Η αναρρίχηση είναι ένα ξεχωριστό, σαφέστατα απαιτητικό άθλημα, κατά τη διάρκεια του οποίου στόχος μας είναι να ανέβουμε κάπου ψηλά συνήθως. Σε μια ψηλή ραχούλα, σε χιόνι, σε πάγο. Να, το Έβερεστ, ας πούμε, προσφέρεται, τα συνδυάζει όλα. Εν πάσει περιπτώσει, ας μην ξενιτευτούμε κιόλας, μπορούμε να στοχεύσουμε κι εδώ καμιά κορφή με μεγάλη κλίση στην ανάβαση. Το κύριο μέσο για την αναρρίχηση είναι τα χέρια μας και τα πόδια μας, που θα μας δώσουν ώθηση. Βέβαια, αναλόγως το είδος της αναρρίχησης μπορεί να χρησιμοποιήσουμε και διάφορα βοηθήματα, με την καλή έννοια, όπως παραδείγματος χάριν σχοινιά. Το σχοινί, λοιπόν, κατά την ανάβαση μπορεί να χρησιμοποιείται προκειμένου να ασφαλίζεται σε ενδιάμεσες ασφάλειες (μόνιμες ή προσωρινές) με στόχο την προστασία του παλαβού… ε, με συγχωρείτε, του αθλητή ήθελα να πω… από πτώση, αλλά μπορεί και να μην χρησιμοποιείται, οπότε μια ενδεχόμενη πτώση θα οδηγήσει σε τραυματισμό ή θάνατο. Απλά πράγματα. Η συνήθης ομάδα αναρρίχησης αποτελείται από δυο άτομα, τους «σχοινοσυντρόφους». [1]

Μέχρι εδώ καλά. Κατανοητό. Ξαμολιέσαι στις εξοχές κι όπου δεις ραχούλα και σου γυαλίσει σκαρφαλώνεις. Κοινώς, παίρνεις τα βουνά. Γιατί αγαπάς τη φύση και θες να έρχεσαι σε επαφή μαζί της, γιατί γουστάρεις τα δύσκολα, γιατί το ‘χεις και λίγο μέσα σου το ριψοκίνδυνο, γιατί στο φινάλε είσαι άνθρωπος οργανωτικός, με σχέδιο, με στόχο. Όχι, μπράβο τους, εγώ το θαυμάζω αλλά μέχρι εκεί. Γιατί άπαξ και σε πιάνει ίλιγγος έτσι και κοιτάξεις κάτω απ’ την βεράντα στον πρώτο μανδάμ, άστο, δεν είσαι για να κρεματζουλιέσαι απ’ τα κορφοβούνια, θα στο πω. Εμ, το κάθε άθλημα έχει και τις προδιαγραφές του, πώς να το κάνουμε. Δεν μπορείς, επί παραδείγματι, να είσαι στην κατηγορία βαρέων βαρών και να θες να κάνεις ελεύθερη αναρρίχηση, πολλά τα κιλά, θα ζοριστείς, να το ξέρεις. Αλλά άμα το θες πολύ, τι να πω, καλή τύχη κι ο τολμών νικά!

Ο αριβισμός, απ’ την άλλη, κι αυτός με άνοδο έχει να κάνει. Οπωσδήποτε! Είναι η… τάση να το πω, η διάθεση, η πρόθεση… α, το βρήκα, η λύσσα η κακιά θα το πω, να αναδειχθείς κοινωνικά ή να χεστείς στο τάλιρο [2] μετά συγχωρήσεως, χρησιμοποιώντας οποιοδήποτε μέσο. Φραγμός μεθόδου για την επίτευξη του στόχου, μηδέν. Δεν την λες και πολύ ηθική αυτή την τάση, έτσι; Ή για την ακρίβεια, την λες εντελώς τσούλα. Άμα θες να ανέβεις γρήγορα κοινωνικά ή επιδιώκεις τον πλουτισμό και τα κυνηγάς (κανονικά όμως, με το σουγιά στα δόντια) αυτά χωρίς καμία ηθική αρχή, είσαι από αλήτης έως επικίνδυνος αλήτης (το αλήτης παραμένει).

Ο άνθρωπος ο αριβίστας, για να μην τους χωρίσουμε σε κορίτσια και αγόρια γιατί είναι πολλοί οι χαρακτηρισμοί που μπορούμε να δώσουμε και θα μπουρδουκλωθούμε, είναι πάνω απ’ όλα παρτάκιας, αυτό που λέμε επιστημονικά φιλοτομαριστής. Πάνω και πρώτα απ’ όλους αγαπάει τον εαυτό του. Μη σας πω πως δεν αγαπάει και τίποτε άλλο πέρα από τον εαυτό του. Και μη μου αμολήσετε κάνα κουλό «μα γιατί, είναι καλό παιδί, εμένα τον καφέ μου τον φτιάχνει πάντα χαμογελαστός», δεν μιλάμε για μπαρίστα, μην μου μπερδεύεστε.

