Πέφτω… πέφτω… πέφτω… πέφτω.
Μια πτώση κομμένη σε χρόνο ολόκληρο –
Ο αγαπημένος μου…
Κυλώ απαλά τυλιγμένη με ένα κομμάτι
Adagio sostenuto
Σε μια σελίδα άδεια.
Τα δάκτυλα ρέουν προσεκτικά
Σε λευκό και μαύρο.
Αγγίζουν το κλαβιέ με τρυφερότητα –
Τα δάκρια δεν υπάρχουν, δεν έρχονται.
Νομίζω ξέρουν πως δεν επαρκούν
Γι’ αυτή την περίσταση.
Κάπως όμως πρέπει να εκφραστεί
Αυτή η πληγωμένη αγάπη.
Στις διέσεις ο πόνος,
Στις φυσικές το κράτημα.
Δίεση σε κλίμακα ελάσσονα.
Δίεση, δέηση –
Έννοιες κοντινές εδώ,
Σχεδόν ταυτόσημες.
Αγαπώ, αγαπάς, αγαπιόμαστε.
Ρήμα πολλές φορές ανώμαλο και άκλιτο.
Αγαπώ.
Μινόρε τελικά…
[Πρώτη δημοσίευση στον Χαρτοκόπτη του Γιώργου Χ. Θεοχάρη, Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2019]
Τόση θλίψη ανάμικτη με τόση τρυφερότητα Κατερίνα μου!