Έχω συνδέσει, από τα παιδικά μου χρόνια, τους ευτραφείς ανθρώπους με ένα πρότυπο όχι απαραίτητα σωστό. Γενικά, τους έχω όλους για καλόκαρδους κι έξω καρδιά μαζί, γελαστούς, με κόκκινα μαγουλάκια και φωτεινά μάτια, με στρουμπουλά δάχτυλα και πεντακάθαρες σαλοπέτες [1]. Θα μου πείτε, γιατί σαλοπέτες; Μη σας γελάσω, δεν ξέρω, δεν ζει κι ο Σίγκμουντ [2] να δώσει τα φώτα του, αλλά αυτό το ένδυμα μου έκατσε εμένα μαζί με τους στρουμπουλούς. Άντρες – γυναίκες. Απλώς οι γυναίκες φορούν συνήθως ποδιά και απαραιτήτως ροζ παντόφλια [3]. Μοναδική εξαίρεση στο σκηνικό, ο Άη – Βασίλης, που αποτελεί κατηγορία από μόνος του. Τώρα… τί με επηρέασε μιά χαρά κορίτσι (για μένα λέω) κι έχω τέτοια εικόνα; Ας όψεται ο Γαργαντούας [4].

Μια φορά κι έναν καιρό, το λοιπόν, τα πολύ παλιά τα χρόνια που ήμανε [5] κι εγώ μικρούλα, γύρω στα τέσσερα, μου έφερε η γλυκιά μου η μανούλα να διαβάσω τον  Γαργαντούα [4]. Ναι, ξεκίνησα να διαβάζω απ’ τα γεννοφάσκια μου εγώ, έχετε κάνα θέμα; Απλώς στην αρχή διάβαζα δι’ αντιπροσώπου, ε μα, κάτι απορίες που έχετε ώρες – ώρες! Έτσι, απέκτησα αυτή την εντύπωση, πως όλοι οι στρουμπουλοί της γης είναι κατά βάση γίγαντες, μια χαρά, λιχούδηδες ως εκεί που δεν παίρνει και τρισευτυχισμένοι με τα κιλά τους. Και μετά μεγάλωσα.

Ακόμα εξακολουθώ να έχω αυτή την καλοπροαίρετη θεώρηση για τους παχουλούς, κι έχω τουλάχιστον τρεις ολοζώντανους και πολύ αγαπημένους μου… λόγους να το στηρίζω (ονόματα δεν λέω, που τον πωπό σας στα κάρβουνα να βάλετε!). Βέβαια, δεν φορούν σαλοπέτες, αλλά κατά τα άλλα εκεί παίζουν, στο πηγαία καλόκαρδοι, που ένα τους χαμόγελο σε κάνει να παίρνεις βαθιές ανάσες.

Λένε, πως άνθρωπος που ξέρει να απολαμβάνει το φαγητό και δεν το φοβάται, είναι κατά βάση άνθρωπος ακομπλεξάριστος, έξω καρδιά, που ξέρει να γεύεται τα καλά της ζωής και δεν φοβάται να πειραματίζεται και να δοκιμάζει. Αυτή είναι όμως η μία πλευρά της παλάντζας.

Η άλλη πλευρά γέρνει στο ότι είναι άνθρωποι με όχι καλή αίσθηση του μέτρου, βαθιά ενοχικοί, που υποβάλουν εαυτόν σε ψυχαναγκαστικές πρακτικές, όπως ίσως η λαιμαργία, ως διέξοδο σε προβλήματα που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να αντιμετωπίσουν. Εγκράτεια μηδέν, τουλάχιστον στο φαγητό, από το οποίο αντλούν μία ακαταμάχητη ευχαρίστηση σε αντιστάθμισμα σε άλλα πράγματα, που πιθανόν να στερούνται ή τους καταπιέζουν.

