Υπάρχει, λένε, ένα καμπανάκι. Αόρατο, μυστικό, πλήρως ανεξερεύνητο και εντελώς μουγγό μέχρι να έρθει η ώρα. Η ώρα της κάθε γυναίκας να το ακούσει. Η ώρα να γίνει μάνα. Μύθος; Πραγματικότητα; Κοινωνικός ψυχαναγκασμός; Βιολογική επιταγή; Αυθυποβολή; Όπως και να ‘χει, όταν και αν έρθει εκείνη η ώρα να σημάνει, τότε βροντάει σαν καμπάνα την Ανάσταση. Λένε…

Λένε, επίσης, πως δεν το ακούνε όλες οι γυναίκες. Λένε πως κάποιες το ακούνε και το αγνοούνε έως ότου είναι πλέον αργά.  Λένε πως άλλες το ακούνε πολύ νωρίς. Λένε πως μερικές δεν θέλουν να το ακούσουν καθόλου. Και πως μερικές το ακούνε αλλά δεν καταλαβαίνουν τι είναι. Τρελλό, παιχνιδιάρικο καμπανάκι… Τι να πεις… Όλα για μας τους ανθρώπους είναι τελικά.

Βιολογικά, κάθε γυναίκα από την ώρα της εμμήνου ρήσεως κι έπειτα, εφόσον όλα λειτουργούν κανονικά, είναι σε θέση να καταστεί έγκυος και να κυοφορήσει ένα ή και παραπάνω παιδιά, ανάλογα την μίτωση. Δηλαδή, σε γενικές γραμμές, μιλάμε για την ηλικία των δώδεκα – δεκατριών κατά μέσο όρο. Οπότε υποθέτουμε ότι μία «γυναίκα» σε αυτή την ηλικία είναι έτοιμη να γίνει «μάνα»; Ούτε για αστείο!

Σε παλαιότερες εποχές, αλλά και σε μερικές «υπανάπτυκτες» κοινωνίες ακόμα και σήμερα, ήτανε πολύ της μοδός να γεννούν τα δόλια τα κοριτσάκια από τα δεκατρία, μην πω και νωρίτερα, δεν αντέχω καν να το σκέπτομαι. Τις εποχές που κατά τα είκοσι και κάτι, αν ήσουν ακόμα ανύπανδρη και άτεκνη, ξεσκόνιζες ράφι να το ‘χες έτοιμο καλού – κακού. Ευτυχώς, κατά αρκετές έννοιες, που αυτό το ηλικιακό όριο έχει αυξηθεί πολύ, σε σημείο μάλιστα στα σαράντα μας, εμείς οι γυναίκες, να θεωρούμαστε απάνω στον ανθό μας κι ας έχουμε διανύσει περίπου τα δύο τέταρτα της ζωής μας. Θα μου πείτε, έχει αυξηθεί εν γένει και το προσδόκιμο ζωής, υπάρχουν και οι θεραπείες γονιμότητας, θαύματα γίνονται πια. Δεν θα διαφωνήσω.

Αν και για διάφορους λόγους η ενηλικίωση, στις περισσότερες κοινωνίες πια, επέρχεται –τουλάχιστον νομικά – μετά την ολοκλήρωση και του δέκατου όγδοου έτους της ηλικίας μας, είναι πολύ πιο σύνθετοι οι παράγοντες που ορίζουν το πότε ένα μικρό κοριτσάκι γίνεται γυναίκα. Δεν θα τολμήσω καν να τους αναφέρω γιατί θα χρειαζόμασταν την έκταση ενός τόμου εγκυκλοπαίδειας. Το λιγότερο.

Πιστεύω, όμως, πως όλοι θα συμφωνήσουμε πως είναι και πολύ σύνθετοι οι παράγοντες που ορίζουν μια μάνα. Μια σωστή μάνα. Έναν ολοκληρωμένο γονέα. Και μην αρχίσουμε τις αμπελοφιλοσοφίες για το τι εστί μάνα και για το πως η αγάπη μόνο φτάνει να αναθρέψει και ένα και δύο και δώδεκα παιδιά, γιατί με το παρντόν δηλαδή αλλά θα διαφωνήσω κάθετα. Αν και ναι, η αγάπη προς τα παιδιά μας πρέπει να ρέει αστείρευτη, άδολη, αμέτρητη, ανιδιοτελής, αδιαπραγμάτευτη.

