Οι μέρες κυλάνε ασυγχώρητες την απουσία τους απ’ τις ζωές των ανθρώπων.

Ασυγχώρητες – το βάρος από τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, τ’ ανείπωτα «σ’ αγαπώ», τις βιασύνες, τις καθυστερήσεις, τις φαιδρές προσμονές ενός ολόκληρου κόσμου…

Kαμιά θέση για αγγέλους ή για θαύματα.

O καθένας τους μια ξεχασμένη αλήθεια, σαν αβέβαιο περπάτημα στην ομίχλη.

Τι κι αν αλλάζουν τα ονόματα;

Όλοι μας φορτωμένοι τις απουσίες μας, ενώ εδώ, όλοι παρόντες.