Αλκοόλ. Ευδιαθεσίας προαιρετικό. Μέθης υποχρεωτικό. Γένους ουδετέρου, χώνει τη μύτη του αδιακρίτως σε ό,τι μας πονεί κι ότι μας σκιάζει. Σε χαρά και σε μαράζι. Έχει άποψη επί παντός επιστητού και συνήθως την επιβάλει. Δημοκρατικότατο απ’ την άλλη, καθώς δεν κάνει ουδεμία διάκριση σε φυλές και φύλα, σε ηλικίες, σε τσέπες.

Στην ποδιά του έχουν γραφτεί τραγούδια, έχουν σφαχτεί παλληκάρια, έχουν χαλάσει σπίτια αλλά και μόστρες, έχουν αποδοθεί παραστρατήματα, ευθύνες και ολισθήματα, έχουνε δέσει φιλίες, έχουν δοθεί όρκοι πρόσκαιροι αλλά και αιώνιοι – όλοι διάρκειας κυμαινόμενης ανάλογα τη διάρκεια της νηφαλιότητας…

Βασικό συστατικό ονείρων σερβιρισμένων σε βαρύτιμα κρυστάλλινα ποτήρια με παγάκια που γκλαγκανάνε, προσιτά όσο, ας πούμε, η απόσταση ενός καναπέ από την οθόνη μιας τηλεόρασης. Τα όνειρα προσιτά, όχι τα παγάκια που γκλαγκανάνε. Αν και τα δεύτερα είναι πιο εύκολο να αποκτηθούν αν έχεις νερό, παγοθήκες, κατάψυξη…

Βασικό συστατικό, επίσης, οραμάτων ενδεδυμένων με τα απολύτως απαραίτητα, πάντα καλοκαίρι. Σου χαμογελούν και ξαφνικά αλλάζουν υπόσταση οι κάθε είδους διακοπές αναψυχής. Με την κακή έννοια. Γιατί, άντε και τα κατάφερες και πήγες στη θάλασσα, στο βουνό, στο χωριό της μάνας σου βρε αδερφέ, μαύρες διακοπές θα κάνεις αν δεν έχεις να τα σπρώξεις, να πληρώσεις ντε  – πως το λένε στην καθαρεύουσα; Να έχεις να δώσεις σε ξαπλώστρες, καφέδες, μεζέδες… Με ασορτί πάντα το μαγιό – παρεό – σαμπό ή αντιστοίχως το μπουφανάκι – μποτάκι – τσαντάκι, αναλόγως τον προορισμό και την εποχή. Η φίρμα αληθής ή υπονοούμενη, αναλόγως την οικονομική σου επιφάνεια, απαραίτητη όμως σε κάθε περίπτωση. Μήπως αλλάξαμε θέμα; Όχι, στο αλκοόλ είμαστε ακόμα, που κάνει μια παρέα μούρλια με το σύνδρομο του καταναλωτισμού και με σένα, αν δεν έχεις τελικά όχι μόνο για τα ως άνω αλλά ούτε για τα προς το ζειν.

Αυστηρώς ανδρικό προνόμιο κάποτε, με μικρές εξαιρέσεις ελευθεριάζουσων γυναικών – για να το θέσω ευγενικά. Πλέον η κατανάλωση αλκοόλ δεν θεωρείται ταμπού, αν και όχι παντί τω λαώ σου και πάντα τα έθνη σου ακόμα… Καλό ή κακό; Μάλλον αδιάφορο, δεν έγκειται στην απαγόρευση, ή την άρση της, η ορθή χρήση. Πέρασαν, εξάλλου, χρυσές εποχές ποτοαπαγόρευσης, διανύουμε ακόμα εποχή βαθιάς θρησκοληψίας (για να μην πω φανατισμού, που αποτελεί έννοια «τζιζ» αυτές τις μέρες), το αλκοόλ πάντα απέφερε χρήμα και κατεστραμμένες ζωές, έτερον ουδέν. Ή μήπως έτερον εκάτερον;…

Βέβαια κάποιος σώφρων και συνετός θα διαμαρτυρηθεί ορθώς και εντόνως «αμάν κοπελιά, ούτε ένα ποτηράκι κρασί να μην πιούμε πια χωρίς τύψεις;». Καλέ, πιείτε, ποιος είπε όχι; Εδώ ακόμα και η Θεία Μετάληψη δεν επενεργεί ως μετουσίωση άνευ οίνου. Εξάλλου, ως γνωστόν, «οίνος ευφραίνει καρδίαν ανθρώπου». Το μέτρο μην χάνουμε μόνο. Όχι εκείνο που τυλίγεται σε μεζούρα και έχει τυπωμένους επάνω του αριθμούς – αν και αυτό χρήσιμο είναι. Το άλλο το μέτρο. Το άριστον. Των αρχαίων ημών προγόνων, που να πάρει η ευχή!

Υπάρχουν φυσικά, όπως σε όλα, οι ένθερμοι υποστηρικτές… Αυτοί που έχουν ποτίσει μέχρι το μεδούλι. Οι υπέρμαχοι του έρωτος, της έμπνευσης, της ζωής της βασανισμένης και πάει λέγοντας και κλαίγοντας, πάντα μαζί μ’ ένα ποτήρι. Ενίοτε και μπουκάλι. Εντάξει… Στο φινάλε και αυτοί οι Α.Α. οι άνθρωποι, τι; Κλέφτες θα γίνουν; Άλλο που, αν τους ρωτούσες, ίσως και να το προτιμούσαν… Γιατί εκεί η λέξη «αμέθυστος» αποκτά άλλη έννοια, βαριά, που δεν μετριέται σε καράτια, όπως των λίθων…

Ναι, είναι φάρμακο. Ναι, είναι βάλσαμο. Για πάσα νόσον και μαλακίαν. Η δόση όμως κάνει το φάρμακο, η δόση και το φαρμάκι…