Το κεφάλι στο στέρνο γειρτό

Κι η ανάσα βαριά και κομμένη.

Ο παππούς μου θα φύγει από ‘δω.

Έτσι θέλει η Ειμαρμένη.

Έζησε μόνος του μία ζωή,

Μακριά απ’ του κόσμου τα πάθη.

Φίλοι του μόνο πουλιά και φυτά,

Και το τζάκι στην άκρη ν’ ανάβει.

Δυο μπουκίτσες όλο του το φαϊ

Σύκα, κάστανα, μήλα, καρύδια.

Και τα γένια του τόσο μακριά

Χτενισμένα με ουράνια χτενίδια.

Τ’ όνομά του έχει πια ξεχαστεί.

Τον φωνάζαμε πάντα «ο γέρος»,

Από τότε που ήταν παιδί…

Αχ παππού πόσο ήσουν ωραίος.

Άλλοι πάλι τον ‘λέγαν στοιχειό,

Το καλύβι του δε μαγεμένο,

Παραμύθι δεν θ’ ακούσω ξανά

Μεσ’ στα χείλη κι αυτό μαραμένο.

Άκου τώρα γέρο παππού,

Στο «ταξίδι» αυτό το δικό σου,

Θέλω να ’χεις παρέα πουλιά

Κυνηγός που τους πήρε το βιός τους.

Και συγγνώμη ζητάω αφού

Δεν σ’ αρέσει να βλέπεις που κλαίω,

Με τα μάτια μου που αγαπάς

«σε λατρεύω παππού» θα σου λέω.