Υπάρχουν οι γυναίκες εκείνες που είτε δεν συγκινούνται στην ιδέα της μητρότητας, είτε έχουν άλλες προτεραιότητες που θεωρούν ότι ορίζουν την ευτυχία τους και την ολοκλήρωσή τους ως ανθρώπους και οι οποίες συνειδητά δεν τεκνοποιούν. Μπράβο τους. Όχι, δεν τις θεωρώ συναισθηματικά ανάπηρες. Συναισθηματικά ανάπηρες και μάλιστα σε βαθμό δια βίου εγκλεισμού και λίγα λέω, θεωρώ τις μανάδες εκείνες οι οποίες εκούσια ή ακούσια, ναι τους χρεώνω και το ακούσια, είναι η αιτία δυστυχίας των παιδιών τους.

Όχι μανδάμ, επειδή «ακούσατε το καμπανάκι» δεν σημαίνει πως είστε και έτοιμη να γίνετε μάνα. Ψαχτείτε πρώτα. Κι ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Σίγουρα θέτε ένα παιδάκι ή επειδή έκανε κι η κολλητή σας και χαλάτε την παρέα λέτε να κάνετε και σεις ένα; Είστε σε φυσική και ψυχολογική κατάσταση να το αναθρέψετε με όλη σας την αγάπη και όλη σας τη διάνοια; Μπαμπάς κατάλληλος υπάρχει, που συναινεί στην απόκτηση ενός παιδιού, που θα το αγαπά και θα το προστατεύει έως ότου σας χωρίσει όλους ο θάνατος, ή γουστάρετε τον γκόμενο και λέτε να «τον δέσετε» χυδαίως με μία εγκυμοσύνη; Και γενικώς μην μπερδεύεστε, άλλο καβλώνω κι άλλο γεννάω.

Γενικά, μην προβάλετε τις ανασφάλειες και τις προσδοκίες σας στην απόκτηση ενός παιδιού. Δεν είναι παιχνίδι το παιδί. Είναι Θείο δώρο. Είναι δεσμός δια βίου, βαρύς, ιερός – τουλάχιστον στα δικά μου τα μάτια. Η απόκτηση ενός παιδιού σας καθιστά γονέα, υπεύθυνο για να κόψετε το σβέρκο σας να του προσφέρετε το καλύτερο που δύνασθε εντός των ορίων σας και πολλές φορές πέραν και αυτών… Το παιδί θέλει δύο αγαπημένους γονείς, κατά δική μου προτίμηση ετερόφυλους αλλά αυτό πλέον αποτελεί προσωπική τοποθέτηση του καθενός. Και βάζω νερό στο κρασί μου ως προς αυτή μου την προτίμηση και μάλιστα πολύ, γιατί τελικά δεν είναι ούτε το φύλο που κάνει κάποιον καλό γονέα.

Ναι, το ξέρω πως πολλές φορές κάποια πράγματα επηρεάζονται από αστάθμητους παράγοντες. Το ξέρω πως αλλιώς το ξεκινάμε κι αλλιώς καταλήγει και κάπου ενδιάμεσα υπάρχει κι ένα παιδί. Το ξέρω πως προκύπτουν φτώχειες, θάνατοι, αρρώστιες, διαζύγια… Το ξέρω. Απλά λέω, μην το ξεκινάμε καν αν έστω και ενδόμυχα κάπου διαβλέπουμε μια κακή κατάσταση. Κι όσο για τα υπόλοιπα… πόλεμος είναι η ζωή μας και τα παιδιά μας αξίζουν όλες τις μάχες. Να γονατίζουμε μα να μην πέφτουμε. Αυτό. Γιατί δεν επέλεξαν εκείνα να έρθουν σ’ αυτόν τον κόσμο. Γιατί στη θέση τους ήμασταν κάποτε κι εμείς.

Γυναίκες που θέλουν να μείνουν έγκυες χωρίς να πληρούν βασικές προϋποθέσεις για το παιδί. Αυτές «εγκυμονούν κινδύνους» και δεν εννοώ το βρέφος…