Φύσα αέρα

σφύριζε ανάμεσα στα δέντρα

να σε έχω συμπαραστάτη –

Χόρεψε βροχή

καταρρακτώδης στη σκεπή

να μου κάνεις παρέα –

Ο ήλιος σήμερα

τρεις ακτίνες έστειλε

στο παράθυρο,

ύστερα σκοτείνιασε

και οι σκιές

δεν είναι συντροφιά πιστή –

αλλάζουν σχήματα

μεταβάλλουν διαθέσεις.

Το δωμάτιο

μέρα τη μέρα

χιλιοστό-χιλιοστό

μικραίνει

και κεντρίζει την ελπίδα,

περιπαίζει την αισιοδοξία.

Μα επικρατεί γαλήνη –

δεν είναι η ησυχία της μοναξιάς,

η μοναξιά είναι θορυβώδης πάλη

ανάμεσα

στα όνειρα και τα φαντάσματά τους –

Είναι η ηρεμία της ευχής

που απλώνεται,

υψώνεται,

μελωδεί –

Και αντηχεί στον ανθισμένο κήπο

στον έρημο δρόμο

στο άδειο πάρκο

στο κλειστό σχολείο

και αντηχεί στο σπίτι

στο σπίτι

σπίτι –

Τι;

Ναι,

και στην ψυχή.