Πάλι.

Πέρασα πάλι από μέσα μου και έγινα σκιά.

Τη νύχτα.

Τον τοίχο μου αγγίζω. Με τα δάχτυλα σκαλίζω γράμματα. Όλη την αλφάβητο, μην την ξεχάσω.  Πλάθω συλλαβές. Κεντάω λέξεις. Πλέκω μια κουβέρτα παραμύθια. Να κοιμάμαι μες στο κρύο. Τραγουδάω στο σκοτάδι. Να μ’ ακούει ψηλά το φεγγάρι. Μέχρι να μου κρυφτεί πίσω από τον τοίχο.

Λέω δυνατά καληνύχτα, καληνύχτα!…

Τα λόγια μου γυρίζουν πίσω.

Το πρωί.

Ζωγραφίζω μια πόρτα εδώ, ένα παράθυρο εκεί. Μια τόση δα τρύπα ανοίγω.

Τον ήλιο να δω. Να με δει. Να γνωριστούμε.

Με την ανάσα μου θαμπώνω το κενό. Με το δάχτυλο ιχνογραφώ τις ιστορίες. Να χορτάσω την πείνα. Φωνάζω στον δαίμονα του μεσημεριού.

Βγαίνω αλώβητη από το μυαλό μου μέσα… αλώβητη!…

Τα λόγια μου γυρίζουν πίσω.

Περνάνε οι μέρες. Περνάνε οι νύχτες. Επιμένουν.

Περνάω από μέσα μου σαν μια σκιά. Δίχως δισταγμό.

Συνεχίζω με τις συλλαβές. Με τις λέξεις. Με τις Μούσες.

Τα τραγούδια μ’ αφήνουν πίσω. Μακριά μου πετούν.

Τα γράμματα στις λέξεις μου τα στέλνω έξω εκεί. Στον κόσμο τον υγιή.

Μα.

Τα λόγια γυρίζουν πίσω.

Γυρίζουν πίσω τα λόγια μου. Κάθε φορά…