Δηλαδή, σώνει και ντε να βγάλουν τους έχοντες «περιττά» κιλά να έχουν πάρει μια μέντα, να έχουν μια σκαγιά βρε παιδί μου, πώς το λένε. Δηλαδή, ξαναλέω, άμα σας έρθει κάνας οίστρος να τσακίσετε μια τούρτα σοκολατίνα του ενάμιση κιλού στην κατσιά [6] σας, εννοείτε μετά από δυό πιτόγυρα απ’ όλα, μία κεμπάπ, μισή πίτσα σπέσιαλ κι επτά μερίδες μπάμιες, να το ξέρετε, δεν είστε καλά. Ή συντρέχει σοβαρότατος λόγος. Μάλιστα. Διότι αν είσθε έγκυος, ταξιδιώτης, προ των πυλών για την άγουσα, σε αναμονή κλιμακτηρίου, δικαστηρίου, εμμήνου ρήσεως, ή εντελώς αγάμητος (με την κλασική έννοια, αυτή του ανύπανδρου), ή στο γλέντι του γάμου σας, ε τότε καλά κάνετε και τρώτε. Φάτε να σας φοβούνται βρε! Που θα σας μετρήσουν και τις μπουκιές, εδώ περνάτε τόσα άγχη!

Κι ενώ γενικά οι στρεσογόνοι παράγοντες άλλους τους κόβουν την όρεξη και δεν μπορούν μήτε τον καφέ τους να κατεβάσουν καλά – καλά (μαζί με τα δυόμισι πακέτα τσιγάρα, εννοείται), κάποιους άλλους, βρε παιδί μου, τους ανεβάζουν. Τα κιλά στη ζυγαριά. Και να μετά τα σύνδρομα. Και να οι δίαιτες. Τι την θες την δίαιτα χρυσούτσ’κο ΄μ, αφού δεν θα την κρατήσεις! Και να πέταμα τα λεφτά σε διαιτολόγους και ειδικές διατροφές. Όχι πως δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους οι άνθρωποι, άλλο φταίει και δεν πετυχαίνει συνήθως η στέρηση. Και ρίξε καταπόνηση στον δόλιο τον οργανισμό, που τον έκανες σαν το ακορντεόν, άνοιξε – κλείσε την όρεξη! Αφού λέμε, δεν το ‘χεις με την εγκράτεια, δεν πα να ‘ναι και θανάσιμο αμάρτημα [7], εσύ ντου στο ψυγείο! Κάτσε να το συζητήσουμε πρώτα βρε άνθρωπε. Τι σου ‘φταιψε και τρως σαν δαμάλ’ χρονιάρ’κο [8];

Λοιπόν, εντελώς αντικειμενικά, όσο αντικειμενικές μπορεί να είναι οι υποκειμενικές απόψεις ενός ατόμου φυσικά, το πάχος δεν είναι καλό. Το πάχος μικραίνει τη ζωή, που έλεγε και μια παλιά διαφήμιση. Πολλά είναι τα μέτρα και σταθμά για το τι εστί πάχος, ανάλογα τη μόδα της εποχής, εντάξει. Δηλαδή, αν σήμερα σε λένε παχουλοκομψό, πριν καμιά κατοστή χρόνια και βάλε θα σε λέγανε αδύνατο ίσως. Σωστά.

Όμως. Πλέον αυτό το «περιττά» κιλά προσδιορίζεται με ακρίβεια για τον καθέναν από μας, ανάθεμα την ρουφιάνα την επιστήμη, που προόδεψε και μετράει τα πάντα πια. Όχι μανίτσα μου, άμα είσαι ενάμιση μέτρο φτέρνα – κορφή και ζυγίζεις ενενήντα κιλά, δεν έχεις τα πιασιματάκια σου. Έχεις σοβαρές πιθανότητες καρδιαγγειακών παθήσεων τουλάχιστον. Έχεις δυσκολία στην καθημερινότητά σου, στην κίνηση, στην αντοχή. Και παρεκτός κι αν είσαι και γαμώ τους ανεξάρτητους και δυναμικούς χαρακτήρες, έχεις τα θεματάκια σου και σε ό,τι αφορά την κοινωνική σου ζωή, γιατί δεν συνάδεις με τα πρότυπα των ανορεξικών μοντέλων. Και, όχι, θέλω να σε δω πώς θα ντυθείς στο νούμερό σου, που το μόνο που υπάρχει σε XXL [9] είναι τυρογαριδάκια! Δηλαδή, να θες να αγιάσεις και να μη σ’ αφήνουνε…

