Καλό μήνα και από την Κύπρο, φίλοι αναγνώστες (και συνεργάτες) της Λόγω Γραφής!

Με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης (21 Μαρτίου) η μεγάλη εφημερίδα της Κύπρου ‘ΠΟΛΙΤΗΣ’ δημοσίευσε 22 ποιήματα, 22 ποιητών μελών της Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου / ΕΛΚ.  Από τα 22 επιλέγουμε 5 από αυτά και προσθέτουμε άλλα 2, άλλων 2 μελών της ΕΛΚ. Το τελευταίο μεταφρασμένο στα Αγγλικά από την αείμνηστη ποιήτρια και μεταφράστρια Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ!!!

ΙΩΣΗΦ Σ. ΙΩΣΗΦΙΔΗΣ

.

Ο ΑΡΙΘΜΟΣ π

.

Τους Έλληνες μισώ· μας κατακτούν συνεχώς

Τον Αρχιμήδη στις Συρακούσες σημάδεψα,

σαν μετρούσε αφηρημένος πάνω σε κύκλους

τον λόγχισα, του κλώτσησα το κεφάλι, αυτό

που ανακάλυψε τηλεβόλα, τροχαλίες, κάτοπτρα,

και μας έκαψε τις τριήρεις και μας ταπείνωσε.

.

Εμείς, λίθοι και πλίνθοι και ξύλα και κέραμοι

ατάκτως ερριμμένα και ουδέν εστι παρά χάος.

Αυτοί, μετράνε καμπύλες, διάμετρο ήλιου,

άνωση, ηλιοστάσια, πλανήτες, το υπερπέραν.

.

Κι ενώ πίστεψα πως εξόντωσα τον Αρχιμήδη,

ορμά το παιδί του, ο καταραμένος αριθμός ‘π’¹,

έξω απ’ τον κύκλο, ασυμμάζευτος ταραξίας,

ελίσσεται, πηδάει φράχτες, βουτά στο κύμα,

κυλά σε αυλάκια του νου, σε φλέβες και νεύρα,

σκαρφαλώνει σ’ ένα τιτάνιο δένδρο, να τον,

εκτοξεύεται σε απόμακρο Γαλαξία, σαν Θεός

και νεύει στο παιδί μου, καθώς μαθαίνει Ελληνικά.

.

Σημείωση: Ο αριθμός π (pi) είναι ο λόγος της περιφέρειας προς τη διάμετρο ενός κύκλου. Είναι άρρητος με άπειρο αριθμό δεκαδικών ψηφίων (3,14159265…..). Για σοφούς είναι σύμβολο του άπειρου Θεού. 

.

.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΟΛΕΣΚΗΣ

.

ΤΟΥΤΕΣ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ

.

Τούτες οι λέξεις δεν είναι δικές μου,

είναι ξένες. Τις μάζεψα

σαν τα πουλιά και σαν τ’ αγριολούλουδα

από τα δάση, τους δρόμους

και τις πλατείες του κόσμου

και τις έκλεισα

μέσα στα κλουβιά των στίχων μου.

Γι’ αυτό και όλο θέλουν να ξεφύγουν,

γι’ αυτό και λένε άλλα μερικές φορές

απ’ αυτά που θέλω,

άλλα αποκαλύπτουν.

.

Παρουσιάζουν πράγματα παλιά

καθώς καινούρια

και πράγματα καινούρια

καθώς παλιά,

τα έξω δείχνουν ως τα μέσα

και τα μέσα ως τα έξω,

φωτίζουν

κρυμμένα μυστικά και αμαρτίες,

ντροπές και περηφάνιες

φόβους κρυφούς κι ελπίδες.

.

Τούτες οι λέξεις

Που δεν είναι δικές μου

είναι τελικά

τόσο πολύ δικές μου.

.

ΝΟΡΑ ΝΑΤΖΑΡΙΑΝ

.

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ

.

Γράφω την ιστορία μου σε σκοτεινούς διαδρόμους,

απίστευτα σκοτεινούς.

.

Σαν τυφλός αγγίζω τους τοίχους της μνήμης μου

και μόνη μου παρηγοριά ο έρωτας της Αριάδνης.

.

Κάποτε, θυμάμαι, πήγα να κόψω ένα τριαντάφυλλο

και με πλήγωσαν τ’ αγκάθια του.

Σαν κόσμημα το αίμα μου έλαμπε στον ήλιο.

.

Στα όνειρα το αίμα γίνεται βροχή και η βροχή αίμα.

Χορεύει η Αριάδνη κι ο ολοκόκκινος μίτος ξετυλίγεται.

Χαθήκαμε, όμως θα βρεθούμε χωρίς διεύθυνση μια μέρα,

μου λέει.

.

Και μου υποσχέθηκε εκπλήξεις.

.

Το ξέρω. Πρώτα πρέπει να σκοτώσω τον Μινώταυρο,

τον δαίμονα

που με ακολουθεί μήνες τώρα, χρόνια.

Πόσους αιώνες, αλήθεια, μου έχει καταβροχθίσει.

.

Μόλις γεννήθηκα, Αριάδνη, και δεν φοβάμαι.

.

ΜΑΡΙΟΣ ΑΓΑΘΟΚΛΕΟΥΣ

.

Η ΝΥΦΗ

.

Μια νύφη περιμένει στα σκαλοπάτια

.

Εγώ κάθομαι στη βεράντα

και πίνω μπύρες με τον Θερμαστή.

.

Κάπου-κάπου την κρυφοκοιτάζω.

Τα μάτια της είναι στέρνες ανομβρίας

οι γραμμές της τεθλασμένες.