Ο αριβίστας θα βάλει ένα στόχο, ψηλά πάντα, και θα κλειδώσει εκεί. Και μετά θα χρησιμοποιήσει κάθε μέθοδο προκειμένου να τον φτάσει και να τον κατακτήσει. Θα πουλήσει φύκια για μεταξωτές κορδέλες, έρωτα, δράμα, την μάνα του και τον πατέρα του, τα πάντα όλα, φτάνει να επιτύχει. Κι άπαξ κι επιτύχει και κατακτήσει τον πρώτο στόχο, μετά πρόσω ολοταχώς για τον επόμενο. Αμ, τι νομίζατε εσείς, ότι θα σταμάταγε; Όχι βέβαια. Πάντα υπάρχει το πιο ψηλά και το πιο πολύ. Οπότε τι συμπέρασμα βγάζουμε; Ότι ο Θεός να σε φυλάει μην σε πάρει στο κατόπι κανένας αριβίστας, που κάτι θα θέλει από εσένα. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν νιώθουν από ανθρώπινες σχέσεις αλληλοσεβασμού και συμπάθειας. Όχι, γι’ αυτούς άγνωστες λέξεις. Όποιος βρεθεί στο δρόμο ενός αριβίστα θα παραμεριστεί πάραυτα έως και θα αφανιστεί από προσώπου γης για να μην ξαναβρεθεί στο διάβα του εκτός και αν χρησιμεύει σε κάτι. Σε αυτή την περίπτωση θα χρησιμοποιηθεί ως σκαλοπάτι για να προχωρήσει παρακάτω. Το συμφέρον είναι ο μόνος γνώμονας που ορίζει τις «ανθρώπινες» σχέσεις του.

Και μην θεωρήσετε πως τέτοιου τύπου άνθρωποι υστερούν συνήθως κάπου και γι’ αυτό προσπαθούν με όποιο μέσο να αναδειχθούν. Το εναντίον. Τις περισσότερες φορές είναι άνθρωποι έξυπνοι, με κοινωνική μόρφωση και καλή γνώση Savoir Vivre [3] τουλάχιστον. Ένας αριβίστας μπορεί να ξεκινήσει ως μανάβης της γειτονιάς και να ανελιχθεί σε γκουρού επί θεμάτων μαναβικής σε παγκόσμιο επίπεδο. Όχι με σκληρή δουλειά. Όχι απαραίτητα με διάβασμα, αν και δεν θα του λείπουν οι γνώσεις. Αλλά με γνωριμίες. Με εκμετάλλευση ευκαιριών. Με λαμογιές. Με ό,τι του φανεί χρήσιμο τελοσπάντων. Το αν θα είναι δίκαιο, αξιοκρατικό, ηθικό, αξιοπρεπές, του είναι παγερά αδιάφορο. Στην ανάγκη θα πατήσει επί πτωμάτων.

Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, τρέχα γύρευε γιατί κάποιος να είναι έτσι. Κι ίσως να ακούγεται σε ορισμένους δελεαστικό το να επιτύχουν τους στόχους τους και τους σκοπούς τους άνευ όρων και ενδοιασμών, για να περνάνε αυτοί καλά κι εμείς… δεν πα να κόψουμε και το λαιμό μας σκασίλα τους… Αλλά ποιο το τίμημα; Γιατί εδώ είναι η επιτυχία. Για όλα υπάρχει ένα τίμημα. Και συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις είναι πιο βαρύ απ’ όσο είμαστε διατεθειμένοι να πληρώσουμε. Κοινώς… και θα μας τσούξει και θα μας πονέσει! Γιατί ναι μεν η άνοδος θέλει κόπο, η κάθοδος όμως συνήθως είναι πανεύκολη. Κατρακυλάς σε χρόνο ντε-τέ. [4] Βοηθάει η βαρύτητα. Των πράξεων που κάναμε, των ανθρώπων που βλάψαμε, του νόμου της φύσης.

[1] Πηγές: www.routes.gr και http://www.eosacharnon.gr/sholianarrihisis.html

[2] «Χέστηκε στο τάλιρο»: Λαϊκή έκφραση που σημαίνει ότι κάποιος απέκτησε ξαφνικά πολλά χρήματα. Το τάλιρο είναι παλαιά μονάδα μέτρησης νομισματικής αξίας, κυκλοφορούσε σε κέρμα και αντιπροσώπευε πέντε δραχμές.

[3] Savoir Vivre: εγχειρίδιο κανόνων καλής συμπεριφοράς.

[4] Σε χρόνο ντε-τέ: στις φυσικές επιστήμες η απειροελάχιστη χρονική διάρκεια αναφέρεται ως d.t. (differential of time).