθε φαντασίας και πιστοποίησης ψυχικής νόσου, οι χαρακτηρισμοί σε πείραξαν; Ε, ναι λοιπόν. Και αυτοί. Αποτελούν λεκτική κακοποίηση και ως τέτοια συνήθως περνάει στα «ψιλά γράμματα». Κι όμως. Μπορεί να σημαδέψουν μια άδολη ψυχούλα για πάντα, αφαιρώντας από το παιδί την αξιοπρέπειά του και αντικαθιστώντας την με την δηλητηριώδη εντύπωση, πως είναι ανεπιθύμητο από το σύνολο της κοινωνίας. Πράγμα, θέλω να πιστεύω, ψευδές και αρκούντως επικίνδυνο για την μετέπειτα πορεία αυτών των παιδιών.

Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, στην καθημερινότητά μας, να νοθεύσουμε το φαρμάκι, που στάζει το στόμα μας, με λίγο μέλι…