Και μην νομίζετε. Και για τους άντρες ισχύει ο αυτός κοινωνικός ρατσισμός. Όταν βλέπεις τον μοντέλο, τον λυγερόκορμο, τον six pack [10], την κάνεις την αυτοκριτική σου και ή που το παλεύεις ή που δεν την παλεύεις! Και το επόμενο στάδιο είναι να παραγγέλνεις, στα κρυφά και μεταμεσονύκτια, κορσέδες από τελεμάρκετινγκ. Γιατί αλλιώς δεν χωράς λεβέντη μου στο λινό το παντελόνι για να πας… όπου στην ευχή θες να πας τελοσπάντων! Και, ναι, είναι μεγάλη πίκρα να χρειάζεσαι καθρέπτη ελέγχου οχημάτων για να δεις τα… διαμάντια της οικογένειας [11], που κάπου εκεί από κάτω είναι μεν, αλλά δεν έχεις απευθείας οπτική επαφή πια λόγω πάχους…

Οπότε, που καταλήγουμε; Για άλλη μια φορά στο «παν μέτρον άριστον» θα έλεγα, που μια ατάκα είπανε κι αυτοί οι αρχαίοι ημών και τα καλύψανε όλα, έλεος δηλαδή! Α, όχι, έχω κι άλλη. Νοῦς ὑγιής ἐν σώματι ὑγιεῖ [12]. Αυτό κι αν κολλάει εδώ, καθότι όλα είναι αλληλένδετα μεταξύ τους τελικά. Κι αν δεν συντρέχουν λόγοι υγείας, που μας υποβάλουν άθελά μας σε κάποια κατάσταση, τότε αυτό που χρειαζόμαστε για να είμαστε καλά και ψυχικά και σωματικά, είναι το μέτρο. Το μέτρο, όχι η μεζούρα.

[1] Σαλοπέτα: είδος ενδύματος, παντελόνι με επιστήθιο και προσαρτημένες τιράντες.

[2] Σίγκμουντ: αναφορά στον Sigmund Freud, Αυστριακό γιατρό, φυσιολόγο, ψυχίατρο και θεμελιωτή της ψυχαναλυτικής σχολής στον τομέα της ψυχολογίας.

[3] Παντόφλια: οι παντόφλες.

[4] Γαργαντούας: αναφορά στο πολύ γνωστό έργο του Γάλλου συγγραφέα François Rabelais «The Life of Gargantua and of Pantagruel», που αποτελείται από πέντε νουβέλες που εξιστορούν τις περιπέτειες δύο γιγάντων, πατέρα και γιού.

[5] Ήμανε: Καρδιτσιώτικος ιδιωματισμός της λέξης «ήμουνα».

[6] Κατσιά: Καρδιτσιώτικος ιδιωματισμός της λέξης «καθισιά». Σαν έκφραση σημαίνει το να κάθεται κανείς να φάει για μία φορά, το να τρώει πάρα πολύ σε ένα μόνο γεύμα.

[7] Αναφορά στην Λαιμαργία, ένα από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα κατά την Καθολική Εκκλησία.

[8] «δαμάλ’ χρονιάρ’κο»: Καρδιτσιώτικος ιδιωματισμός των λέξεων «δαμάλι», που σημαίνει μικρό μοσχάρι και «χρονιάρικο», που σημαίνει ενός έτους. Σαν έκφραση «τρώει κάποιος σαν δαμάλι χρονιάρικο» σημαίνει πως κάποιος τρώει πάρα πολύ και πολύ συχνά, σαν ένα μικρό μοσχάρι.

[9] XXL: σύντμηση του αγγλικού «eXtra – eXtra Large». Χρησιμοποιείται για τον καθορισμό μεγέθους, συνήθως σε ρούχα.

[10] six pack: στα αγγλικά, σημαίνει «πακέτο των έξι». Έτσι συνηθίζεται στις μέρες μας να αναφέρεται η γράμμωση των κοιλιακών μυών.

[11] Τα διαμάντια της οικογένειας: εκ του αγγλικού «the family jewels», που σημαίνει μεταφορικά τους όρχεις.

[12] Νοῦς ὑγιής ἐν σώματι ὑγιεῖ: στα αρχαία Ελληνικά, σημαίνει νους υγιής σε σώμα υγιές, για να είναι, δηλαδή, καλά ο νους μας πρέπει να είναι καλά και το σώμα μας.