.

Μειδιώ.

Βρίσκεται στον χώρο δράσης του Ποιητή.

‘‘Είμαι υπεύθυνος’’ ψιθυρίζω ‘‘για τη λύπη της

Και τη λύπη όλου του κόσμου’’.

.

Αυτή με δαχτυλοδείχνει

και εγώ δεν νιώθω ηλίθιος

που κοιτάζω το λευκό χέρι

με τα λιλά σχήματα

κάτω απ’ το βελούδο της.

.

Φορώ το γαμπρικό φωτοστέφανο

Στο ποιητικό μου κεφάλι

Κι είμαι ο ίδιος η χλομή Σελήνη.

.

Κάθομαι στη βεράντα μόνος.

Αυτή θα ξανάρθει

Νύφη

να περιμένει στα σκαλοπάτια.

.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΑΛΟΡΗΣ

.

ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΔΡΟΜΟΣ

.

Κάποτε υπήρχε τρόπος

να επιστρέφεις σπίτι.

Κάποτε υπήρχε τρόπος

να επιστρέφεις ακέραιος σπίτι.

.

Τώρα στο τραπέζι της Κυριακής

τα κοκόρια βρικολάκιασαν

και στην αυλή εισέρχεται ξανά

ο ματωμένος ελκυστήρας της Ιστορίας.

Ίδια μεγαλοπρεπής και απούσα

όπως και πριν.

.

Αν είναι αυτός ο δρόμος της επιστροφής

δεν τον διαλέξαμε εμείς.

Φταίει και κείνο το ποτάμι του ποιητή,

που δεν λέει να πλησιάσει το δικό μας Δέλτα.

(Ο καθείς και το Δέλτα του θα πεις).

.

Η νεροσυρμή όμως είναι που κάνει παιγνίδι

και τα τόσα πτώματα πλάι στις όχθες,

αυτών που πνίγηκαν

πριν αποστηθίσουν τη δική τους φωνή.

.

Αν είναι αυτός ο δρόμος της επιστροφής

δεν τον διαλέξαμε εμείς.

.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

.

Σε περιμένω.

Χαμηλά βρίσκομαι

και σε περιμένω.

Λίγο πιο κάτω από υπερυψωμένα κεφάλια

και αυχένες που δεν σπάζουν.

Δεν είναι έτσι η αγάπη;

Μια κατάβαση

ένα βλέμμα που κατηφορίζει;

.

Υπό έκδοση συλλογή « Αγάπες και ενοχές», Εκδόσεις Κύτταρο

.

ΜΑΡΙΟΣ ΤΑΡΑΜΙΔΗΣ

ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ

Τούτη η Μεσόγειος

του γαληνεμένου μπλε και του καυτού

ήλιου,

που διάλεξε να λούζεται στα φλογερά

νερά της – μετρώντας μέρες,

δεν είναι πια η μάνα που μας

βύζαινε τα σπλάχνα της.

Τούτη η Μεσόγειος

κρύβει βαθιά τον θάνατο και μπούκλες

ν’ανεμίζουν στα νεκρά νερά της.

Φουρτούνιασε η ψυχή της και θέριεψε

και φόρτωσε στο κύμα πόνο και οργή,

ουρλιαχτό που ξετυλίγεται απ’ τους αφρούς της,

όπως παλιά ξετυλιγόταν η Θεά.

Δεν είναι η Αγάπη πια εδώ

Δεν ζει.

Βούλιαξε με τα καΐκια

των καημών και της ελπίδας.

Τούτη η θάλασσα μάς έφερνε Αστάρτες,

βαζάκια από γυαλί,

χρυσό

και το κρασί το Θείο.

Μα στέρεψαν κι αυτά.

Κορμάκια μουλιασμένα φρίκη

και το μίσος του ανθρώπου

οι καρποί της.

Και ο Απηλιώτης δεν κουβαλά

Τη μυρουδιά του αλατιού της,

παρά της ψημένης σάρκας,

του μπαρουτιού

και της νεκρής Παλμύρας.

Τούτη η Μεσόγειος δεν ζει.

Τη σκότωσαν…

ο καναπές κι η τηλεόραση…

=> Η Μετάφραση στην Αγγλική του πιο πάνω ποιήματος του Μάριου Ταραμίδη από τη εκλεκτή Ελληνίδα ποιήτρια και μεταφράστρια Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ (όπως και των 34  άλλων ποιημάτων της Ποιητικής Συλλογής του) τον Σεπτέμβρη του 2019, ήταν το τελευταίο έργο της αείμνηστης ποιήτριας!!! Δημοσιοποιείται εδώ, στη ΛΟΓΩ ΓΡΑΦΗΣ, για 1^η φορά.

.

MEDITERRANEAN

This Mediterranean

of the peaceful blue and the burning sun,

that chose to bathe in her passionate waters,

counting days,

is not any more the mother who was nursing us,

with the fruit of her loins.

This Mediterranean

hides deep inside her, death

and curls,

blowing about her lifeless waters.

A storm her soul became a monster

and loaded the wave with pain and anger,

a cry that unfolds

from the foam

as once did the Goddess herself.

Love isn’t here anymore.

It is not alive.

It sank together with the fishing boats

of pain and hope.

This sea used to bring us Astartes,

little glass jars,

gold,

and the Devine wine.

But they’ve run out as well.

Little bodies soaked in horror

and the human hatred,

the product.

And the easterly wind doesn’t carry

the smell of her salt

but that of roasted flesh,

of gunpowder

and of dead Palmyra.

This Mediterranean is not alive.

They killed her…

the couch and the television did…